Raj: nadzieja to trzecia część trylogii Ulricha Seidla zatytułowanej Raj, zainspirowanej sztuką teatralną Odona von Horvatha Faith, Hope and Charity napisaną w 1932 roku.
Tak jak w poprzednich dwóch częściach Raju, Seidl pokazuje w tym filmie głębokie pragnienie miłości i poczucia bezpieczeństwa, tym razem na przykładzie wchodzącej w życie samotnej nastolatki (córki bohaterki pierwszej części trylogii Raj: miłość). W tym przypadku jednak Seidl
zachowuje się nieco bardziej subtelnie, pokazując relacje pomiędzy głównymi bohaterami w sposób delikatniejszy, dając nadzieję, że miłość - nawet ta niespełniona - nie jest tylko czystą iluzją, lecz może okazać się również szczerym i silnym uczuciem.
Raj: nadzieja jest ciekawym połączeniem klaustrofobicznej stylistyki skandynawskiego filmu noir z ironią i humorem, jakie cechują klasyczne komedie z krajów wschodniej Europy. Film zachwyca jakością i poziomem zdjęć: statycznych, płaskich, symetrycznych, minimalistycznych, zimnych, pozbawionych zmysłowości, choć dopracowanych w każdym szczególe. Seidl po raz kolejny zastosował tu charakterystyczną dla siebie metodę pracy: ograniczony do minimum scenariusz, współpracę z nieprofesjonalnymi aktorami, improwizację. Film nie jest również pozbawiony sarkastycznego humoru oraz ironii i wydaje się najbardziej optymistyczny ze wszystkich części trylogii Seidla.
