Ralph Fiennes – Oniegin
Kiedy Ralph Fiennes po raz pierwszy przeczytał poemat Puszkina zafascynowała go skomplikowana, pełna sprzeczności postać Oniegina.
„Oniegin to człowiek nie spełniony”, mówi aktor. „Jako członek uprzywilejowanej, wysokiej klasy społecznej Petersburga początku XIX wieku, posiadł sztukę konwersacji, poznał zasady dobierania stroju i noszenia się, nauczył się zawiłej sztuki uwodzenia. Jest zmęczonym kawalerem prowadzącym próżniacze życie, cierpiącym z powodu nudy i melancholii.
Namiętne wyznanie miłosne Tatiany sygnalizuje początek mającej w nim nastąpić zmiany. Sądzę, że Oniegin nie jest w niej jeszcze wówczas zakochany – zaintrygowała go zaledwie. Odpowiedział na jej wyznanie szczerze, ale im delikatniej odrzucił jej względy, tym okrutniej wobec niej postąpił. Tatiana czuje w nim zalążek miłości, którego on sam nie jest świadom.”
Finnes zachwycił się również wnikliwą obserwacją Puszkina dotyczącą zasad zachowania obowiązujących w tym okresie historycznym. „Rytuał pojedynku był dla Puszkina niezwykle istotny i staraliśmy się oddać go w filmie jak najwierniej. Chodzi tu o pewien stan umysłu i nie sposób zastosować moralności końca XX wieku do owego rytuału konfrontacji pomiędzy dwoma mężczyznami. Nasz kod honorowy jest odmienny. W Onieginie Puszkin wykpiwa dumę głównego bohatera, zauważa tkwiącą w niej głupotę, rozumie też jednak uzależnienie Oniegina i Lenskiego od rytuału pojedynku. Ironia polega na tym, ze Puszkin sam zginął w pojedynku.”
Dla Fiennesa film ten był również pierwszą próbą działania po drugiej stronie kamery. „Nie proszono mnie o podejmowanie decyzji finansowych, byłem jednak bardzo zaangażowany w tworzenie scenariusza, co uważam za niełatwe, ale jednocześnie przynoszące nieustanne wyzwania.”
Ralph Fiennes był już uznanym Brytyjskim aktorem teatralnym, gdy dzięki znakomitej roli podłego nazistowskiego dowódcy w filmie Stevena Spielberga, "Lista Schindlera", zdobył międzynarodową sławę i nominację do nagrody Oskara oraz nagrodę BAFTA. Po tym sukcesie przyjął role w kolejnych filmach: "Quiz Show" Roberta Redforda, "Strange Days" Kathryn Bigelow, "Angielski pacjent" Anthony’ego Minghelli (rola w tym filmie przyniosła mu drugą nominację do Oskara), "Oscar and Lucinda" Gillian Armstrong (według nagrodzonej Booker Prize powieści Petera Carey’a pod tym samym tytułem), "The Avangers, A Taste of Sunshine" Istvana Szabo oraz Koniec romansu" Neil’a Jordana (na podstawie powieści Grahama Greene’a).
Podobne sukcesy odnosił Fiennes na scenach Londynu i Nowego Jorku. Rola w Iwanowie Antoniego Czechowa, granym w londyńskim teatrze Almeida oraz w Moskwie, przyniosła mu recenzje, w których określano go jako jeden z największych brytyjskich talentów aktorskich. Dzięki Hamletowi, który doczekał się przeniesienia ze sceny londyńskiej na Broadway, otrzymał on prestiżową nagrodę Tony dla najlepszego aktora.
Liv Tyler – Tatiana
„Miałam przekonanie, że koniecznie muszę zagrać Tatianę choć raz w życiu. Poczułam dla niej współczucie, kiedy tylko przeczytałam scenariusz. Kiedy Oniegin ją odrzuca, a następnie zabija w pojedynku narzeczonego jej siostry, Tatiana jest zdruzgotana. Pokonuje jednak załamanie i postępuje zgodnie z obowiązkiem – wstępuje w związek małżeński z mężczyzną, który ją kocha, choć poślubienie mężczyzny, którego ona sama nie kocha ponad wszystko, wydawało się Tatianie do tej pory czymś, co jej nie dotyczy. Jednak jej stoicyzm zmusza ją do przetrwania, pomimo dojmującego poczucia nieszczęścia.”
Również możliwość współpracy z Marthą i Ralphem Fiennes było dla Liv Tyler ekscytująca. „Oboje wiedzieli tyle o Puszkinie i byli tak zaangażowani w historię Oniegina, że ich entuzjazm mi się udzielił. Ralph jest niezwykle wspaniałomyślnym kolegą, a jego koncentracja na planie wprost niewiarygodna. To warto zobaczyć. Martha też jest wspaniała. Często, gdy potrzebowałam na planie pomocy, by oddać jakąś emocję, wystarczyło, że Martha na mnie spojrzała. Potrafiła wyrazić swoje myśli w bardzo zwięzły sposób.”
Liv Tyler odniosła sukces i sławę dzięki roli w filmie "Ukryte pragnienia" Bernardo Bertolucciego. Zagrała też w debiucie reżyserskim Toma Hanks’a, "That Thing You Do!", "Inventing the Abbotts" Pata O’Connor, "Heavy" Jim’a Mangolda, "Armageddon", "Plunkett and Macleane" oraz "Kto zabił ciotkę Cookie" Roberta Altmana.
Martin Donovan – książe Nikitin
Pochodzący z Resedy w stanie Kalifornia Martin Donovan studiował aktorstwo w American Theatre Arts w Los Angeles. Po zakończeniu nauki przeniósł się do Nowego Jorku. Do 1994 roku był członkiem zespołu Cucaracha Theatre Company, gdzie zagrał w wielu prapremierowych przedstawieniach.
Jego kariera filmowa jest imponująca. Przez długi czas był artystycznie związany ze słynnym reżyserem Halem Hartley’em grając w jego "Amateur", "Trust", "Surviving Desire", "Simple Men", "Flirt" i "The Book of Life".
Zagrał też w "Portrecie damy" Jane Campion (za rolę w tym filmie otrzymał nagrodę National Society of Film Critics za najlepszą rolę drugoplanową), "Hollow Reed" Angeli Pope, "Nadja" Michaela Almereydy, "The Opposite of Sex" Dona Roos, "Heaven" Scotta Reynoldsa, "In a Savage Land" Billa Bennetta oraz w telewizyjnym dramacie wojennym, "When Trumpets Fade".
Toby Stephens – Lenski
„Lenski jest przeciwieństwem Oniegina. Ma pozytywny stosunek do życia, jest pełen energii i kocha z pasją godną romantycznego poety. Naiwnie i idealistycznie wierzy w cnotę romantycznej miłości, co czyni go oponentem Oniegina. Obaj lubią się ścierać i udaje im się stworzyć bardzo silną przyjacielską więź.”
Współpraca z Marthą i Ralphem Fiennes przyniosła Toby’emu prawdziwą satysfakcję. „Posiadali niesamowitą wiedzę na temat tego materiału – mieli przemyślany i przedyskutowany każdy szczegół, każdą scenę, każde słowo – dzięki temu zdjęcia szły bardzo gładko. Nie było takiej chwili, w której brałbym w wątpliwość zdanie Marthy. Jej wielką umiejętnością jest oszczędność i celność wypowiedzi. Wiedziała doskonale, czego trzeba, gdy tylko któryś z aktorów błądził. Oboje z Ralphem byli niewiarygodnie otwarci – na planie nikogo nie zbywano. Martha traktowała wszystkich aktorów w ten sam sposób.”
Toby Stephens jest uważany za jednego z najzdolniejszych młodych aktorów w Wielkiej Brytanii, szczególnie po sukcesie, jaki odniósł w "Coriolanusie" przygotowanym przez Royal Shakespeare Company. Rola w tym spektaklu przyniosła mu nagrodę Sir Johna Gielguda za najlepszą rolę oraz nagrodę Ian’a Charlesona. Stworzył też znakomite kreacje sceniczne w adaptacji szekspirowskiej "Twelfth Night" oraz "Photographing Fairies". Zagrał też w "Cousin Bette", "Sunset Heights" oraz w produkcjach West Endu – "A Streetcar Named Desire" u boku Jessici Lange oraz w "Phedre" i "Britannicus" u boku Diany Rigg.
Lena Headey – Olga
„Olga jest zupełnie inna, niż Tatiana. Jest realistką, wie, że musi wyjść za mąż, by przetrwać i pod tym względem jest konformistką, podczas gdy Tatiana to wolny duch. Jednak pomimo swego konformizmu Olga jest bardzo żywa i otwarta. Ma w sobie również dość siły, by podnieść się po śmierci Lenskiego i żyć dalej. Nie dlatego, że jest bez serca, ale dlatego, że zdaje sobie sprawę z konieczności takiej postawy.”
W pracy przy Onieginie Lenę Headey porwał entuzjazm filmowców. „Pasja i wiedza Ralpha i Marthy Fiennes niezwykle mnie zainspirowały. Jednym z powodów, dla których przyjęłam rolę, była świadomość ich ogromnej znajomości tego dzieła. Znaczyło to, że mogę całkowicie zaufać ich sądom, jeśli potrzebowałabym rady czy pomocy w budowie mojej postaci, w ustaleniu jej reakcji.”
Lena, choć wciąż uważana za jeden z nowych talentów kina brytyjskiego, zdołała już zdobyć niejaką pozycję aktorską. Zadebiutowała w "Waterland". Zagrała w "Face" i "Mrs Dallowey" Antonii Bird, "The Jungle Book", "The Remains of the Day" James’a Ivory, "If Only" Marii Ripoll. Wystąpiła też w wielu produkcjach telewizyjnych – "Merlin" Steve’a Barron, "Clothes In The Wardrobe", "Soldier Soldier", "Loved Up", "Ballykiss" i "Band of Gold".
Irene Worth – księżna Alina
Waletr Kerr z New York Times’a napisał o niej: „To prawdopodobnie najlepsza aktorka na świecie”. Irene Worth jest weteranką scen po obu stronach oceanu. Była członkinią Royal National Theatre, Old Vic Company, Royal Shakespeare Company oraz członkinią założycielką Stratford Festival w Stratfordzie w stanie Ontario.
Grała niezwykle różnorodne postaci od klasycznej Lady Makbet po współczesną Celię Coplestone z Cocktail Party T. S. Eliota.
W telewizji wystąpiła między innymi w "The Lady from the Sea", "Candida", "The Duchess of Malfi", "Antigone", "John Gabriel Borkman", "The Way of the World", "Happy Days" i "Separate Tables". Została uhonorowana między innymi nagrodami Tony za role w "Tiny Alice", "Sweet Bird of Youth" i "Lost in Yonkers". Dzieki kreacji stworzonej w brytyjskim filmie "Orders to Kill" otrzymała nagrodę za najlepszą rolę żeńską. Posiada President’s Citation Uniwersytetu Harvarda, doktoraty honoris causa w dziedzinie sztuki Queens College oraz Uniwersytetu Tufts.
W 1974 roku została mianowana przez królową Elżbietę II honorowym Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego, w 1984 roku otrzymała nagrodę OBIE za całokształt twórczości oraz w 1990 roku nagrodę burmistrza Nowego Jorku.
Harriet Walter – Madame Larina
W 1988 roku Harriet Walter zdobyła nagrodę Laurence’a Oliviera dla Aktorki Roku za role zagrane w przedstawieniach Royal Shakespeare Company – "Twelfth Night", "Three Sisters" i "A Question of Geography". Od tamtej pory zarówno jej kariera teatralna, filmowa jak i telewizyjna rozwija się bardzo pomyślnie.
Zagrała w filmach "The Governess", "Bedrooms and Hallways", "Keep The Aspidistra Flying", "Sense and Sensibility", "Milou en Mai", "The Good Father" oraz "Turtle Diary".
Jej role telewizyjne obejmują "Unfinished Business", "A Dance to the Music of Time", "Ashenden", "The Men’s Room", "The Price i Harriet Vane".
W teatrze wystąpiła między innymi w Iwanowie na scenie teatru Almeida, Heddzie Gabler w Chichester, Old Times w Wyndham, The Children’s Hour i Arcadia w National Theatre oraz w kilku produkcjach Royal Court.
