Claude Berri
Człowiek-orkiestra: reżyser, scenarzysta, aktor i producent. W 1960 roku pokusił się nawet o skomponowanie muzyki do filmu "Kobietki", w którym występował.
Urodził się 1 lipca 1934 roku w Paryżu, jako Claude Beri Langmann. W jego żyłach płynie polska, żydowska i rumuńska krew. Ojciec Claude'a wraz z rodziną wyemigrował z Krakowa w 1913 roku, a matka była Rumunką. Nie lubił szkoły, dlatego postanowiono, że nauczy się jakiegoś pożytecznego fachu. Został kuśnierzem jak ojciec.
Wyuczony zawód nie bardzo go pociągał, marzył o aktorstwie. Brał prywatne lekcje, potem trafił do teatru. Wtedy zmienił nazwisko na Berri, by było łatwiejsze do zapamiętania. W tym samym czasie pisał scenariusze i kręcił filmy krótkometrażowe. Za pierwszy z krótkich filmów "Le Poulet" z 1963 roku dostał Oskara. Film wyprodukował samodzielnie dzięki szczodrości Cathariny Renn. Założoną w 1963 roku firmę producencką na jej cześć nazwał Renn Productions. Odtąd jest producentem wszystkich swoich filmów. Produkował także obrazy takich gwiazd, jak Roman Polański ("Tess"), Milosz Forman ("Valmont"), Jean-Jacques Annaud ("Kochanek", "Niedźwiadek"), Patrice Chereau ("Królowa Margot"). Krociowe zyski przyniosła mu produkcja dwóch filmów o przygodach ulubieńców Francji: dzielnych Galów Asteriksa i Obeliksa, bohaterów komiksów René Goscinny'ego i Alberta Uderzo: "Asteriks i Obeliks kontra Cezar" (1999), "Asteriks i Obeliks: Misja Kleopatra" (2002). Jego koncepcja producencka znacznie różni się od amerykańskiej. Podkreśla, że wybierając filmy, zwraca wielką uwagę na scenariusze, ale także liczy się dla niego podziw, jaki ma dla danego reżysera, artysty.
Jako reżyser miał szczęście do aktorów. Grały u niego takie sławy jak: Catherine Deneuve, Serge Gainsbourg, Gerard Depardieu, Daniel Auteuil, Charlotte Gainsbourg. Nie jest przywiązany do jednego gatunku kina. Podejmuje zarówno tematy społeczne: "Sex-Shop" z 1972 roku to obserwacja skutków rewolucji seksualnej, jak również opowiada o subtelnościach ludzkich wyborów: "Jeden odchodzi, drugi zostaje" (2005). Traktuje kino, jako medium, dzięki któremu może mówić o sobie i swoich bliskich. W 1970 roku wyreżyserował film "Le cinema de papa" o miłości do ojca. Ojcu również dedykował ekranizację powieści "Germinal" Emila Zoli. Twierdzi, że książka wielkiego francuskiego naturalisty przeniosła go do czasów dzieciństwa, do robotniczej dzielnicy, w której się wychował i w której wszyscy, w tym jego ojciec, głosowali na lewicę. Lubi przenosić literaturę na ekran. "Jean de Florette" (1986), "Manon u źródeł" (1986) to adaptacje prozy Marcela Pagnola, "Uranus" - Marcela Akme, "Terminal" - Emila Zoli, a najnowszy film "Po prostu razem" - Anny Gavaldy.
reżyser i scenarzysta:
2007: Po prostu razem/ Ensamble,c'est tout
2005: Jeden odchodzi, drugi zostaje/ L'un reste, l'autre part
2002: Gosposia/ Une femme de ménage
1999: La Débandade
1997: Lucie Aubrac
1993: Germinal
1990: Uranus
1986: Manon u źródeł/ Manon des sources
1986: Jean de Florette
1985: Szaleniec na wojnie/ Scemo di Guerra (scen.)
1983: Tchao pantin
1981: Le Maître d'école
1980: Kocham was wszystkich/ Je vous aime
1977: Un moment d'égarement
1976: Le Premiére fois
1975: Le Mâle du siecle
1972: Sex-shop
1970: Le cinema de papa
1970: Le Pistonné (reż.)
1969: Mazel Tov ou le mariage
1967: Stary człowiek i dziecko/ Le Vieil home et l'enfant
1964: La Chance et l'amour (reż.)
1964: Les Baisers (reż.)
1962: Le Poulet (reż.)
1961: Janine (scen.)
Audrey Tautou
Urodziła się 9 sierpnia 1978 roku w Beaumont we Francji. Nigdy nie marzyła o tym, by zostać aktorką. Gdyby spełniła swoje największe marzenie, byłaby - jak Dian Fossey, bohaterka filmu "Goryle we mgle" - prymatologiem, czyli badaczem małp człekokształtnych.
Nadal nie wie, czy aktorstwo jest profesją, której poświęci życie. W chwilach zniechęcenia planem filmowym mówi, że chętnie zostałaby lekarzem pediatrą, antropologiem, zoologiem albo psychologiem. Od dzieciństwa kusi ją też muzyka. Przez sześć lat uczyła się gry na pianinie, występowała nawet z młodzieżową orkiestrą z Auvergne, grając na oboju. Jej ulubionym kompozytorem jest Fryderyk Chopin. Chciałaby grać jego utwory, nie myląc się ani razu. Ale, jak podkreśla, do takiej wirtuozerii brakuje jej jeszcze bardzo wiele.
Po maturze zaczęła studiować literaturę francuską i zapisała się na kurs aktorski do Cours Florent. W tym czasie grywała w serialach telewizyjnych produkowanych dla kanału TF1. Pierwszą poważną rolę zagrała w 1999 roku w filmie Tonie'go Marshalla "Venus Beauté Institute". Nie było łatwo. Zabłądziła w Paryżu i przyszła na casting spóźniona. Kierownik castingu nie chciał jej wpuścić, wtedy Audrey zaczęła płakać. By uniknąć przyglądania się histeryzującej młodej kobiecie, zaproszono ją na przesłuchanie. Tak dostała drugoplanową rolę Anne-Sophie, za którą nagrodzono ją Cezarem w kategorii "żeńska nadzieja roku". Podczas wręczenia statuetki dziękowała swojemu aniołowi stróżowi. W następnym roku zagrała w trzech filmach. Wcieliła się, m.in. w rozwiązłą piękność w obrazie Gabriela Aghiona "Libertyn" opowiadającym o życiu Denisa Diderota, ikony francuskiej kultury.
Jednak przełomowy okazał się rok 2001. Jean-Pierre Jeunet, twórca kultowych filmów "Delicatessen" i "Miasto zaginionych dzieci", szukał odtwórczyni głównej roli do swego najnowszego filmu. Planował, że w filmie wystąpi Emily Watson. Po jej rezygnacji zaprosił na casting Audrey, którą zobaczył na plakacie do filmu "Venus Beauté Institute". Ta, wiedząc że Jeunet jest oryginałem uwielbiającym lata 50., założyła sukienkę uszytą w stylu tamtych lat. Nie wiadomo, czy właśnie tym urzekła reżysera, jednak natychmiast powierzył jej główną rolę w filmie "Amelia". Zagrała przepięknie uśmiechającą się, nieśmiałą dziewczynę, która ma niezwykły talent do "zaczarowywania" rzeczywistości. "Amelia" przyniosła jej międzynarodowe uznanie. Odtąd jej kariera rozwija się błyskawicznie, a scenarzyści piszą role specjalnie dla niej. W tym samym roku można ją było zobaczyć w filmie "Bóg jest wielki, a ja malutka" w reżyserii Pascale'a Bailly'ego. Zdjęcia do filmu powstawały wprawdzie przed "Amelią", ale dystrybutor, węsząc sukces filmu Jeuneta, zdecydował się pokazać go dopiero po jego premierze.
Audrey zagrała u Jeuneta powtórnie w 2004 roku w filmie "Bardzo długie zaręczyny". Wcieliła się w postać kobiety poszukującej z determinacją swego narzeczonego, francuskiego żołnierza, który prawdopodobnie ocalał z egzekucji za próbę dezercji z linii frontu w 1917 roku. Zupełnie innym doświadczeniem aktorskim było wykreowanie odzianej w kuse sukienki luksusowej call girl w filmie Pierre'a Salvadoriego "Miłość. Nie przeszkadzać!". Po występie w tym filmie jest porównywana do Audrey Hepburn.
O tym, jak sławna i ceniona stała się młoda francuska aktorka świadczy to, że zaangażowano ją w Hollywood w jednej z największych produkcji 2006 roku: "Kod da Vinci" w reżyserii Rona Howarda, twórcy takich filmów jak: "Piękny umysł", "Apollo 13". Zagrała u boku Toma Hanksa. Film otwierał ubiegłoroczny festiwal w Cannes. Został chłodno przyjęty przez krytykę, ale dla Audrey był wielką przygodą.
Audrey najbardziej ceni swoje kreacje w filmach: "Amelia", "Niewidoczni", "Miłość. Nie przeszkadzać!" i "Po prostu razem".
Wybrana filmografia:
2007: Po prostu razem/ Ensemble, c'est tout (reż. Claude Berri)
2006: Kod da Vinci/ The Da Vinci Code (reż. Ron Howard)
Miłość. Nie przeszkadzać! / Hors de prix (reż. Pierre Salvadori)
2005: Smak życia 2/ Les Poupées russes (reż. Cédric Klapisch)
2004: Bardzo długie zaręczyny/ Un long dimanche de fiançailles
(reż. Jean-Pierre Jeunet)
2003: Marynarze/ Les Marins perdus (reż. Claire Devers)
Happy End/ Nowhere to Go But Up (reż. Amos Kollek)
Pas sur la bouche (reż. Alain Resnais)
2002: Kocha... Nie kocha!/ A la folie... pas du tout (reż. Laetitia Colombani)
Niewidoczni/ Dirty Pretty Things (reż. Stephen Frears)
Smak życia/ L'Auberge espagnole (reż. Cédric Klapisch)
2001: Amelia/ Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain (reż. Jean-Pierre Jeunet)
Bóg jest wielki, a ja malutka/ Dieu est grand, je suis toute petite
(reż. Pascale Bailly)
2000: Szczęśliwy traf/ Le Battement d'ailes du papillon (reż. Laurent Firode)
Epouse-moi (reż. Harriet Marin)
Libertyn/ Le Libertin (reż. Gabriel Aghion)
Nie taki diabeł straszny/ Voyous Voyelles (reż. Serge Maynard)
1999: Boiteux: Baby blues (reż. Paule Zajderman)
Triste a mourir (reż. Alexandre Billon)
Salon piękności Wenus/ Vénus Beauté Institut (reż. Tonie Marshall)
Guillaume Canet
Najpopularniejszy francuski aktor młodego pokolenia. Urodził się 10 kwietnia 1973 roku w Boulogne Billancourt. Jego rodzice byli hodowcami koni, dlatego mały Guillaume marzył o karierze dżokeja. Występował nawet w cyrku. Jednak po kontuzji nie mógł dłużej uprawiać jeździectwa.
Przez krótki czas studiował aktorstwo w Cours Florent. Debiutował na deskach teatru w sztuce "La Ville Dont Le Prince est un Infant" w reżyserii Pierre'a Boutrona. W filmach zaczął grywać od 1994 roku. Pierwszą zauważoną rolą był występ 24-letniego aktora w filmie Philippe'a Haima "Barrakuda", w którym grał razem z Jeanem Rochefortem - legendą francuskiego kina. W 1997 roku Canet otrzymał nominację do Cezara dla największej nadziei aktorskiej za "En Plein Coeur" Pierre'a Joliveta.
Poza aktorstwem zajmuje się reżyserią. Dotąd wyreżyserował cztery filmy, do których pisał scenariusze. We wszystkich zagrał. Za czarną komedię "Mon idole" (2002) został nominowany do Cezara w kategorii: najlepszy debiut, za "Nie mów nikomu" ("Ne le dis a personne"), na podstawie sensacyjnej powieści Harlena Cohena, otrzymał w zeszłym roku Cezara za najlepszą reżyserię. W 2006 roku rozwiódł się z Diane Kruger.
Wybrana filmografia:
aktor:
2007: Po prostu razem/ Ensamble, c'est tout (reż. Claude Berri)
2006: Un Ticket pour l'espace (reż. Eric Lartigau)
2006: Nie mów nikomu/ Ne le dis a personie (reż. Guillaume Canet)
2005: Boże Narodzenie/ Joyeux Noël (reż. Christian Carion)
2005: Piekło/ L'Enfer (reż. Danis Tanowić)
2004: Sny o potędze/ Narco (reż. Gelles Lellouche, Tristan Aurouet)
2003: Miłość na żądanie/ Jeux d'enfants (reż. Yann Samuell)
2002: Mille milliemes (reż.Remi Waterhouse)
2002: Mon idole (reż. Guillaume Canet)
2001: Vidocq (reż.Pitof)
2001: Les Morsures de l'aube (reż. Antoine de Caunes)
2000: Wierność/ La Fidélité (reż. Andrzej Żuławski)
2000: The Day the Ponies Come Back (reż. Jerry Schatzberg)
2000: Niebiańska plaża/ The Beach (reż. Danny Boyle)
1999: J'peux pas dormir... (reż. Guillaume Canet)
1999: Je regle mon pas sur le pas de mon pere (reż. Remi Waterhouse)
1998: Ci którzy mnie kochają wsiądą do pociągu/ Ceux qui m'aiment prendront le train) (reż. Patrice Chéreau)
1998: Listonosz losu/ Le Porteur de destins (reż. Denis Malleval)
1998: En plein coeur (reż. Pierre Jolivet)
1997: Barracuda (reż. Philippe Haim)
reżyser i scenarzysta:
2006: Nie mów nikomu/ Ne le dis a personne
2002: Mon idole
1999: J'peux pas dormir...
1998: Je taim
