„Głos wołającego na puszczy”
Pod koniec I wieku, uczeń Jan opowiedział historię Jezusa Chrystusa i Jego sporów ze starszyzną żydowską. Ewangelia św. Jana została spisana na podstawie wspomnień jego zaufanych uczniów, prawdopodobnie po upływie dwóch pokoleń po ukrzyżowaniu Jezusa Chrystusa. „Ewangelia” jest nazwą nadaną wczesnym relacjom z życia Jezusa, jego nauki i działalności. Nowy Testament zawiera cztery ewangelie. Mimo, iż ewangelia św. Jana została spisana jako ostatnia, pierwszy odnaleziony przez archeologów fragment Nowego Testamentu, pochodził właśnie z niej. Miało to miejsce pod koniec pierwszej połowy II wieku, zaledwie 30-50 lat po jej spisaniu.
Wydarzenia opisane w ewangelii św. Jana rozegrały się w burzliwych politycznie czasach, kiedy Jerozolima i tereny z nią sąsiadujące, znajdowały się pod kontrolą Cesarstwa Rzymskiego. Pod rządami Rzymian, autonomia i prawa polityczne Żydów były ograniczone, lecz cieszyli się oni sporą dozą wolności religijnej. Żydzi przestrzegali pewnych ogólnie uznanych zasad religijnych, dotyczących m.in. nakazów żywieniowych, święcenia Szabatu i wiary w jednego Boga. Jednakże pomiędzy różnymi grupami i frakcjami istniejącymi w społeczności żydowskiej, panowała niezgoda co do innych zasad życia. Nie było zgody co do interpretacji Tory, kalendarza, roli Świątyni i stosunku wobec rzymskiego zwierzchnictwa. Jezus i jego uczniowie przyczynili się do nasilenia tych rozbieżności. Podobnie jak faryzeusze, którzy wierzyli w życie zgodne z nakazami prawa mojżeszowego, Jezus i jego uczniowie twierdzili, że ich relacje z Bogiem Izraela są wyjątkowe. Na tym tle powstała między nimi rywalizacja o zdobycie zwolenników wśród Żydów.
Należy zauważyć, że Jezus i wszyscy jego wcześni zwolennicy byli Żydami. Ewangelia podaje, że mimo utarczek słownych ze starszyzną żydowską, Jezus i jego uczniowie uważali się za nieodłączną część społeczności żydowskiej, a nie grupę pozostającą w opozycji do niej.
W tej społeczności istniały rozmaite mniejsze ruchy, stawiające sobie za cel odnowienie judaizmu od wewnątrz, w sposób w jaki dokonali tego lata wcześniej hebrajscy prorocy. Jedną z postaci pragnących religijnej odnowy judaizmu, był Jan Chrzciciel, który sam siebie nazywał „głosem wołającego na puszczy”. Jego przesłanie wzywało Żydów do przygotowania się na nadejście „Baranka Bożego, który zgładzi grzechy świata”.
W owym czasie niewiele wskazywało na to, że poglądy Jezusa przetrwają jego śmierć. Lecz niewielka garstka lojalnych uczniów, po nieudanej próbie wpłynięcia znacząco na judaizm, zaniosła jego przesłanie światowi rzymskiemu, odnosząc niesamowity sukces. Za czasów św. Jana, chrześcijaństwo stało się główną religią grecką, całkowicie niezależną od swych żydowskich korzeni. Lecz właśnie z powodu swych korzeni, stało się ono głównym rywalem judaizmu. Przedstawiciele obu wyznań twierdzili, że są „narodem Bożym”. Oba wyznania rościły sobie prawa do tego samego zbioru Pisma Świętego, hebrajskiej Biblii, nazywanego przez chrześcijan Starym Testamentem.
Ewangelia według Jana to dzieło czasów i miejsca, w których, pośród politycznej i społecznej zawieruchy, rodził się nowy Kościół. To również wzruszający wyraz wiary chrześcijańskiej, który odzwierciedla przekonania wspólnoty wyznaniowej, która ją stworzyła.
