"Opór": ZDJĘCIA W OKOLICACH WILNA
Podchodząc do pracy nad "Oporem", Edward Zwick zdawał sobie sprawę z rozmachu produkcji i komplikacji, jakie wiążą się z ukazaniem tak złożonego okresu w dziejach Europy. Rozplanowanie akcji, zaprojektowanie scenografii oraz kostiumów zapowiadało iście epickie przedsięwzięcie. "Zwick zatrudnił większość twórców, z którymi pracował nad "Krwawym diamentem", wyjaśnia producent Pieter Jan Brugge, "wśród nich tak cenionych artystów jak Dan Weil i Eduardo Serra".
Podstawowe pytanie brzmiało jednak: gdzie należy nakręcić "Opór"? Ze względu na dyktatorskie rządy na Białorusi, filmowcy sprawdzili warunki panujące w sąsiednich państwach Europy Wschodniej. Ich wybór padł na Litwę, która zapewniła twórcom zarówno dostęp do malowniczych krajobrazów, jak i niewielkiej, za to bardzo pomocnej bazy filmowej. "Lasy litewskie są niezwykłej urody, gdy tylko je ujrzeliśmy, odstąpiliśmy od dalszych poszukiwań", twierdzi Brugge. W Wilnie filmowcy odnaleźli również szereg pozostałości po prześladowaniach Żydów po wkroczeniu wojsk hitlerowskich w czerwcu 1941 roku, mordzie 21 000 mieszkańców oraz zamknięciu reszty w dwóch gettach w dzielnicy żydowskiej. Gdy były one likwidowane w 1943 roku, przetrzymywanych przewieziono do obozów w Estonii i Polsce, lub mordowano i chowano w okolicznych lasach. Z sześćdziesięciotysięcznej społeczności do dziś dzień pozostała w Wilnie zaledwie niewielka garstka Żydów, którzy nie kryli podekscytowania produkcją filmu na Litwie. Kilku z nich, którzy niegdyś ukrywali się w lasach, odwiedziło plan zdjęciowy, podziwiając realizm scenografii. Niektórzy pojawiali się w filmie jako statyści.
Współpracując z autorem zdjęć do słynnych filmów kostiumowych "Miłość i śmierć w Wenecji" oraz "Dziewczyna z perłą" Eduardem Serrą, Zwick liczył na podkreślenie namacalności grozy, bardziej niż historycznych aspektów historii braci Bielskich: "Chcieliśmy, aby widzowie poczuli się tak jak bohaterowie, wystrzegaliśmy się zarówno anachronizmów jak i nowoczesnych efektów, które odwracałyby uwagę od samej opowieści. Czasami trzeba po prostu pozwolić wybrzmieć jej i jej bohaterom. Długimi godzinami reżyser i operator studiowali dokumentalne fotografie partyzantów z Białorusi, Litwy, Ukrainy i Polski. Jak zaznacza Zwick wybór miejsca, w którym kręcono film okazał się korzystny dla strony wizualnej: "Światło północne zaowocowało monochromatycznym obrazem, który eksponował panującą w lesie ciemność, wilgoć mchu i niezauważalność nieba - a takie były realia życia bohaterów".
Scenograf Dan Weil, który ostatnio pracował nad "Syrianą" i "Tożsamością Bourne'a" wybudował dla potrzeb "Oporu" drewnianą osadę, używając tych samych metod, które zastosowali partyzanci (wykopano nawet ziemianki). Jak zapewnia Brugge, filmowcy dążyli w ten sposób do wzmocnienia wiarygodności świata przedstawionego w filmie i doświadczenia właściwych budowniczych wioski. Ośmiokrotnie nominowana do Oscara kostiumolog Jenny Beavan podobnie podeszła do trudnego zadania odtworzenia ubioru partyzantów, którzy często mieli na sobie tylko łachmany. Aktorzy podkreślają, że takie skupienie na realizmie pomogło im w budowaniu ról. Alexa Davalos mówi: "Jenny wie, że przygotowuje aktorowi coś na kształt drugiej skóry. Jej stroje są w pełni realistyczne.
W ubraniu Lilki można na przykład zauważyć, że stara się nie zatracić pozostałości po tym, kim kiedyś była, mimo że teraz chodzi w męskich spodniach. Kostiumy Beavan służyły nam wszystkich wielką pomocą".
