Charles Spencer Chaplin urodził się 16 kwietnia 1889 roku w Londynie. Jego rodzice występowali w różnego rodzaju rewiach i wodewilach. Ojciec Chaplina – alkoholik, umarł wcześnie osierocając Charliego i jego młodszego brata Sidneya, którzy już jako dzieci musieli zacząć zarabiać na życie.
Mały Chaplin na scenie pojawił się już w wieku 6 lat. 10 lat później w roku 1905 w spektaklu „Sherlock Holmes” zagrał swoją pierwszą dużą rolę. W 1912 roku Charlie wspólnie z grupą Freda Karno wyjechał do USA, gdzie został dostrzeżony przez producenta Macka Sennetta, który zaangażował go w swojej wytwórni Keystone Company. Dwa lata później Chaplin zadebiutował przed kamerą w filmie „Making a Living”. W tym samym roku pojawił się już w swoim charakterystycznym filmowym stroju: meloniku, bezkształtnych spodniach, dziurawych i za dużych butach, z nieodłączną laseczką i charakterystycznym wąsikiem. W przeciągu zaledwie jednego roku Chaplin zrewolucjonizował komedię filmową czyniąc z chaotycznych kompilacji gagów pełną emocji i uczuć sztukę, w której najważniejszy stał się bohater.
Już w 1915 roku Charlie był gwiazdą. Jego podobizny pojawiały się w komiksach i gazetach a na jego cześć pisano wiersze. Nie zabrakło artystów, którzy starali się skorzystać z popularności Chaplina. Jeden z ówczesnych komików przyjął nawet pseudonim Charlie Alpin.
W tym samym roku Chaplin odszedł ze studia Keystone i rozpoczął współpracę z wytwórnią Essenay. Trzy lata później zmienił ją na First National i podpisał pierwszy w historii kinematografii milionowy kontrakt. Filmy, które zrealizował dla tego studia znalazły się płytach w kolekcji „Rewia Chaplina”. Współpraca z First National była niezwykle ważnym okresem w twórczości Chaplina. Tam powstały pierwsze pełnometrażowe filmy z jego udziałem, w tym głośny „Brzdąc” z 1921 r.
W 1919 roku Chaplin wspólnie z Douglasem Fairbanksem, Mary Pickford i D.W. Griffithem założył studio United Artists. Tam spróbował swoich sił również w dramacie kręcąc „Paryżankę”. W 1925 roku powstała „Gorączka złota”, dzięki której Charlie powrócił na pierwsze strony gazet. W kolejnych latach sfilmował „Cyrk” (1928), „Światła wielkiego miasta” (1931) i „Dzisiejsze czasy” (1936).
W 1947 roku na ekranach pojawił się „Pan Verdoux” - komedia o człowieku, który dla pieniędzy mordował swoje kolejne żony. Niestety, publiczność przyzwyczajona do zupełnie innego wizerunku swojego ulubieńca, nie zaakceptowała filmu.
W 1952 roku, w okresie „Polowania na Czarownice”, Chaplin, który nigdy nie otrzymał obywatelstwa amerykańskiego, został zmuszony do opuszczenia kraju. Przebywając w Anglii na premierze swojego nowego filmu „Światła rampy” dowiedział się, że w przypadku próby powrotu do USA nie zostanie przepuszczony przez granicę. Wraz z całą rodziną komik przeprowadził się do Szwajcarii, gdzie mieszkał aż do śmierci w 1977 roku.
W Stanach nie były pokazywane jego filmy. „Król w Nowym Jorku” (1957) – delikatna satyra na amerykański konsumpcjonizm trafi na ekrany kin w USA dopiero w roku 1976.
W 1972 roku Chaplin otrzymał honorowego Oscara za całokształt twórczości.
W 1995 r. krytycy filmowi uznali Charliego Chaplina za najlepszego aktora w historii kina.
