Urodzony 18 sierpnia 1933 roku w Paryżu, jeden z najwybitniejszych obecnie reżyserów na świecie, członek Francuskiej Akademii Sztuk Pięknych i laureat Złotego Lwa na MFF w Wenecji za całokształt twórczości. Już jako nastolatek występuje w teatrze, grając z zespołem „Wesoła Gromadka” Marii Biliżanki oraz w Państwowym Teatrze Młodego Widza. W 1954 roku występuje w epizodzie w pamiętnym „Pokoleniu” Andrzeja Wajdy, z którym pracować będzie ponownie na planie „Lotnej” (1959), „Niewinnych czarodziejów” (1960), „Samsona” (1961) oraz „Zemsty” (2002). W trakcie studiów na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, wystąpił również we „Wrakach”(1957) Ewy i Czesława Petelskich, „Końcu nocy” (1957) Juliana Dziedziny i „Do widzenia do jutra” (1960) Janusza Margensterna.
Po przyjęciu Polańskiego na wydział reżyserii Łódzkiej Szkoły Filmowej, rozpoczyna się okres intensywnej twórczości krótkometrażowej. „Rower” (1955), „Uśmiech zębiczny”(1957) i „Morderstwo” (1957) zapowiadają mroczną tematykę jego późniejszych fabuł. „Dwaj ludzie z szafą”, uznane za awangardowy majstersztyk, zostaje wyróżnione brązowym medalem Festiwalu Kina Eksperymentalnego w Brukseli. Krytycy wskazują na gorzką nostalgię, charakteryzującą filmy takie jak „Lampa” (1959) i dyplomowe „Gdy spadają anioły” (1959). W latach 1960-61 Roman Polański pracuje w Paryżu nad „Grubym i chudym”, a w 1961 roku, przed otrzymaniem pozwolenia na nakręcenie debiutu fabularnego, kręci etiudę „Ssaki”.
„Nóż w wodzie” powstaje w 1962 roku i, pomimo publicznego potępienia przez Władysława Gomułkę, odnosi oszałamiający sukces na świecie, zdobywając nominację do Oscara 1963 za najlepszy film obcojęzyczny. Po odmowie nakręcenia hollywoodzkiego remake’u, Polański jedzie do Holandii, gdzie reżyseruje nowelę „Diamentowy naszyjnik, czyli Amsterdam” do włosko-francusko-japońsko-holenderskiej koprodukcji „Najpiękniejsze oszustwa świata”. Jest to zarazem pierwsze spotkanie ze scenarzystą Gerardem Bachem. Dalsza współpraca twórców owocuje nagrodzonym Srebrnym Niedźwiedziem „Wstrętem” (1965) z Catherine Deneuve, laureatem najwyższego wyróżnienia festiwalu w Berlinie - „Matnią” (1966) oraz parodią kina grozy - „Nieustraszonymi zabójcami wampirów” (1967). Klasykiem horroru i olbrzymim sukcesem kasowym staje się „Dziecko Rosemary” (1968), z oscarową rolą Ruth Gordon.
Po bardzo trudnym okresie w swoim życiu osobistym, Polański wraca do kina „Tragedią Makbeta” (1971), gorąco przyjętą w Europie adaptacją dzieła Szekspira. Po chłodniejszym przyjęciu „Co?” (1972), Polański wraca do łask krytyki i masowej publiczności nominowanym przez Amerykańską Akademię Filmową w aż 11 kategoriach „Chinatown” z niezapomnianymi rolami Jacka Nicholsona, Faye Dunaway, Johna Hustona i samego reżysera. Następną adaptacją twórcy był „Lokator”, osnuty na motywach książki Rolanda Topora. Powrotem do wysokobudżetowej produkcji kostiumowej była „Tess” (1979), według powieści Thomasa Hardy’ego, uhonorowana 3 Oscarami i 3 Cezarami.
Niepowodzenie komediowych „Piratów” (1986) zrekompensowała popularność thrillera pt. „Frantic” (1988) z Harrisonem Fordem i Emmanuelle Seigner. Aktorka, którą Polański poślubił w 1989 roku, wystąpiła również w „Gorzkich godach” (1992) z Hugh Grantem i Peterem Boylem oraz „Dziewiątych wrotach” (1999) u boku Johnny’ego Deppa. W 1994 powstała adaptacja głośnej sztuki Ariela Dorfmana „Śmierć i dziewczyna” z popisowymi rolami Sigourney Weaver, Bena Kingsleya i Stuarta Wilsona. Ukoronowaniem dotychczasowej kariery reżysera jest niewątpliwie sukces „Pianisty” (2002), ekranizacji wojennych wspomnień Władysława Szpilmana – Złota Palma w Cannes, 3 Oscary (za reżyserię, scenariusz Ronalda Harwooda i rolę Adriena Brody’ego) i szereg innych wyróżnień od krytyki i widzów na całym świecie.
