PETER WEIR
REŻYSER, PRODUCENT, WSPÓŁAUTOR SCENARIUSZA
Peter Weir jest twórcą tak wybitnych filmów, jak: Gallipolli (video, TVP: Gallipoli), Piknik pod Wiszącą Skałą, Rok niebezpiecznego życia, Witness (video, TVP: Świadek), Stowarzyszenie Umarłych Poetów oraz Truman Show.
W 1999 roku film Truman Show przyniósł Weirowi nominację do Oscara za najlepszą reżyserię. Niezapomnianą kreację stworzył w filmie Jim Carrey obsadzony przez reżysera w roli Trumana Burbanka, mimowolnego gwiazdora niezwykle popularnego reality show. Ed Harris dostał nominację ze najlepszą rolę drugoplanową, a Andrew Niccol za najlepszy oryginalny scenariusz filmowy. Film, który cieszył się dużym uznaniem krytyków, dostał sześć nominacji do nagrody Złotego Globu. Jednym z nominowanych był sam Weir, drugim Jim Carrey, który za rolę Trumana otrzymał Złoty Glob dla najlepszego aktora w roli pierwszoplanowej. Peter Weir został również uhonorowany przyznawaną przez BAFTA nagrodą Davida Leana.
W roku 1991 Weir otrzymał nominację za najlepszy scenariusz filmowy, według którego nakręcił komedię romantyczną Zielona karta. Zagrali w niej Gerard Depardieu ( w swojej pierwszej anglojęzycznej roli) oraz Andie MacDowell. Poprzedni film reżysera, Stowarzyszenie Umarłych Poetów z pamiętną kreacją Robina Williamsa w roli pełnego werwy anglisty, również zyskał uznanie Akademii Filmowej. Także i tym razem reżyser otrzymał nominację do Oskara. Stowarzyszenie Umarłych Poetów przyniosło Weirowi prestiżową nagrodę przyznawaną przez BAFTA za najlepszy film oraz włoską nagrodę Donatello za najlepszą reżyserię.
Urodzony w Sydney Australijczyk, rozpoczął karierę trzema filmami krótkometrażowymi, które zostały dostrzeżone przez australijskie środowisko filmowe i przyniosły reżyserowi nagrody. Pierwszym fabularnym filmem Weira była ekscentryczna komedia utrzymana w konwencji horroru, The Cars That Ate Paris (TVP: Samochody, które zjadły Paryż). Pierwszy międzynarodowy sukces przyszedł w roku 1975 wraz z filmem Piknik pod Wiszącą Skałą, który zwrócił uwagę świata na początkującego reżysera i, jak pokazał czas, został uznany za najlepszy australijski film lat siedemdziesiątych.
W roku 1977 Weir zrealizował The Last Wave (TVP, video: Ostatnia fala), opowieść o prawniku (w rolę wcielił się Richard Chamberlain), którego dręczą powracające sny. Następnie napisał i wyreżyserował telewizyjną sztukę Hydraulik, za którą otrzymał australijską nagrodę Summy.
Kolejny film reżysera również okazał się wielkim sukcesem. Gallipoli (video, TVP: Gallipoli), to historia dwóch młodych Australijczyków walczących w I wojnie światowej. Weir otrzymał za nią nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego, a film cieszył się dużą popularnością na całym świecie. W 1983 Weir ponownie spotkał się na planie z gwiazdą Gallipolli, Melem Gibsonem i tym razem ich wspólny film, Rok niebezpiecznego życia, stał się przebojem. Grająca u boku Mela Gibsona i Sigourney Weaver Linda Hunt otrzymała Oscara za najlepszą rolę drugoplanową.
W roku 1985 Weir wyreżyserował Witness (video, TVP: Świadek), opowieść o chłopcu amiszu, który przypadkiem staje się jedynym świadkiem morderstwa. Tym razem w roli głównej Weir obsadził Harrisona Forda. Przejmująca opowieść o starciu dwóch odmiennych kultur tak bardzo spodobał się członkom Akademii Filmowej, że przyznali jej aż osiem nominacji, w tym za najlepszy film i reżyserię.
Harrison Ford pojawił się ponownie w zrealizowanym w 1986 roku The Mosquito Coast (TVP, video: Wybrzeże Moskitów). W 1993 roku Weir wyreżyserował film Bez lęku, opowieść o grupie osób, które przeżyły katastrofę lotniczą. Zagrali w niej: Jeff Bridges, Rosie Perez, Isabella Rossellini oraz John Turturro.
SAMUEL GOLDWYN, JR.
PRODUCENT
Najtrafniej charakteryzują go dwa słowa: twardziel i ryzykant. Samuel Goldwyn Jr., od dawna związany ze światem show biznesu, wyrobił sobie renomę jako producent najbardziej odkrywczych i uznanych filmów w historii kina. Zawodowe dokonania Goldwyna wywarły ogromny wpływ na kilka pokoleń kinomanów.
Obecnie sprawuje funkcję prezesa firmy The Samuel Goldwyn Company, zajmującej się produkcją i dystrybucją filmów fabularnych. Od wielu lat zasiada w zarządzie Akademii Filmowej, jest komandorem Francuskiego Orderu Literatury i Sztuki. W 1997 roku Stowarzyszenie Amerykańskich Wystawców przyznało mu nagrodę za całokształt osiągnięć. W ostatnim czasie Uniwersytet Stanowy w Connecticut przyznał mu honorowy tytuł doktora sztuk.
Goldwyn nigdy nie bał się ryzyka, dlatego też podejmował się realizacji scenariuszy odrzuconych przez inne wytwórnie. Jako jeden z nielicznych odważył się wyprodukować filmy oparte na dramatach Szekspira (Henryk V Kennetha Branagha i Wiele hałasu o nic).
Nie obawiał się podejmowania tematów kontrowersyjnych. Wyprodukowany przezeń Longtime Companion (TVP: Długoletni towarzysz) poruszał problem AIDS, zaś Desert Heart przełamywały tabu, jakim w owych czasach były związki lesbijskie.
Trzy z wyprodukowanych przez Goldwyna filmów zdobyły Złotą Palmę na festiwalu w Cannes. Były to: Dzikość serca Davida Lyncha, The Dobre chęci Bille’a Augusta oraz Seks, kłamstwa i kasety wideo Stevena Soderbergha.
Jedną z pasji Goldwyna były filmy zagraniczne. Pośród wielu innych, wyprodukował Nikitę Luca Bensona.
W swojej karierze podejmował się produkcji filmów dokumentalnych. Jeden z nich, Hotel Terminus, został nagrodzony Oscarem. Uważał, że Wielka Brytania jest istną kopalnią talentów, dlatego chętnie współpracował z brytyjskimi reżyserami: Billem Forsythem, Anthonym Minghellą czy Nicholasem Hytnerem, którego reżyserski debiut Szaleństwo króla Jerzego został nominowany do Oskara w wielu kategoriach.
W środowisku filmowym panuje opinia, że jako producent miał ,,nosa’’ do wyłapywania talentów. Swój debiut zawdzięczają mu takie gwiazdy jak Julia Roberts, Jim Carrey, Robert Townsend czy Jim Jarmusch.
W 1987 roku podjął się produkcji 59. ceremonii wręczenia Oscarów. W następnym roku Amerykańska Akademia Filmowa ponownie zaproponowała mu współpracę. Za produkcję oscarowej gali otrzymał nagrodę Grammy.
Uważa się, że dwie komedie, które wyprodukował we wczesnych latach siedemdziesiątych pomogły wypromować nowy gatunek, nazwany później ,,czarnym kinem’’. Podobnie rzecz się miała w przypadku dwóch filmów z 1990 roku. Too Sleep with Anger i Straight Out of Brooklyn utorowały drogę młodym czarnoskórym reżyserom.
Prócz obowiązków związanych z funkcją prezesa zarządu The Samuel Goldwyn Company, producent zajmuje się także działalnością charytatywną w ramach utworzonej przez siebie fundacji dbającej o zdrowie, edukację i wszechstronny rozwój dzieci.
DUNCAN HENDERSON
PRODUCENT
Był kierownikiem produkcji filmu Harry Potter i kamień filozoficzny w reżyserii Chrisa Columbusa. Przedtem kierował produkcją Gniewu oceanu, w którym zagrali George Clooney i Mark Wahlberg. Podczas realizacji Pana i władcy kolejny raz współpracował z reżyserem i producentem w jednej osobie, Peterem Weirem. Przedtem nakręcili wspólnie Zieloną kartę i Stowarzyszenie Umarłych Poetów.
Henderson kierował produkcją takich filmów, jak: Piekielna głębia, Epidemia, Kevin – sam w Nowym Jorku i Program. Był współproducentem filmów Za wcześnie umierać oraz Earth Girls Are Easy (video, TVP: Ziemskie dziewczyny są łatwe).
Jego rodzina jest od czterech pokoleń związana z Los Angeles. Zanim Henderson rozpoczął karierę w przemyśle filmowym, studiował ekonomię na Uniwersytecie Kalifornijskim oraz zarządzanie na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. W ponad dwudziestu filmach był asystentem reżysera. Zajmował stanowisko vice prezesa działu produkcji fabularnej wytwórni Twentieth Century Fox.
ALAN B. CURTISS
KIEROWNIK PRODUKCJI, PIERWSZY ASYSTENT REŻYSERA
Praca nad filmem Pan i władca jest w przypadku Curtissa kontynuacją wieloletniej współpracy z Peterem Weirem. Brał udział w realizacji najgłośniejszych filmów tego reżysera: Truman Show, Bez lęku, Zielona karta, Stowarzyszenie Umarłych Poetów.
Ostatnio jako asystent reżysera Wolfganga Petersena uczestniczył w produkcji filmu Gniew oceanu. Podobną funkcję pełnił na planie Znamienia i Patcha Adamsa Toma Shadyaca, Michaela Nory Ephron oraz Intersection Marka Rydella.
Był pierwszym asystentem reżysera przy filmach: Cast Away – poza światem i Zielona mila z Tomem Hanksem oraz Dorwać Małego, Wodny Świat – Waterworld i Moja macocha jest kosmitką.
Jako drugi asystent reżysera uczestniczył w kręcęniu: Nothing in Common (video, TVP: Nic ich nie łączy) Garry’ego Marshalla, Clue (TVP: Clue), Jagged Edge (video, TVP Nóż), The Man with One Red Shoe, 2010 (TVP: 2010), Cloak and Daggger Arthura Hillera.
Curtiss studiował historię oraz komunikację na Uniwersytecie Stanforda, a następnie antropologię kina na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Zanim zajął się produkcją filmów fabularnych, uczestniczył w produkcji reklam telewizyjnych.
JOHN COLLEGE
WSPÓŁAUTOR SCENARIUSZA
Pochodzi ze Szkocji, gdzie był praktykującym lekarzem medycyny. Jako lekarz objechał pół świata, pracując dla organizacji humanitarnych oraz firm wydobywających ropę naftową. W swych podróżach dotarł na Madagaskar, do Gabonu, do byłego Związku Radzieckiego (gdzie poznał swą przyszłą żonę, australijską reporterkę telewizyjną), na Wyspy Salomona (gdzie urodziło się ich pierwsze dziecko).
Jest autorem trzech powieści: Kingsleys Touch, A Paper Mask oraz The Rig.
W latach 1990-96 gazeta The Observer drukowała jego felietony poświęcone historii i medycynie. W tym samym czasie spróbował swoich sił jako dramatopisarz i scenarzysta.
Od siedmiu lat mieszka w Australii, gdzie zawodowo pisze scenariusze do filmów.
RUSSELL BOYD
ZDJĘCIA
Po raz pierwszy współpracował z Peterem Weirem przy realizacji Pikniku pod Wiszącą Skałą. Za swoją pracę został wówczas nagrodzony przez BAFTA. Otrzymał też nagrodę Saturna. Za następny film, Powracającą falę, otrzymał nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego, podobnie jak za zdjęcia do filmu Break a Day (TVP: Świt). AFI wielokrotnie nominował go do nagród za najlepsze zdjęcia, między innymi do filmów: Prisoners of the Sun, Burke & Wills, Chain Reaction, Rok niebezpiecznego życia. Boyd jest dwukrotnym laureatem dorocznej nagrody przyznawanej przez Australijskie Towarzystwo Kinematograficzne. Otrzymał je za zdjęcia do filmów Between Wars i Gallipoli.
Boyd jest autorem zdjęć do ponad 40 filmów fabularnych.
WILLIAM SANDELL
SCENOGRAFIA
Współpracowałam z Wolfgangiem Petersenem przy produkcji filmów Gniew oceanu, Air Force One i Epidemia.
Inne jego filmy to m.in. Dr Dolittle 2, Mali żołnierze, The Flintstones, Totall Recall (video: Pamięć absolutna), RoboCop oraz Nieuchwytny.
Sandell rozpoczął karierę w przemyśle filmowym jako asystent kierownika artystycznego na planie Mean Streets (video: Ulice nędzy, TVP: Nędzne ulice) Martina Scorsese. W 1975 roku został dyrektorem artystycznym na planie Fighting Mad Jonathana Demme’a.
LEE SMITH
MONTAŻ
Wielokrotnie nagradzany za montaż obrazu i dźwięku. Pan i władca jest siódmym filmem Petera Weira, przy którym pracuje. Współtworzył sukcesy takich filmów, jak: Stowarzyszenie Umarłych Poetów, Zielona karta, Bez lęku, Rok niebezpiecznego życia. Ma na swym koncie współpracę z najlepszymi australijskimi reżyserami. W zawodzie od 26 lat. Odpowiadał za montaż filmów Jane Campion: Portret damy, Święty dym, Fortepian, za który otrzymał nagrodę AFI.
WENDY STITES
KOSTIUMY
Począwszy od Pikniku pod Wiszącą Skałą, uczestniczyła w realizacji niemal wszystkich filmów swego męża, Petera Weira. W Truman show oraz Bez lęku była konsultantką. Projektowała kostiumy do Zielonej karty, Stowarzyszenia Umarłych Poetów i Witness (video, TVP: Świadek). Australijski Instytut Filmowy dwukrotnie nominował ją do nagrody za najlepsze osiągnięcia. Jedną z nominacji otrzymała za projekt kostiumów do filmu Rok niebezpiecznego życia.
TODD ARNOW
WSPÓŁPRODUKCJA/ORGANIZACJA PRODUKCJI
Koproducent filmu Harry Potter i kamień filozoficzny w reżyserii Chrisa Columbusa. Kierownik techniczny na planie Gniewu oceanu Wolfganga Petersena.
Jako kierownik produkcji wytwórni Twentieth Century Fox nadzorował realizację takich filmów, jak: Kevin – sam w Nowym Jorku, Huragan ognia, Love Potion #9 (video, TVP: Eliksir miłości), Za wcześnie umierać, Zielona karta, Pracująca dziewczyna, Duży, Wall Street i Chłopaki z ferajny.
