AŇA GEISLEROVÁ - Marcela Čmolíková
(ur. 17-04-1976 w Pradze)
Jedna z najczęściej obsadzanych czeskich aktorek. Naturalny talent, który pojawia
się raz na wiele lat. Indywidualna ekspresja, sposób bycia, styl, sex-appeal i zagraniczne sukcesy dają jej szansę na międzynarodową karierę.
Jej ojciec jest japonologiem, a matka plastyczką. Ma dwie siostry: starsza Lenka podążyła śladami matki, młodsza Ester jest aktorką filmową i modelką. Anna porzuciła naukę w szkole muzycznej i w wieku czternastu lat zaczęła pracować jako modelka w Mediolanie.
Przed kamerą zadebiutowała w roku 1990 w filmie Ondřeja Trojana Pějme píseň dohola. Pierwszą wielką rolę zagrała rok później w filmie Filipa Renča Reqiem pro panenku. Trzykrotnie wyróżniona nagrodą Czeskiego Lwa, za filmy Powrót idioty (Saša Gedeon, 1999), Želary (Ondřej Trojan, 2003) i Štěstí (Bohdan Sláma, 2005).
Za główną rolę Hanuli w filmie Želary dostała nagrodę na Międzynarodowym festiwalu filmowym w Bangkoku. W 2005 roku wyróżniona Srebrną Muszlą na festiwalu
w San Sebastian za najlepszą rolę kobiecą w filmie Štěstí.
Inne filmy z jej udziałem to m.in.: Jazda ( Jízda, Jan Svěrák, 1994), Válka barev (Filip Renč, 1995), Výchova dívek v Čechách (Petr Koliha, 1996), Kytice (F. A. Brabec, 2000) czy Šílení (Jan Švankmajer, 2005). Grała również w produkcjach amerykańskich, włoskich
i niemieckich.
JANA BREJCHOVÁ - Zdena Hrstková
(ur. 20-01-1940 w Pradze)
Jej kariera rozpoczęła się rolą Píďalky w filmie Olověný chléb (reż. Jiří Sequens, 1953). Przed kamery wróciła po trzech latach w filmie Vina Vladimíra Olmera, a po roli
w filmie Wilcza jama (Vlčí jáma, Jiří Weiss, 1957) została okrzyknięta największym talentem czeskiego filmu końca lat 50. Stała się jedną z najpopularniejszych aktorek swojej generacji, otrzymywała nagrody na festiwalach w kraju i za granicą. Miała szczęście do reżyserów, którzy proponowali jej doskonałe role i potrafili wykorzystać jej talent. W 1958 roku została uznana za Aktorkę Roku. W 1960 roku dostała nagrodę na festiwalu w Locarno za najlepszą rolę żeńską w filmie Vyšší princip (reż. Jiří Krejčík, 1960). Najczęściej współpracowała
z takim reżyserami jak: Jiří Krejčík, Vojtěch Jasný, Evald Schorm i Zdeňek Podskalský. Swój talent wykorzystała we wszystkich praktycznie gatunkach filmowych: Odwaga na co dzień (Každý den odvahu, Evald Schorm, 1964), Gdyby tysiąc klarnetów (Kdyby tisíc klarinetů, Vladimír Svitáček, Ján Roháč, 1964), Powrót syna marnotrawnego (Návrat ztraceného syna, Evald Schorm, 1966), Kobiety nie bij ani kwiatem (Ženu ani květinou neuhodíš, Zdeněk Podskalský, 1966), Noc panny młodej (Noc nevěsty, Karel Kachyňa, 1967), Koniec proboszcza (Farářův konec, Evald Schorm, 1969), Trup w każdej szafie (Zabil jsem Einsteina, pánové, Oldřich Lipský, 1969). Zagrała wiele ról dojrzałych kobiet, nie bała się pokazywać swojej starzejącej się twarzy, bez makijażu i charakteryzacji. Wykorzystał to m.in. Jiří Svoboda: Ślady wilczych zębów (Zánik samoty Berhof, 1983), Skalpel, proszę (Skalpel, prosím, 1985) i Evald Schorm Vlastně se nic nestalo (1988). Na początku lat 70. zaczęła również występować w teatrze. Nie jest tajemnicą, że jednym z jej partnerów życiowych był światowej sławy reżyser Miloš Forman. Jana Brejchová jest jedną z największych aktorek
w dziejach czeskiej kinematografii.
JIŘÍ SCHMITZER - Richard Hrstka
(ur. 25-11-1949 w Pradze)
Akademię teatralną ukończył w 1974 roku i zaczął występować na scenie. Swoją pierwszą większą rolę filmową zagrał u Oldřicha Lipskiego w filmie Tři chlapi na cestách (1973). Wraz z rolą Kroupy w komedii Lipskiego Mareczku, podaj mi pióro (Marečku, podejte mi pero!, 1976) nastąpił przełom w jego karierze. W adaptacji Postrzyżyn (Postřižiny) Bohumila Hrabala, którą w roku 1980 nakręcił Jiří Menzel, zwrócił na siebie uwagę rolą zarządcy browaru. Pojawił się również w kolejnych filmach Menzela Święto przebiśniegu (Slavnosti sněženek, 1983) i oraz Wsi moja sielska, anielska (Vesničko má středisková, 1986).
W latach 80. reżyserzy zaczęli obsadzać go w rolach ojców oraz w filmach dla dzieci,
np. Všichni mají talent (Zdeněk Flídr, 1985), Outsider (Zdeněk Sirový, 1987). W 1989 roku zagrał w drugim fabularnym filmie Jana Hřebejki L.P. 1948.
W pierwszej połowie lat 90. zagrał m. in. w dwóch projektach zainspirowanych twórczością Franza Kafki, w Procesie (The Trial, David Jones, 1992) i Ameryce (Amerika, Vladimír Michálek, 1994). Za rolę więźnia politycznego Jardy Svobody w filmie Bumerang Hynek Bočan,1997) został nagrodzony Czeskim Lwem w kategorii najlepsza rola męska. Zagrał również w filmach Bajeczne lata pod psem (Báječná léta pod psa, Petr Nikolaev, 1997), Kytice (František A. Brabec, 2000) i Pejzaż (Krajinka, reż. Martin Šulík, 2001).
JOSEF ABRHÁM - Evžen Beneš
(ur. 14-12-1939 w Zlinie)
Po dwóch latach studiów aktorskich na VŠMU w Bratysławie przeniósł się na praską DAMU, którą ukończył w 1962 roku. Zaczynał w Teatrze na Vinohradach, w tym czasie występował również w Teatrze Narodowym. Po skończeniu służby wojskowej zaczął grać
w teatrze Činoherní Klub, z którym zawiązany jest główny etap jego kariery teatralnej. W roku 1992 przyjął angaż w Teatrze Narodowym, jednak po dwóch latach porzucił teatr na zawsze.
Po raz pierwszy stanął przed kamerą w roku 1961 w czarno-białym, absolutoryjnym filmie Věry Chytilovej Pułap (Strop, 1961). W tym czasie zagrał również niewielką rolę
w kryminale Vladimíra Čecha Kde alibi nestačí. Kolejny rok zaowocował wielkimi wyzwaniami - dużą rolą w filmie Brynycha Neschovávejte se, když prší oraz niewielką rolą Datla w Transporcie z raju. Wymagająca, ale bardzo przyjemna była praca przy Krzyku Jaromila Jireša. Zagrał wiele różnorodnych ról w filmach lat 60. i 70. - wymienić tu można choćby tytuły Velká cesta (Jurij Ozerov, 1963), Odwaga na co dzień (Každý den odvahu, Evald Schorm 1964), Dita Saxová (Antonín Moskalyk, 1967), Pension pro svobodné pány (Jiří Krejčík, 1967), Partie krásného dragouna (Jiří Sequens, 1970), Holka na zabití (Juraj Herz, 1975).
W roku 1976 zagrał niewielką rolę w komedii duetu Smoljak-Svěrák Mareczku, podaj mi pióro. Wraz z tym filmem nastąpił przełom w karierze Abrháma - aktor zaczął skupiać się na występach w komediach. Główne role zagrał w filmach Kulovy blesk (1978), Kelner, płacić! (1981). Często do swoich filmów angażuje go Jiří Menzel. Współpraca rozpoczęła się od adaptacji książki Vančury Koniec starych czasów (1989), poprzez Operę żebraczą (1991), aż do Obsługiwałem angielskiego króla (2006).
Zdobył Czeskiego Lwa w 1993 roku za najlepszą rolę męską w filmie Jana Hřebejka Šakalí léta. Zagrał również w Všichni moji blízcí (Matej Mináč, 1998), Návrat ztraceného ráje (Vojtěch Jasný, 1999), Pánská jízda (Martin Kotík, 2004) i w Piękności w opałach Hřebejka (2006). Jedną z jego najbardziej znanych ról jest jednak uwodzicielski lekarz,
a później ordynator Arnošt Blažej w serialu Jaroslava Dietla Szpital na peryferiach.
Pomimo tego, iż jest doskonałym aktorem Josef Abrhám nigdy nie nabrał gwiazdorskich nawyków, rzadko udziela wywiadów i nie udziela się towarzysko.
ROMAN LUKNÁR - Jarda Čmolík
(ur. 01-06-1965 w Bratysławie)
Ukończył szkołę aktorską w Bratysławie w 1987 roku. Był członkiem Teatru
dla dzieci i młodzieży w Trnavie oraz Teatru Astorka Korzo '90. Od 1991 roku mieszka
i występuje w Madrycie. Zagrał w ponad stu filmach, słowackich, czeskich, hiszpańskich, niemieckich i węgierskich.
Najważniejsze filmy z jego udziałem to: Chodník cez Dunaj (reż. Vladimír Körner, 1990), Let asfaltového holuba (reż. Vladimír Balco, 1991), Vášnivý polibek (Miro Šindelka, 1995). Za rolę w filmie Ogród Martina Šulíka był nominowany w 1996 roku do Czeskiego Lwa w kategorii najlepsza rola męska. Nowsze filmy z jego udziałem: Polštář Jadvigy (reż. Krisztina Deák, 2000), Duše jako klaviár (reż. Milan Cieslar, 2004), Piękność w opałach (Jan Hřebejk, 2006) czy Pokrevné vztahy (reż. Oleg Harenčár, 2006).
Jest aktorem wszechstronnym, ale najlepiej czuje się w rolach samotnego bohatera, który intuicyjnie walczy o swoją prawdę i sens życia.
EMÍLIA VÁŠÁRYOVÁ - Líba Čmolíková
(ur. 18-05-1942, Horná Štubna)
Razem z młodszą siostrą Magdą dorastała w nauczycielskiej rodzinie. Od dzieciństwa grała w teatrze amatorskim oraz uprawiała gimnastykę sportową. W 1964 r. ukończyła aktorstwo w Bratysławie i od tego czasu gra w Słowackim Teatrze Narodowym, gdzie zachwycała wielkimi rolami w klasycznym repertuarze. Niedawno została ogłoszona słowacką aktorką stulecia.
Przed kamerą debiutowała w słowacko-węgierskim filmie Dáždnik sv. Petra.
W czeskim kinie pojawiła się na początku lat 60., w roli tajemniczej tancerki Dany, w filmie Gdy przychodzi kot (Až přijde kocour, Vojtěch Jasný, 1963 ). Najważniejsze filmy z jej udziałem: Dwaj muszkieterowie (Bláznova kronika, Karel Zeman, 1964), Lidé z maringotek (reż. Martin Frič, 1966). Ostatnio zagrała wyraziste role w dramacie Hazard (reż. Roman Petrenko, 1995) i w pokoleniowym filmie Modré z nebe (reż. Eva Borušovičová, 1997). Grywa również interesujące role starzejących się kobiet: Orbis Pictus (reż. Martin Šulíka, 1997), Pod jednym dachem (Pelíšky, Jan Hřebejk, 1998). Za rolę w filmie Horem Pádem, otrzymała Czeskiego Lwa za główną rolę żeńską. Grała również u Vojtěcha Jasnégo w filmie Návrat ztraceného ráje. Oprócz tego Emília Vášáryová grywa w teatrach (Divadlo Na zábradlí, Činoherní klub), jest laureatką prestiżowej czeskiej nagrody teatralnej Alfréda Radoka.
