Bezustanne balansowanie nad przepaścią, które charakteryzuje postać Waltera, była cechą, która przekonała Ala Pacino do udziału w „Podwójnej grze”. „Walter musi poczuć smak przegranej, żeby wiedzieć, kim jest. To część jego tożsamości. Właśnie dlatego wielu nałogowców spotyka się z niezrozumieniem. Zależało mi na pokazaniu tego w swojej roli”, mówi aktor.
Caruso nazywa Waltera „najbardziej dysfunkcjonalną osobowością w Ameryce. Był uzależniony od alkoholu, narkotyków, hazardu, papierosów, a teraz ma także problemy
z sercem. Toni nazywa go w filmie ‘anonimowym z powołania’”.
Producent James G. Robinson z firmy Morgan Creek Productions podkreśla, że zależności jakie powstają między tymi czynnikami, decydują o sile tej opowieści. Robinson określa „Podwójną grę” jako „wyrazistą opowieść o świecie, który wykorzystuje słabość ludzką i popycha uzależnionych na krawędź samozniszczenia”.
Prawdziwa zmiana w życiu Waltera następuje wraz z odkryciem talentu Brandona. „Staje się jego oczkiem w głowie, Walter zaczyna żyć jego życiem. Ma także wspaniałą żonę i córkę, ale wie, że musi im zapewnić dostatnią przyszłość. Brandon jest najlepszym wyjściem z tego impasu, dzięki niemu Walter może wreszcie uporządkować swoje życie. To jemu może wszystko przekazać.
Brandon wydaje się nie podlegać manipulacjom, jakich pełno w świecie hazardu. Jego oszałamiający sukces obudzi jednak pragnienia, których nie udało mu się jak dotąd zrealizować. „Brandon nie obstawia zakładów i nie wykazuje żadnych uzależnień”, zauważa Gilroy. „Cierpi jednak na głód aprobaty, zwłaszcza ze strony ojca, którego nie miał dorastając”.
„W pewien sposób Walter staje się dla niego namiastką ojca”, tłumaczy Matthew McConaughey. „Zachowują się jak wspólnicy, przyjaciele, przynajmniej z punktu widzenia Brandona. Obaj coś na tym wygrywają . Brandon zaczyna czuć się częścią rodziny, dopóki nie traci gruntu pod nogami”.
