Zelenka ukazuje działania swych bohaterów w taki sposób, że ich zwariowane zachowanie wydaje się nam całkiem logiczne. Ludzie ci przedstawieni są tak, że nie sposób nie czuć do nich sympatii i nie próbować spojrzeć na sprawę z ich punktu widzenia. Podobnie jak wszystkie kobiety występujące w filmie przebierają się w ubrania swych partnerów. „Jeśli założysz ich ubranie, zrozumiesz ich zachowanie” twierdzą, jak gdyby było to zupełnie oczywiste.
Właśnie takie odrobinę niezwykłe, dramatyczne zachowania stanowią oś tego filmu. Fascynuje nas szczerość uczuć tych ludzi, i choć śmiejemy się z ich czynów, to robimy to z ręką na sercu, zawsze świadomi smutku wypełniającego ich życie. Tragikomedia Zelenki pozwala nam zaangażować się emocjonalnie w losy jej bohaterów, pozostawiając jednocześnie na tyle duży dystans, by bawiło nas to, co widzimy.
Emma Čulík, www.blisty.cz
Czeski reżyser po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem w obłaskawianiu ludzkich dramatów i leczeniu ich zdrowym śmiechem, chociaż problemy, które w swoim filmie pokazuje, wcale śmieszne nie są. Film Zelenki to opowieść o przełamywaniu bariery niezrozumienia, przełamywaniu problemów komunikacyjnych, z którymi borykamy się każdego dnia próbując znaleźć kontakt z innymi ludźmi. Zelenka przyjmuje tezę, że wszystkich nas cechuje podobny stan umysłu - samotność i wyobcowanie, a działania, które podejmujemy, aby od nich uciec, często cechuje emocjonalna naiwność i zupełny brak umiejętności oceny sytuacji. Nie neguje jednak takich zachowań uznając, że tytułowe „zwyczajne szaleństwo" to stan, który ułatwia zmaganie się z rzeczywistością i znajduje się w nim w zasadzie większość z nas.
www.stopklatka.pl
