Guillaume Depardieu (Bruno)
Guillaume Jean Maxime Antoine Depardieu (ur. 7 kwietnia 1971 roku w Bougival, zm. 13 października 2008 w Garches) - francuski aktor filmowy i telewizyjny.
Był starszym dzieckiem i jedynym synem aktora Gérarda Depardieu (ur. 1948) i aktorki Elisabeth Guignot (ur. 1941). Miał młodszą siostrę Julie (ur. 1973).
Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w wieku trzech lat w filmie Nie taki zły (Pas si méchant que ça, 1974). Jako nastolatek pił, rozrabiał i brał narkotyki. Trafił do aresztu po raz pierwszy w wieku 15 lat. W młodości otwarcie przyznawał, że nienawidzi swojego ojca. Paradoksalnie jednak właśnie jemu zawdzięcza aktorską karierę. Zadebiutował rolą młodego Marina Maraisa u boku ojca w biograficznym dramacie muzycznym Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde, 1991) i zdobył nominację do nagrody Césara za najbardziej obiecujący debiut. Kolejną nominację w tej samej kategorii otrzymał za postać zagubionego chłopaka, którego przygarnia pod swoje skrzydła zawodowy morderca w średnim wieku i zaczyna trenować w sztuce zabijania w komedii kryminalnej Czuły cel (Cible émouvante, 1993).
W 1995 roku, po wypadku motocyklowym, przeszedł 17 operacji. W szpitalu uległ zakażeniu szpitalnemu gronkowcem, co skończyło się amputacją nogi. W czarnej komedii Nowicjusze (Les Apprentis, 1995) za postać Freda został uhonorowany nagrodą Césara. Wypadek, rehabilitacja i załamanie, jakie przeszedł po amputacji, zmieniły jego życie. W 1996 roku w Paryżu odebrał nagrodę im. Jeana Gabina. Nieco później wystąpił już z protezą w komedii kryminalnej Kłamczucha (...Comme elle respire, 1998) jako niefortunny porywacz, który udaje wielbiciela starszej pani. Rola młodego pisarza Pierre'a, który pragnie zdemaskować wielkie kłamstwa w melodramacie Pola X (1999) przyniosła mu nagrodę na festiwalu filmowym w Gijón.
Komponował muzykę (podczas rehabilitacji odkrył ponoć, że to jego powołanie), ale również czynnie działał w założonym przez siebie stowarzyszeniu pacjentów poszkodowanych przez lekarzy. 30 grudnia 1999 roku ożenił się z Elise Ventre. W styczniu 2001 urodziła się ich córka Louise. W 2003 roku wdał się w awanturę, podczas której zaczął strzelać na ulicy. Nikogo nie zranił, ale został skazany na dziewięć miesięcy więzienia za napaść i nielegalne posiadanie broni, jednak po nocy spędzonej w areszcie wyszedł za kaucją (5 tysięcy euro).
Zmarł 13 października 2008 w szpitalu w Garches na przedmieściach Paryża. Przyczyną śmierci było zapalenie płuc, którego aktor nabawił się w Rumunii, podczas kręcenia filmu L'enfance d'Icaire.
Filmografia
2009 Prawdziwa miłość (Au voleur), reż. Sarah Leonor
Po tamtej stronie (The Way Beyond), reż. Alexandre Iordachescu
2008 Lovebirds, reż. Christine Dory
O wojnie (De la guerre), reż. Bertrand Bonello
Stella, reż. Sylvie Verheyde
Wersal (Versailles), reż. Pierre Schoeller
2007 Blindfolded (Les yeux bandés), reż. Thomas Lilti
La France, reż. Serge Bozon
Nie dotykać siekiery (Ne touchez pas la hache), reż. Jacques Rivette
2006 Célibataires, reż. Jean-Michel Verner
2004 Process, reż. Christian Leigh
2003 Aptekarz (Le Pharmacien de garde), reż. Jean Veber
2002 Once upon an Angel (Peau d'ange), reż. Vincent Perez
Kochaj ojca (Aime ton pere), reż. Jacob Berger
Like an Airplane (Comme un avion), reż. Marie-France Pisier
2000 Miłość, prozac i inne dziwne rzeczy (Amor, curiosidad, prozak y dudas),
reż. Miguel Santesmases
Elle et lui au 14?me étage, reż. Sophie Blondy
1999 Pola X, reż. Leos Carax
1998 Kłamczucha (...Comme elle respire), reż. Pierre Salvadori
1997 Marta (Marthe), reż. Jean-Loup Hubert
Alliance cherche doigt, reż. Jean-Pierre Mocky
1995 Praktykanci (Les Apprentis), reż. Pierre Salvadori
1993 Czuły cel (Cible émouvante), reż. Pierre Salvadori
1991 Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde), reż. Alain Corneau
Florence Loiret Caille (Isabelle)
Florence Loiret Caille, odkryta w Głódzie miłości Claire Denisa, pracowała dotąd z takimi reżyserami jak Erick Zonca, Benoît Jacquot, Michael Haneke, Xavier Giannoli, Arnaud i Jean-Marie Larrieu, Agn?s Jaoui i Zabou Breitman. Trzykrotnie występowała także u Jérôme Bonnella - zagrała dla niego zrozpaczoną dziewczynę w Olga's Chignon, prostytutkę w Waiting for Someone, oraz chwiejną emocjonalnie siostrę Malika Zidi w The Queen of Clubs.
Filmografia
2009 Prawdziwa miłość (Au voleur), reż. Sarah Leonor
La petite chambre, reż. Stéphanie Chuat & Véronique Reymond
The Queen of Clubs (La dame de tr?fle), reż. Jérôme Bonnell
Kochałem Ją (Je l'aimais), reż. Zabou Breitman
2007 Opowiedz mi o deszczu (Parlez-moi de la pluie), reż. Agn?s Jaoui
2006 Waiting for Someone (J'attends quelqu'un), reż. Jérôme Bonnell
The Walking Man (L'Homme qui marche), reż. Aurélia Georges
2004 Victoire, reż. Stéphanie Murat
Une aventure, reż. Xavier Giannoli
Kochać albo malować (Peindre ou faire l'amour), reż. Arnaud & Jean-Marie Larrieu
2003 Tamta kobieta (Cette femme-l?), reż. Guillaume Nicloux
L'ennemi naturel, reż. Pierre-Erwan Guillaume
Intruz (L'intrus), reż. Claire Denis
2002 Czas wilka (Le Temps du loup), reż. Michael Haneke
La petite chambre (k.m.), reż. Élodie Monlibert
An Embrace (Une étreinte, k.m.), reż. Eskil Vogt
2001 Piątkowa noc (Vendredi soir), reż. Claire Denis
Olga's Chignon (Le chignon d'Olga), reż. Jérôme Bonnell
2000 Głód miłości (Trouble Every Day), reż. Claire Denis
Final Exams (k.m.), reż. Pascal Vincent
1999 Love Bandits (Bandits d'amour), reż. Pierre Le Bret
The Mechanics of Women (La mécanique des femmes), reż. Jérôme de Missolz
Kod nieznany (Code inconnu: Récit incomplet de divers voyages), reż. Michael Haneke
1998 O Trouble (k.m.), reż. Sylvia Calle
1996 Alone (Seule), reż. Erick Zonca
1997 Elles, reż. Luis Galvao Teles
Jacques Nolot (Manu)
Po krótkim okresie pracy w luksusowym sklepie spożywczym, w wieku 16 lat Jacques Nolot przeniósł się do Paryża. Tam pracował w supermarkecie,jednocześnie uczęszczając na zajęcia z aktorstwa i grając w teatrach i filmach. Napisał także kilka sztuk: La Matiouette, Le café des Jules, La nuit d'Ivan, Glowing Eyes. W 1986 nakręcił film krótkometrażowy Man?ge i napisał scenariusz do Nie całuję. Potem nakręcił swój pierwszy film pełnometrażowy - Hinterland - a za namową Agn?s Godard zaadaptował na scenariusz Glowing Eyes i nakręcił Before I Forget - tryptyk o bohaterze na różnych etapach życia, odkrywającym swoje kolejne "okresy" niczym malarz.
Filmografia
Jako reżyser:
2007 Before I Forget (Avant que j'oublie)
2002 Glowing Eyes (La chatte ? deux t?tes)
1997 Hinterland (L'arri?re pays)
Jako aktor:
2009 Prawdziwa miłość (Au voleur), reż. Sarah Leonor
Szczęśliwe zakończenie (Les derniers jours du monde), reż. Arnaud & Jean-Marie Larrieu
2007 Before I Forget (Avant que j'oublie), reż. Jacques Nolot
Świadkowie (Les Temoins), reż. André Téchiné
2005 Kochać albo malować (Peindre ou faire l'amour), reż. Arnaud & Jean-Marie Larrieu
2002 Glowing Eyes (La chatte ? deux t?tes), reż. Jaques Nolot
Pod piaskiem (Sous le sable), reż. François Ozon
2001 Beach Café (Café de la plage), reż. Benoît Graffin
1998 Hinterland (L'arri?re pays), reż. Jacques Nolot
1996 Diary of a Seducer (Le journal du séducteur), reż. Dani?le Dubroux
Nenette & Boni, reż. Claire Denis
1994 Forget Me (Oublie-moi), reż. Noémie Lvovsky
1993 I Can't Sleep (J'ai pas sommeil), reż. Claire Denis
Dzikie trzciny (Les roseaux sauvages), reż. André Téchiné
1992 Moja ulubiona pora roku (Ma saison préférée), reż. André Téchiné
1991 Border Line, reż. Dani?le Dubroux
1990 Apr?s apr?s-demain, reż. Gérard Frot Coutaz
1988 Le café des Jules, reż. Paul Vecchiali
Trzy miejsca na 26 (Trois places pour le 26), reż. Jacques Demy
1987 Niewinni (Les Innocents), reż. André Téchiné
Rosa la rose - fille publique, reż. Paul Vecchiali
Miejsce zbrodni (Le Lieu du crime), reż. André Téchiné
The Comedy of Work (La comédie du travail), reż. Luc Moullet
1985 Rendez-vous, reż. André Téchiné
1983 La Matiouette, reż. André Téchiné
1981 Hotel Ameryka (Hôtel des Amériques), reż. André Téchiné
