Brett Ratner (reżyser)
Brett Ratner dał się już poznać jako jeden z najlepszych młodych reżyserów Hollywood. Mając dwadzieścia sześć lat wyreżyserował swój pierwszy film fabularny, przebojowy Kasamowa, w którym zagrali Charlie Sheen i Chris Tucker. Jego drugi film, komedia akcji Godziny szczytu, z udziałem Jackiego Chana i Chrisa Tuckera, przyniosła światowy dochód w wysokości 250 milionów dolarów. Sukcesem okazał się także kolejny film, The Family Man, w którym wystąpili Nicolas Cage i Tea Leoni. Rok później reżyser powrócił do kina akcji rodem z Hong Kongu, realizując Godziny szczytu 2, który na całym świecie zarobił ponad 342 miliony dolarów. Ostatni film reżysera, Czerwony smok, przyniósł łączny dochód w wysokości ponad 250 milionów USD.
Ratner dorastał w Miami Beach, o realizowaniu filmów marzył odkąd skończył osiem lat. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w nowojorskiej Tisch School of Arts, został najmłodszym absolwentem szkoły w całej jej historii. Uczęszczając na zajęcia zrealizował film Whatever Happened to Mason Reese, który otrzymał liczne nagrody. Ten film zwrócił uwagę Stevena Spielberga, którego firma, Amblin Entertainment, przyznała młodemu twórcy grant produkcyjny.
Kiedy impresario gwiazd hip-hopu, Russell Simmons, zobaczył nowelkę, zaangażował młodego twórcę do realizacji wideoklipów. Ratner zrealizował ich ponad 100, dla tak znanych artystów, jak Madonna, Mariah Carey, Jay-Z, Wu Tang Clan, D’Angelo, Heavy D, Mary J. Blige, Foxy Brown, Public Enemy, P. Diody i wielu innych. Za produkcję Russell Simmons' Def Poetry Jam otrzymał nagrodę Tony.
Oprócz kariery filmowej i muzycznej, Ratner zajmuje się także wydawaniem książek. Jest wydawcą albumu zdjęć Marka Helfricha Naked Pictures of my Ex-Girlfriends, współtworzy projekt Powerhouse Books, pod którego egidą w październiku 2003 roku ukazała się książka Hilhaven Lodge: The Photo Booth Pictures.
Ratner zasiada w radzie nadzorczej Chrysalis Foundation, pomagającej w uzyskaniu pracy ludziom bezdomnym. Za działalność w fundacji otrzymał nagrodę Spirit of Chrysalis.
Paul Zbyszewski (scenarzysta, autor opowiadania, na podstawie którego powstał scenariusz)
Paul Zbyszewski urodził się i dorastał w Chicago, był producentem telewizyjnym w lokalnej stacji WFLD należącej do sieci FOX. W swojej karierze przeszedł etapy od sportu, do prezentowania porannych wiadomości. W roku 1995 otrzymał nagrodę Emmy. Trzy lata później przeprowadził się do Los Angeles i zajął scenopisarstwem. Zaczynał od zera, początkowo otrzymał stanowisko asystenta producenta w firmie realizującej zwiastuny filmowe. Później napisał scenariusz do serialu The Weakest Link. Scenariusz do filmu Po zachodzie słońca jest pierwszym jego autorstwa, jaki doczekał się realizacji w postaci filmu fabularnego.
Craig Rosenberg (scenarzysta)
Craig Rosenberg jest Australijczykiem, uzyskał dyplom licencjata sztuki, jest także absolwentem wydziałów filologii angielskiej i prawa uniwersytetu Monash. Napisał i wyreżyserował film Hotel De Love, doskonale przyjęty podczas festiwalu filmowego w Toronto. Film pokazywany był na całym świecie. Obecnie na stałe mieszka w Los Angeles. Scenariusz do filmu Po zachodzie słońca jest jego pierwszym utworem, jaki doczekał się realizacji przez wytwórnię filmową. Rosenberg reżyseruje w tej chwili psychologiczny thriller Half Light z udziałem Demi Moore. Film powstaje na podstawie scenariusza jego autorstwa, zdjęcia odbywają się w Walii i w Londynie, obraz wejdzie do kin w przyszłym roku.
Beau Flynn (producent)
Beau Flynn założył ostatnio firmę Contrafilm, posiadającą umowę produkcyjną z wytwórnią New Line Cinema. Flynn zajmuje się w tej chwili reprodukcją filmu Solace, którego reżyserem będzie Gary Fląder, trwają także prace nad obrazem The Number 23 w reżyserii Fernley’a Phillipsa, oba filmy powstają w ramach współpracy z New Line. Dodatkowo Flynn produkuje w tej chwili animowany komputerowo film Disney'a The Wild, który wejdzie do kin w 2006 roku. W listopadzie tego roku Contrafilm rozpocznie prace nad thrillerem wytwórni Sony The Exorcism of Anneliese Michel, w którym zobaczymy Laurę Linney.
Przed założeniem Contrafilm, Flynn był wspólnikiem w spółce The Firm, zajmował się tam nadzorem nad wydziałami produkcji filmowej i telewizyjnej. Flynn posiada opinię doskonałego producenta, wyprodukował Krainę tygrysów, film nominowany do dwóch nagród Independent Spirit Awards, a także Requiem dla snu, nominowany do Oskara, Złotego Globu i nagrody SAG. Requiem… zdobyło także dwie nagrody Independent Spirit Awards.
Flynn ukończył uniwersytet nowojorski, w 1995 roku założył firmę producencką Bandeira, która błyskawicznie zdobyła sobie reputację wśród miłośników i twórców filmu niezależnego. Flynn otrzymał czterokrotnie z rzędu nagrody na festiwalu filmowym Sundance, po raz pierwszy w 1996 dla filmu Johns, a następnie dla filmów The House of Yes, The Alarmist i Guinevere.
Flynn urodził się i dorastał w Miami, karierę w przemyśle filmowym rozpoczął od stanowiska asystenta Scotta Rudina.
Tripp Vinson (producent)
Tripp Vinson rozpoczął karierę w przemyśle filmowym od pracy w firmie Jerry’ego Bruckheimera, gdzie brał udział w realizacji filmów Wróg publiczny i Armageddon. W roku 2000 zaczął pracować w firmie Bandeira Entertainment, przejętej w 2002 roku przez wytwórnię The Firm. W wyniku fuzji powstał wydział produkcyjny nazwany Firm Films. Z ramienia firmy nadzorował produkcję filmu 11:14, z udziałem Hillary Swank i Rachael Leigh Cook. W roku 2003 założył (wraz z Beau Flynnem) firmę Contrafilm, związaną z wytwórnią New Line. Vinson zajmuje się obecnie produkcją filmu The Guardian dla wytwórni Disney’a i The Exorcism of Anneliese Michel realizowanego dla Sony Screen Gems.
Jay Stern (producent)
Jay Stern był początkowo wiceprezesem do spraw produkcji w firmie New Line Cinema, po czym przeszedł na stanowisko prezesa do firmy Rat Entertainment. W ciągu pięciu lat pracy w New Line, Stern był producentem wykonawczym filmów Godziny szczytu, Love and Basketball, Kasamowa i lovejones, i wielu innych.
Przed rozpoczęciem pracy w New Line Cinema przez 5 lat pracował jako wiceprezes do spraw produkcji w Hollywood Pictures, firmie należącej do koncernu Walt Disney Company. Swoją karierę w przemyśle filmowym rozpoczynał od stanowiska kierownika produkcji i kierownika planu w Nowym Jorku, swoim mieście rodzinnym.
Stern jest absolwentem uniwersytetu Yale College (rocznik 1981), ukończył też studia podyplomowe w Teacher’s College na uniwersytecie Columbia (psychologia).
Patrick Palmer (producent wykonawczy)
Spośród filmów wyprodukowanych przez Patricka Palmera, trzy otrzymały nominację do Oskara w kategorii najlepszego filmu. Były to: A Soldier's Story, Dzieci gorszego Boga i Moonstruck.
Moonstruck, nominowany w sześciu kategoriach, zdobył trzy nagrody Akademii, w tym dla najlepszej aktorki, Cher. Dzieci gorszego Boga otrzymały pięć nominacji, a nagrodę dla najlepszej aktorki otrzymała Marlee Malin. Agnes of God, inny film Palmera, otrzymał trzy nominacje do Oskara.
Palmer pracował ostatnio jako główny producent wykonawczy przy Nieśmiertelnych z Christopherem Lambertem, Texas Rangers z Dylanem McDermottem i Jamesem Van Der Beekiem, był producentem wykonawczym przy realizacji filmu The Shrink Is In z Courtney Cox i Davidem Arquettem, to samo stanowisko zajmował przy kręceniu filmu Furia: Carrie 2 z udziałem Amy Irving, Mrs Winterbourne z Shirley MacLaine i Ricki’em Lakem, był producentem Don Juana de Marco z udziałem Marlona Brando, Johnny’ego Deppa i Faye Dunaway, był producentem wykonawczym Milk Money, w którym wystąpili Melanie Griffith i Ed Harris, to samo stanowisko zajmował przy okazji produkcji obrazu Iron Will. Był także współproducentem, producentem lub producentem wykonawczym filmów, takich jak: Made in America, Paradise, Syreny i Stanley and Iris.
W trakcie swej owocnej współpracy z producentem i reżyserem, Normanem Jewisonem, Palmer wyprodukował Agnes of God i Billy Two Hats. Był także współproducentem filmów And Justice for All, F.I.S.T., Rollerball, Jesus Christ Superstar, Skrzypek na dachu i The Landlord. To samo stanowisko zajmował przy realizacji filmów Iceman i Best Friends, natomiast kręcąc The Dogs of War zajmował stanowisko producenta wykonawczego.
Palmer urodził się i wychowywał w Los Angeles, do filmu trafił po ukończeniu uniwersytetu stanu Kalifornia. Jest magistrem ekonomii. Przez ponad 10 lat pracował w firmie Mirisch Company. Jego pierwszy projekt to West Side Story, pracował później nad Seven Days in May, The Fortune Cookie i The Party.
Dante Spinotti (operator)
Dante Spinotti to wielokrotnie nagradzany i znany operator, współpracujący z wieloma czołowymi reżyserami z całego świata. Trzykrotnie nominowany do nagrody Gildii Operatorów Filmowych (za filmy Tajemnice Los Angeles, Informator Ostatni Mohikanin),otrzymał także nominacje do Oskara i nagrody BAFTA (za filmy Tajemnice Los Angeles i Informator), laureat nagrody koła krytyków filmowych z Los Angeles za zdjęcia do obu wymienionych wyżej tytułów. Za zdjęcia do filmu Ostatni Mohikanin Dante otrzymał nagrodę BAFTA.
Spinotti urodził się w Tolmezzo, we Włoszech. W Stanach Zjednoczonych zadebiutował zdjęciami do filmu Michaela Manna Łowca. Pracował następnie z wieloma cenionymi reżyserami, jak choćby z Garrym Marshallem przy realizacji Gorsza siostra, Frankie i Johnny i Beaches i Michaelem Aptedem przy pracy nad Nell i Blink.
Film Po zachodzie słońca to już trzeci obraz, przy realizacji którego Spinotti współpracuje z reżyserem Brettem Ratnerem, efekty ich wcześniejszej wspólnej pracy to filmy Family Man i Czerwony smok. Inne filmy, przy których powstawaniu Spinotti brał udział, to: Goodbye Lover, Szybcy i martwi, Wszystko dla gości, True Colors, Zbrodnie serca i Gorączka. Ostatnio wykonywał zdjęcia do filmów Cudowni chłopcy, Bandits i Pinokio.
W ojczyźnie dwukrotnie przyznano mu prestiżową nagrodę Donatello — po raz pierwszy za zdjęcia do filmu Legend Of The Holy Drinker, drugi raz za realizację obrazu The Secret Of the Old Forest. Dodatkowo dwukrotnie uhonorowano go nagrodą Silver Ribbon, przyznaną mu przez włoskich dziennikarzy za zdjęcia do filmów The Star Maker i Informator.
Geoffery Kirkland (kierownik produkcji)
Film Po zachodzie słońca był pierwszą okazją do współpracy pomiędzy Geoffrey’em Kirklandem i reżyserem Brettem Ratnerem. Kirkland pracował przy realizacji dziewięciu filmów Alana Parkera: The Life Of David Gale, Angela’s Ashes, Mississippi w ogniu, Ptasiek, Come See The Paradise, Shoot The Moon, Chwała, nagrodzonego Oskarem Midnight Express i Bugsy Malone. Za pracę nad filmem Bugsy Malone, pierwszym z całej dziewiątki, Kirkland otrzymał nagrodę BAFTA dla najlepszego kierownika produkcji.
Inne filmy, nad którymi pracował urodzony w Wielkiej Brytanii kierownik produkcji to W akcie desperacji, Kosmiczny mecz, Renaissance Man i The Right Stuff. Za pracę przy realizacji filmu The Right Stuff, otrzymał Oskara. Kirkland brał także udział w realizacji filmu Gry wojenne, sprawował kierownictwo produkcji podczas prac nad długometrażowym filmem muzycznym Captain EO, w którym wystąpił Michael Jackson.
Mark Helfrich (montażysta)
Mark Helfrich współpracował z reżyserem Brettem Ratlerem przy produkcji jego wszystkich filmów. Oprócz tego montował filmy Honey, Straszny film, Predator, Striking Distance, Showgirls, Ostatni skaut, Action Jackson, Rambo: pierwsza krew II i Jumpin’ Jack Flash. Helfrich zmontował również liczne programy telewizyjne, seriale i wideoklipy, w tym laureata licznych nagród teledysk Madonny z 1999 Beautiful Stranger.
Rita Ryack (projektantka kostiumów)
Rita Ryack opracowała kostiumy dla ponad trzydziestu filmów, od dawna współpracuje z reżyserami tak znanymi, jak Martin Scorsese, Robert De Niro i Ron Howard. Niektóre z filmów, przy których powstawaniu pracowała, to Kasyno, Przylądek strachu, Po godzinach, Ciemna strona miasta, Dziewczyna gangstera, Fakty i akty i Prawo Bronxu, reżyserski debiut Roberta De Niro. Współpracowała z Ronem Howardem przy filmach The Grinch: Świąt nie będzie, za kostiumy do tego filmu otrzymała nominację do Oskara, Piękny umysł, Apollo 13, Okup, EdTV, i The Paper.
Po zachodzie słońca to drugi film, podczas którego Ryack pracowała z reżyserem Ratnerem. Wcześniej spotkali się przy pracy nad filmem Godziny szczytu 2. Inne filmy, do których zaprojektowała niedawno kostiumy, to Piętno i Kot. Jest także autorką kostiumów do teledysku Bad Michaela Jacksona, wyreżyserowanego przez Martina Scorsese.
Za projekty do scenicznego musicalu My One and Only Ryack otrzymała nagrody Tony i Drama Desk, a także nominację do nagrody stowarzyszenia krytyków teatralnych miasta Los Angeles. Zaprojektowała kostiumy dla broadwayowskiej inscenizacji The Human Comedy, a także dla sztuk Sama Shepharda A Lie of the Mind, Hunting Cockroaches, The Vampires, The Foreigner, Anteroom, The Loman Family Picnic i It's Only A Play. Ta ostatnia przyniosła jej nominację do nagrody American Theatre Wing. Jej talent został wyróżniony nagrodą Obie (w roku 1986). Była kierownikiem działu projektów w American Repertory Theatre na Harvardzie.
Ryack jest także ilustratorką filmów rysunkowych i animatorką. Za swe prace zdobyła liczne nagrody i wyróżnienia. Ukończyła wydział teatralny uniwersytetu Yale, studiowała też na uniwersytecie Brandeis University, w Bennington College i w Boston Museum School.
Lalo Schifrin (kompozytor)
Lalo Schifrin jest prawdziwym człowiekiem renesansu. Pianista, kompozytor i dyrygent, równie dobrze czuje się dyrygując orkiestrą symfoniczną, występując na międzynarodowym festiwalu jazzowym, pisząc muzykę do filmu lub programu telewizyjnego, czy też pisząc muzykę na zamówienie Orkiestry Kameralnej Los Angeles, Orkiestry Filharmonii Londyńskiej, czy nawet sułtana Omanu.
Schifrin jest Argentyńczykiem, odebrał staranne wykształcenie muzyczne, studiował prawo. Pochodzi z rodziny o bardzo silnych tradycjach muzycznych, jego ojciec, Luis Schifrin, był koncertmistrzem Orkiestry Filharmonii w Buenos Aires.
Lalo Schifrin kontynuował edukację muzyczną w konserwatorium paryskim we wczesnych latach pięćdziesiątych. Jednocześnie rozwijała się jego kariera zawodowego pianisty jazzowego, kompozytora, aranżera. Zaczął występować i nagrywać w całej Europie.
Kiedy Schifrin powrócił do Buenos Aires w połowie lat pięćdziesiątych 1950’s, założył własny big band, z którym występował podczas licznych koncertów. W trakcie jednego z nich usłyszał go Dizzy Gillespie, który poprosił Schifrin o zostanie jego pianistą i aranżerem. W roku 1958, Schifrin przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie jego kariera nabrała dodatkowego rozmachu.
Jego muzyka to synteza technik tradycyjnych i współczesnych, doskonale słychać w niej także wpływy ukochanego jazzu. Invocations, Concerto for Double Bass, Piano Concertos No. 1 i No. 2, Pulsations, Tropicos, La Nouvelle Orleans i Resonances są doskonałymi przykładami tendencji do przekazywania uniwersalnych myśli za pomocą wymyślnego prymitywizmu.
Kompozytor napisał ponad 100 ścieżek muzycznych dla potrzeb dużego i małego ekranu. Znajduje się wśród nich muzyka do seriali Mission Impossible, Mannix, filmów The Fox, Cool Hand Luke, Bullitt, Brudny Harry, Tango, Godzina szczytu, Godzina szczytu 2 i Wszystko się wali. W roku 2003 na limitowanej płycie CD ukazała się kompletna ścieżka dźwiękowa autorstwa Schifrina do filmu The Hellstrom Chronicle. Ostatnio kompozytor napisał muzykę do niezależnego filmu The Bridge of San Luis Rey z udziałem Roberta DeNiro i Kathy Bates. Do dziś dnia Lalo zdobył cztery nagrody Grammy Awards (był dwudzieścia jeden razy nominowany do tej nagrody), jedną nagrodę Cable ACE Award, otrzymał także sześć nominacji do Oskara.
W roku 1987 gruba najlepszych muzyków francuskich postanowiła założyć Paryską Orkiestrę Filharmoniczną, która miała za zadanie nagrywać muzykę filmową, grać na koncertach i występować w telewizji. Lalo Schifrin został dyrektorem muzycznym, orkiestra dała koncert inauguracyjny w Theatre des Champs Elysees 26 stycznia 1988. Pierwsze nagranie orkiestry ukazało się na rynku we wrześniu tego samego roku. Schifrin piastował oferowane mu stanowisko przez pięć lat, po czym zrezygnował z niego, by mieć więcej czasu na pisanie muzyki.
Schifrin w swojej karierze dyrygował także Londyńską Orkiestrą Filharmoniczną, Londyńską Orkiestrą Symfoniczną, Wiedeńską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii Los Angeles, Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, Meksykańską Orkiestrą Fulharmocznicną, Orkiestrą Symfoniczną z Houston, Orkiestrą Kameralną z Los Angeles, Orkiestrą Filharmoniczną miasta Meksyk, Orkiestrą Symfoniczną z Atlanty, Orkiestrą imienia Św. Łukasza z Nowego Jorku i Narodową Orkiestrą Symfoniczną Argentyny.
W roku 1986 Orkiestra Symfoniczna Glendale pod batutą Lalo Schifrina występowała podczas Hollywood Bowl. Skomponowany przez niego utwór Salute to the Statue of Liberty został przyjęty owacją tłumu liczącego 17000 osób. Rok później Schifrin otrzymał zlecenie napisania uwertury, oficjalnego hymnu Igrzysk Panamerykańskich. Utwór nagrano w Toronto, premierowe wykonanie przypadło Orkiestrze Filharmonicznej Indianapolis. W roku 1995 Schifrin skomponował i kierował wykonaniem utworu kończącego Igrzyska Panamerykańskie, jakie odbywały się wówczas w Argentynie.
Schifrin jest doskonale znany wśród muzyków z umiejętności zmiany stylu i techniki. Jako muzyk jazzowy nagrywał i występował z artystami tej miary, co Dizzy Gillespie, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald, Stan Gett i Count Basie.
Jego Concerto for Guitar and Orchestra nagrałą Londyńska Orkiestra Filharmoniczna z udziałem solisty Angela Romero. Dances Concertantes naklarnet i orkiestrę był wykonywany w Teotihuacan w Meksyku, śpiewał Placido Domingo. Wydarzenie było pokazywane w telewizji w roku 1989. Dziesięć lat później koncert ten został wydany na płytach CD i DVD i na taśmach VHS.
W kwietniu 1989 Lalo Schifrin otrzymał stanowisko dyrektora muzycznego Orkiestry Symfonicznej Glendale, piastował je przez sześć lat.
Zlecono mu napisanie muzyki, która miała uświetnić finały mistrzostw świata w piłce nożnej, jakie odbyły się 17 lipca 1990 roku we Włoszech. To właśnie podczas tego koncertu świat po raz pierwszy usłyszał razem trójkę wielkich tenorów, Luciano Pavarottiego, Placido Domingo i Jose Carrerasa. Orkiestrami operowymi z Rzymu i Florencji dyrygował Zubin Mehta. Nagranie tego koncertu okazało się najlepiej sprzedającą się płytą w historii muzyki klasycznej. Schifrin otrzymał potem zlecenie napisania drugiej części koncertu, wykonanej w lipcu 1994 roku przez Carrerasa, Domingo i Pavarottiego, ponownie pod dyrygenturą Zubina Meta. Tym razem koncert miał miejsce na stadionie Dodgersów, ponownie podczas mistrzostw świata w piłce nożnej.
Fundacja Steinway’a zleciła Schifrinowi napisanie Piano Concerto No. 2, prawykonanego przez Narodową Orkiestrę Symfoniczną pod batutą Mścisława Rostropowicza w waszyngtońskim Kennedy Center 11 czerwca 1992 roku. W partii solowej wystąpiła wówczas Cristina Ortiz. W tym samym roku Schfrin wyprodukował, zaaranżował i poprowadził nagranie, w którym Jose Carreras wystąpił wraz z Londyńską Orkiestrą Symfoniczną. Nagranie nosi tytuł Friends for Life.
Inne dzieła Schifrina to, między innymi Fantasy for Screenplay and Orchestra napisana dla Daniela Barenboima i Orkiestry Symfonicznej z Chicago, premiera tego utworu miała miejsce w roku 2002-2003, a także Symphonic Impressions of Oman, powstale na zamówienie sułtana Omanu, nagrane w Wielkiej Brytanii przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną, wydane nakładem Aleph Records w roku 2003.
W listopadzie 1992 roku miało miejsce premierowe wykonanie Cantares Argentinos. W tym samym miesiącu Schifrin dyrygował Sofijską Orkiestrą Radiową w trakcie europejskiej premiery swojego Piano Concerto No. 2. Był to pierwszy program telewizyjny nadawany z Bułgarii w ramach sieci Eurowizja. Koncert został wydany na płycie CD.
Schifrin napisał i zaadaptował muzykę do koncertu Christmas in Vienna z 1992, podczas którego wystąpili Diana Ross, Jose Carreras i Placido Domingo. Koncert ukazał się na płycie CD, laserdysku i kasetach wideo w roku 1993 nakładem Sony Classics.
Schifrin powrócił do Wiednia w grudniu 1995, gdy podjął się aranżacji kolejnego programu muzycznego, w którym wystąpili Jose Carreras, Natalie Cole i Placido Domingo. Koncert został pokazany w USA w sieci PBS 23 i 24 grudnia.
W roku 1993 Schifrinowi zlecono napisanie Lili’Uokalani Symphony mającej uhonorować ostatnią władczynię Hawajów, królową Lili’Uokalani. Premiera tego dzieła miała miejsce w Honolulu, symfonię wykonywała Orkiestra Symfoniczna Honolulu. Utwór został nagrany przez wiedeńską Orkiestrę Symfoniczną pod batutą Schifrina wiosną 1995 roku. Nagranie ukazało się w listopadzie 1996 roku nakładem wytwórni Urtext Digital Classics.
Wiosną 1993 Schifrin dyrygował Orkiestrą Wiedeńskiej Opery Ludowej, solistką była wówczas Julia Migenes. Nagranie tego koncertu ukazało się pod nazwą Julia Migenes in Vienna. W tym samym okresie dyrygował podczas nagrywania Te Deum wykonywanego przez wirtuoza Maurica Andre’a i orkiestrę kameralną w Paryżu. Oba nagrania ukazały się w październiku 1993.
W roku 1996 kompozytor brał udział w nagraniu The Carnival of the Animals. Skomponował ścieżkę muzyczną do epickiego dzieła Luisa Valdeza Bandido!, zaprezentowanego w Mark Taper Forum w Los Angeles. Muzyka była przykładem geniuszu Schifrina, słowa do niektórych części utworu napisał Valdez.
Najnowsze klasyczne dzieło artysty, Symphonic Sketches of Oman, powstało na zamówienie sułtana Omanu. Symfonię nagrała Londyńska Orkiestra Symfoniczna pod batutą kompozytora jesienią 2001 roku. Nagranie ukazało się potem na rynku.
Schifrin skomponował ostatnio ścieżki dźwiękowe do czterech filmów zrealizowanych w Hollywood – Kasamowa wytwórni New Line Cinema; Something to Believe In studia Lord Lew Grade; Tango Carlosa Saury. Czwartym filmem był cieszący się olbrzymim powodzeniem obraz Godziny szczytu, za który kompozytor otrzymał nominację do nagrody Grammy w 1999 roku. Latem 2001 roku na ekrany kin wszedł sequel tego filmu, Godziny szczytu 2. Najnowszym filmem z muzyką kompozytora będzie niezależny The Bridge of San Luis Rey.
Ósmego grudnia 1995 roku Schifrin poprowadził w Marsylii orkiestrę symfoniczną, której koncert uświetnił uroczystości z okazji stulecia wynalezienia filmu przez braci Lumiere. Koncert zatytułowano 100 Ans de Cinema. Wystąpili Julia Migenes i Dee Dee Bridgewater, nagranie ukazało się we Francji nakładem Warner Bros. Records. To samo nagranie doczeka się wkrótce reedycji pod nazwą Film Classics, tym razem na rynku ukaże się staraniem wytwórni Aleph Records. Ten sam koncert zagrano ponownie w Buenos Aires w roku 1998, ukazał się on na CD nakładem Aleph Records w lutym 2002 roku.
W październiku 1996 roku miała miejsce światowa premiera The Rhapsody for Bix. Schifrin napisał ją na zamówienie Bix Beiderbecke Memorial Socjety, by uhonorować pamięć Bixa Beiderbecke’a. Utwór ten ukaże się wkrótce na płycie Schifrina zatytułowanej Metamorphosis.
W czerwcu 1999 roku 1999 kierował w Kolonii prawykonaniem swojej Latin Jazz Suite, z solistami Jon Faddis, Davidem Sanchezem, Ignacio Berroa, Alexem Acuną. Ten sam utwór wykonywała także Wielka Orkiestra BBC w Londynie. We wrześniu 1999 roku odbyła się amerykańska premiera tego dzieła, miało to miejsce w Los Angeles, w Watercourt Plaza. W tym samym czasie ukazała się płyta CD z tym nagraniem. Kompozytor otrzymał za nią nominację do nagrody Grammy, płyta ta ukazała się właśnie w wersji DVD.
W roku 2000 Schifrin napisał kolejny utwór dla big bandu jazzowego, Esperanto. W nagraniu udział wzięli Jean-Luc Ponty, Don Byron, Nestor Marconi, James Morrison, Trilok Gurtu, Sydney Thiam, Greg Hutchinson, Simon Stockhausen. Esperanto ukazało się na płycie CD we wrześniu 2000 roku.
Lalo Schifrin jest laureatem nagrody BMI Lifetime Achievement z 1988 roku. Trzy lata później BMI uhonorowało Schifrin specjalną nagrodą dla kompozytorów za jego klasyczną już obecnie kompozycję, będącą głównym motywem muzycznym serialu i filmu Mission Impossible. W roku 2004 artysta został uhonorowany przez francuską organizację SACEM, wystąpił podczas 57 festiwalu filmowego w Cannes, otrzymał wyróżnienie American Society of Music Arrangers & Composers (ASMAC). Rok wcześniej Schifrin został wyróżniony przez burmistrza Los Angeles, hrabstwo Los Angeles i Liegilaturę stanu Kalifornia za 30 lat pracy artystycznej. Otrzymał także wyróżnienie rządu Izraela, przyznane mu w uznaniu wkładu, jaki wniósł w „zrozumienie świata za pośrednictwem muzyki”. W roku 1988 Schifrin otrzymał własną gwiazdę na hollywoodzkim bulwarze gwiazd. Jest doktorem honoris causa Rhode Island School of Design i Uniwersytetu La Plata w Argentynie. W roku 1998 otrzymał nagrodę Distinguished Artist Award przyznaną mu przez Los Angeles Music Center.
Lalo Schifrin otrzymał tytuł „Chevalier de l’Ordre des Arts et Lettres”, jedno z najwyższych wyróżnień przyznawanych przez francuskiego Ministra Kultury.
W roku 1998 rząd argentyński mianował go prezydenckim doradcą do spraw kultury w randze sekretarza stanu.
Schifrin od ponad 30 lat jest żonaty z Donną. Mają troje dzieci, Williama, scenarzystę filmowego i telewizyjnego; Frances, która jest kierowniczką artystyczną i Ryana, zajmującego się reżyserią i scenopisaniem. Więcej informacji o Lalo Schifrin znajduje się na stronie www.schifrin.com.
