Bohaterowie filmu "ParaNorman" zostali powołani do życia przy użyciu unikalnej techniki. Film realizowany poklatkowo można porównać do filmu z żywą akcją, bowiem także tutaj należy zbudować scenografię i wyposażyć ją w odpowiednie rekwizyty, a każda z postaci musi zostać uczesana, ubrana, odpowiednio oświetlona - i wyreżyserowana.
Pierwszy przykład zastosowania techniki poklatkowej pochodzi z 1898 roku, kiedy zrealizowano film krótkometrażowy The Humpty Dumpty Circus, w którym brytyjscy imigranci Albert E. Smith i James Stuart Blackton wykorzystali pionierską technikę, aby ożywić zwierzęta i akrobatów cyrkowych. Chociaż europejscy animatorzy byli pierwszymi filmowcami, którzy użyli kukiełek, to pochodzący z Kalifornii Willis Harold O'Brien uczynił z tego formę sztuki, która przetrwała dziesięciolecia. Zrealizował takie filmy jak Lost World (1925), King Kong (1933) i Mighty Joe Young (1949), za który został uhonorowany Oskarem.
Miliony widzów znają także prace Arthura Rankina, Jr. i Julesa Bassa, którzy stworzyli w latach 1960-tych takie klasyki jak Rudolph the Red-Nosed Reindeer (1964), The Daydreamer (1966) czy Mad Monster Party? (1967).
Kilka lat później, na początku lat 1970-tych, Peter Lord i David Sproxton założyli brytyjskie studio Aardman Animations, które dzięki swoim nagrodzonym przez Akademię produkcjom - Golenie owiec (A Close Shave) czy Wściekłe gacie (The Wrong Trousers) - stworzyło nowe standardy dla animacji poklatkowej.
ParaNorman jest największą produkcją w historii zrealizowaną w technice animacji poklatkowej i trzecim filmem wyprodukowanym w stereoskopowym 3D po Koralinie i tajemniczych drzwiach (Coralina - LAIKA) oraz Piratach! (The Pirates! - Aardman).
Praca głosem
Na proces tworzenia bohaterów filmów animowanych składa się kilka elementów. Jednym z nich jest głos. Wbrew powszechnemu przekonaniu najpierw nagrywane są głosy wykonawców, a następnie w oparciu o nie animatorzy tworzą poszczególne postaci. W przypadku filmu ParaNorman, aktorzy zostali sfotografowani w trakcie sesji nagraniowych, a ich portrety stały się inspiracją dla animatorów w pracy nad lalkami.
Jako jeden z pierwszych został zaangażowany odtwórca roli Normana, Kodi Smit-McPhee. Młody aktor został poruszony przesłaniem filmu potępiającym szkolnych tyranów. "Temu dzieciakowi dokuczają dosłownie wszyscy - nawet jego siostra - ale to właśnie on ratuje miasto. Bardzo fajnie!"
Tucker Albrizzi, który użycza głosu przyjacielowi Normana, Neilowi określa swojego bohatera jako "lojalnego w stosunku do przyjaciół i pełnego energii. Chyba go lubię. Obaj jesteśmy trochę dziwaczni, mamy piegi i rude włosy."
Anna Kendrick i Elaine Stritch wcielają się w starszą siostrę Normana i jego zmarłą babcię, z którą Norman cały czas utrzymuje bliski kontakt.
Leslie Mann, przyjęła propozycję użyczenia głosu matce Normana, m.in. dlatego, że poruszyła ją postać filmowego syna. "Kiedy byłam dzieckiem zawsze czułam się wyobcowana. Kiedy w czwartej klasie powiedziałam, że chcę zostać aktorką, wszyscy się ze mnie nabijali. Zabawnie, że teraz mogę zrobić użytek z przedmiotu drwin - mojego wysokiego głosu."
Ojca Normana zagrał Jeff Garlin, który jak twierdzi, zdecydował się na wzięcie udziału w projekcie, ponieważ intrygują go duchy i kiedy był dzieckiem uwielbiał horrory.
Casey Affleck - głos Mitcha, obiektu westchnień Courtney - zanim proces podkładania głosu stał się dla niego w pewien sposób wyzwalający, czuł pewne obawy przed zaangażowaniem się w produkcję. "Nigdy wcześniej nie brałem udziału w filmie animowanym. Zwykle, kiedy ludzie słyszą mój głos był zwalniają mnie, więc to był mój pierwszy raz!"
