„Historia filmu ONO zaczęła się pięć lat temu w kuchni mojego krakowskiego mieszkania. Byłam tuż po swoim debiucie fabularnym, docenionym za granicą Szczęśliwym człowieku. Pomysłu na nowy film jeszcze nie miałam. Pewnego ranka weszłam do kuchni napić się kawy. Ojciec, jak zwykle o tej porze, słuchał radia. Akurat nadawano audycję o życiu prenatalnym płodu. Słuchałam lewym uchem. Ojciec spytał mnie wtedy, czy wiem, że nienarodzone dziecko w brzuchu matki potrafi słyszeć. Burknęłam coś pod nosem niezainteresowana tematem. Mój tata, Maciek Szumowski, był dziennikarzem, miał więc wyostrzone zmysły na docierające zewsząd informacje. Powiedział: to dobry pomysł na film, no nie…? I nagle coś mnie tknęło. Tak, to świetny pomysł na film!!!
I tak w mojej głowie zaczęło powstawać ONO, historia dziewczyny, która komunikuje się ze swoim nienarodzonym dzieckiem. Pracę nad scenariuszem zaczęłam od prostych notatek:
* Ciąża sama w sobie nie wystarczy, aby uczynić z kobiety obiekt kreacji artystycznej.
* Odmienność fizycznego stanu bohaterki musi powodować zmiany w postrzeganiu przez nią świata. Przyszła matka w imieniu reżyserki ma opowiadać o odrębnym i nieznanym świecie brzemiennej kobiety. To świat, który kocha i którego boi się jak największej tajemnicy.
* Film ma ukazywać jasną i zdecydowaną wizję tego świata. Będzie on uproszczony do kilku fascynacji, kilku przerysowanych reakcji, kilku rzeczy, które bohaterka kocha i ludzi, których przyjmuje takimi, jakimi są.
* Osobowość bohaterki trzeba naszkicować w kilku punktach. Należy sporządzić listę jej cech i zilustrować je konkretnymi scenami w scenariuszu. Przeżycia bohaterki nie będą jednak bezpośrednio związane wyłącznie z ciążą. Film nie może być ilustracją książek dla kobiet oczekujących dziecka. Fizyczny aspekt ciąży nie może być główną treścią filmu. Opowieść musi odrywać się od tematu ciąży i biec jak metafora w poetycki świat dźwięków i obrazów bohaterki. Fabuła jest tylko pretekstem, aby ten wyjątkowy świat pokazać. Fabuła to tylko logiczna osnowa całej opowieści, która jest metaforą życia...”
Małgorzata Szumowska
