Osią filmu „Pytając o miłość” jest relacja pomiędzy początkującym amerykańskim pisarzem o włoskich korzeniach Arturo Bandinim a meksykańską kelnerką Camillą Lopez. Ten związek stanowi swoisty mikroświat, soczewkę, przez którą przyjrzeć się można najważniejszym problemom nękającym społeczności Los Angeles lat 30. ubiegłego wieku: doświadczenie imigracji, presję nierówności rasowych, uderzającą nędzę.
„Bandini jest w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem, ale to typ maniakalno-depresyjny” – mówi Towne. „Większość pisarzy cierpi na tę przypadłość, a Bandini nie mógł być nikim innym, jak tylko pisarzem. Colin dysponuje mocą, która pozwala mu operować potężną skalą emocji. Ma inteligencję, wdzięk, wytrwałość i próżność, z których buduje wielostronny charakter Bandiniego. On jest Bandinim.”
„Bandini przybywa do Los Angeles z zamiarem napisania wielkiej amerykańskiej powieść, książki o ludziach i ich marzeniach, godnej Steinbecka” – mówi Farrell. „Ale to nie jest wcale łatwe. Młody pisarz tkwi w pokoju hotelowym i jest bez grosza przy duszy, gdy spotyka Camillę. Ona przypomina mu wszystko to, czego sam się obawia: że tak naprawdę nie jest Amerykaninem, że nigdy nie zrobi nic ze swoim życiem, niczego nie osiągnie. To właśnie z tego powodu, nawet gdy Arturo już zakocha się w Camilli, będzie dla niej okrutny.”
Farrella najbardziej pociągała w tej roli po mistrzowsku nakreślona postać i jej świat. „W tej powieści każdy bohater jest znakomicie zdefiniowany i narysowany. Fante jest wielkim pisarzem, znakomicie tworzy zarówno charaktery ludzkie, jak i dialogi. Oczywiście, czytałem Ask the Dust wiele razy, przeczytałam nawet całą sagę o Bandinim. Lubię mieć rozeznanie, jednak podstawą jest dla mnie scenariusz.”
Wagner zauważa, że Farrell zainteresował się bliżej projektem, zanim jego pierwsze filmy trafiły do Stanów Zjednoczonych. „Robert i ja spotkaliśmy go i byliśmy pod ogromnym wrażeniem jego osoby, tego, jak dobrym jest aktorem – obejrzeliśmy Krainę tygrysów i Robert powiedział „Colin JEST Bandinim. Jest w nim coś niezwykle autentycznego.” To nie podlegało dyskusji. Wówczas aktor nie był jeszcze tak znany, ale Robert i ja byliśmy całkowicie oddani Colinowi. Później, po tym jak został już wielką gwiazdą filmową, jego zaangażowanie nie uległo najmniejszej zmianie. Pozostał pasjonatem swojej roli. Podziwiam go za to i szanuje”.
Farrell mówi, że jego portret Bandiniego rozwinął się dodatkowo dzięki jego filmowej partnerce, Salmie Hayek. „Jest zdumiewająca, całkowicie skupiona na pracy, ale i porywcza; niekiedy postępowaliśmy dokładnie tak samo, jak nasi bohaterowie” – zauważa Farrell. „Salma jest mądra i wytrwała, tak jak jej postać, nadaje zarazem kruchość i delikatność tej roli. Praca z Salmą jest marzeniem i jestem pewien, że Fante doceniłby jej wielki wkład w ten film.”
Salma Hayek bardzo podobnie odbiera swojego filmowego partnera. „Colin i ja naprawdę weszliśmy w skórę naszych postaci. Robert dał nam dość przestrzeni do ich zbudowania. Zderzyłam się z energią Colina i myślę, że uczyniło mnie to bogatszą i nadało głębszych rysów mojej bohaterce.”
Wagner zauważa, że Hayek dowiodła również niezwykłego zaangażowania w trakcie pracy nad filmem, dodając wiary reżyserowi. „Salma, jak każda wielka aktorka, ogarnia rolę w całości, wkłada całą siebie w budowaną postać. Obdarzyła Camillę niezwykłą żywiołowością” – mówi producentka. „Ale Salma troszczy się również o całość filmu. Jest bardzo mądra i staje się najlepszym rzecznikiem każdego filmu, jaki kręci.”
To właśnie złożoność charakteru Camilli tak bardzo pociągała aktorkę w tym projekcie. Gdy stała się sławna po występach w takich produkcjach, jak Desperado, Od zmierzchu do świtu, Klub 54, Dogma, Bardzo dziki Zachód, Hayek zdobyła powszechne uznanie i nominację do Oscara za portret artystki Fridy Kahlo we Fridzie.
Hayek zauważa, że relacja pomiędzy Camillą a Arturo naznaczona jest przez nienawiść o podłożu rasowym. „Camilla jest kelnerką, to najlepsza praca, jaką może dostać. Wszystko, czego chce ta dziewczyna, to poślubić Amerykanina, aby jej dzieci miały lepszy start i lepsze życie. Bandini się do tego zupełnie nie nadaje. Z kolei jego sytuacja jest analogiczna. Na początku ich znajomości wzajemne uprzedzenia rasowe rozpalają złe emocje – to wyraz bardzo silnego przyciągania, z którego bohaterowie nie zdają sobie sprawy.”
W rolach drugoplanowych obsadzeni zostali znakomici aktorzy, zdobywcy licznych nagród, weterani sceny i ekranu: Donald Sutherland, Eileen Atkins i Idina Menzel.
Sutherland gra Hellfricka, żołnierza z frontów I wojny. „Jest uosobieniem tego wersu z Sailing to Byzantium W.B. Yeatsa: „Lecz stary człowiek jest lichą rzeczą, łachmanem rozpostartym na żerdzi” – mówi Sutherland, który chciał ponownie pracować z Towne’em po ich wspólnym projekcie Without Limits. Atkins, która wcieliła się w postać Pani Hargraves, mówi: „To była twarda kobieta. Trzeba sobie wyobrazić wdowę, która ma dość pieniędzy, by prowadzić hotel, którego gośćmi są przeważnie mężczyźni. Dla kobiety w tamtych czasach prowadzenie własnego interesu było czymś niezwykłym”.
Idina Menzel odtwarza postać okaleczonej fizycznie, psychicznie i emocjonalnie Very Rifkin. Aktorka była pod ogromnym wrażeniem Farrella i użyła tego, by zbudować swą rolę. „To doskonale zadziałało, ponieważ Vera jest zaślepiona, szaleje za Bandinim i ulega mu niczym szczeniak szukający miłości.”
