IZABELLA SCORUPCO (Helena Kurcewiczówna)
Urodziła się w Białymstoku i jako ośmioletnia dziewczynka wyjechała z matką (lekarką, specjalistą anestezjologiem i psychiatrą) do Szwecji. W szkole uczyła się dramatu i muzyki. Kiedy miała siedemnaście lat odkrył ją szwedzki reżyser i zagrała w filmie "Nikt tak nie kocha jak my" ("No One Can Love Like Us"). Ta rola uczyniła z niej idola nastolatków. Po tym filmie, będąc bardzo popularna w Skandynawii, rozpoczęła pracę jako modelka. Pracowała nie tylko w Szwecji. Jej zdjęcia trafiły na okładki międzynarodowych magazynów poświęconych modzie i urodzie. W roku 1989 Izabella Scorupco nagrała singiel "Substitute", za który otrzymała w Szwecji Złotą Płytę, podobnie jak za późniejszy album ?Iza". Jej piosenki zainspirowane były muzyką lat siedemdziesiątych i twórczością zespołu ABBA. Popularność przyniósł jej prezentowany w MTV teledysk do piosenki "Shame, Shame, Shame" zrealizowany w 1991 roku. W roku 1994 Izabella Scorupco powróciła do kariery aktorskiej. Wtedy otrzymała główną rolę w rozgrywającym się w epoce średniowiecza dramacie pt. "Oczy Piotra" ("Petri Tears"), w którym wcieliła się w rolę Carli Marcellini. Film ten spotkał się z dużym uznaniem krytyki. W czasie realizacji "Oczu Piotra" na plan filmu przyjechała specjalnie do Izabelli Scorupco ekipa filmowa "Goldeneye". Aktorka spodobała się producentom Michaelowi G. Wilsonowi i Barbarze Broccoli oraz reżyserowi Martinowi Cambellowi. Zagrała w filmie "Goldeneye", dołączając tym samym do grupy tzw. "dziewczyn Bonda". Jako pierwsza odmieniła ich wizerunek. Udowodniła, że piękne kobiety potrafią być również mądre i inteligentne. W grudniu 1996 r. Izabella Scorupco wyszła za mąż za polskiego hokeistę Mariusza Czerkawskiego. Z powodów zawodowych Izabella Scorupco wiele czasu spędza w Los Angeles, Londynie i Sztokholmie. We wrześniu 1997 aktorka urodziła córeczkę. Mieszka z mężem i córką w Nowym Jorku.
MICHAŁ ŻEBROWSKI (Jan Skrzetuski)
Urodził się 17 czerwca 1972 roku w Warszawie. W roku 1991 ukończył XI Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Reja w Warszawie, gdzie uczęszczał do klasy o profilu matematyczno-fizycznym. Od dziecka marzył o zawodzie aktora. Brał udział w zajęciach kółka recytatorskiego, prowadzonego przez Ewę Różbicką w Warszawskim Ośrodku Kultury. W konkursach recytatorskich otrzymał wiele nagród. W roku 1991 został studentem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, którą ukończył w roku 1995. W PWST studiował pod kierunkiem takich profesorów, jak: Anna Seniuk, Zbigniew Zapasiewicz, Gustaw Holoubek, Mariusz Benoit, Jan Englert i Jarosław Gajewski. Na III roku studiów Michał Żebrowski zagrał główną rolę w "Kordianie" Juliusza Słowackiego pod kierunkiem Jana Englerta. W PWST zagrał w czterech przedstawieniach dyplomowych. W spektaklu przygotowanym pod kierunkiem Mariusza Benoit zagrał Jimiego w "Miłości i gniewie" Johna Osborne'a. Pod opieką Zbigniewa Zapasiewicza zagrał Posła w "Odprawie Posłów Greckich" Jana Kochanowskiego i Pana Cogito w spektaklu "Opowiastki o Panu Cogito" Zbigniewa Herberta. Pod kierunkiem Anny Seniuk Michał Żebrowski zagrał rolę Doręby w "Gwałtu, co się dzieje" Aleksandra Fredry. W inscenizacji przygotowanej przez Gustawa Holoubka zagrał Edypa w przedstawieniu "Medea, Jokasta, Idalia" na podstawie dramatów Sofoklesa. Na XIII Łódzkim Przeglądzie Szkół Teatralnych w roku 1995 Michał Żebrowski otrzymał trzy nagrody: za najlepszą rolę męską, nagrodę publiczności oraz Nagrodę Jana Machulskiego. Po studiach zagrał Szczęsnego w "Horsztyńskim" Juliusza Słowackiego, w reżyserii Zbigniewa Zapasiewicza w Teatrze Telewizji, Janusz Myszyńskiego w serialu telewizyjnym "Sława i chwała" w reż. Kazimierza Kutza. W listopadzie 1997 roku w Teatrze Telewizji można było oglądać "Dziady" w reżyserii Jana Englerta, w których Michał Żebrowski gra Gustawa - Konrada. Michał Żebrowski grał rolę Skrzetuskiego w radiowym słuchowisku "Ogniem i mieczem" w reżyserii Janusza Kukuły. Aktor ma także na swoim koncie role w "Samowolce" Feliksa Falka, "Wynajmę pokój" Andrzeja Titkowa, "Poznań 56" Filipa Bajona. Po zakończeniu zdjęć do filmu "Ogniem i mieczem" Michał Żebrowski zagrał Pana Tadeusza w filmie Andrzeja Wajdy.
ALEKSANDER DOMOGAROW (Bohun)
Urodził się 12 lipca 1963 roku w Moskwie. W 1984 roku ukończył Wyższą Szkołę Teatralną im. Szczepkina przy Teatrze Małym w Moskwie. Bezpośrednio po studiach pracował w Teatrze Małym, później przez 9 lat w Teatrze Sowieckiej Armii, gdzie zagrał 13 głównych ról. Od roku 1994 Aleksander Domogarow jest aktorem w Teatrze im. Mossowieta, gdzie zagrał 4 główne role. Między innymi rolę Marata w sztuce "Mój biedny Marat" Arbuzowa (premiera w 1995 r.) i Georga w "Kochanym przyjacielu" wg Guy de Maupassanta. Za tę kreację otrzymał nagrodę za najlepszą rolę w sezonie teatralnym 1996 w Moskwie. Propozycję zagrania roli Bohuna Jerzy Hoffman złożył Aleksandrowi Domogarowi dwa tygodnie przed rozpoczęciem zdjęć do "Ogniem i mieczem". Po krótkiej rozmowie z aktorem reżyser zrezygnował ze zdjęć próbnych. Bohun, to według Aleksandra Domogarowa człowiek, który szaleńczo kocha. Jest zabójcą, wojownikiem, ale gdy patrzy w oczy ukochanej, świat przestaje dla niego istnieć. Jak mówi problemem reżysera i moim było pokazanie napięcia między kobietą i mężczyzną na tle historycznym. Akcja toczy się przecież w czasie krwawej wojny, rozbicia Ukrainy. Dla was, Polaków to historia, dla mnie - teraźniejszość. Sam odczuwam, co to znaczy rozbicie ziem niegdyś połączonych. W 1995 roku Białoruś, Ukraina, Kazachstan i Rosja oddzieliły się granicami. Przyjeżdża do mnie przyjaciel z Kijowa i narzeka: dlaczego muszę załatwiać tyle papierków, dokumentów, aby dotrzeć do Moskwy? Dlaczego robią mi tyle problemów na granicy? Po zakończeniu zdjęć do "Ogniem i mieczem" Aleksander Domogarow zagrał jedna z głównych ról w najnowszym filmie Magdaleny Łazarkiewicz pt: "Na koniec świata", w którym partnerowała mu Justyna Steczkowska.
KRZYSZTOF KOWALEWSKI (Jan Onufry Zagłoba)
Urodzony 20 marca 1937 roku w Warszawie. Absolwent PWST w Warszawiea. Dyplom otrzymał w 1960 roku. Debiutował jako aktor teatralny w roku 1961. Aktor teatrów warszawskich: Klasycznego (1960-1961), Dramatycznego (1961-1962), Polskiego (1962-1970), Studenckiego Teatru Satyryków (1970-1973), Rozmaitości (1974-1977), Współczesnego (od 1977). Ceniony jako aktor kabaretowy. Krzysztof Kowalewski jest wieloletnim wykładowcą PWST w Warszawie. Odtwórca roli Zagłoby w filmie "Ogniem i mieczem" zagrał prawie 100 ról filmowych w najważniejszych polskich filmach i serialach. Sympatię widzów przyniosła mu między innymi rola Benka w "Czterdziestolatku" oraz kreacje w komediach, przede wszystkim Stanisława Barei. Grywał księży, nauczycieli, policjantów. Na scenach teatrów stworzył wiele niezapomnianych kreacji. Krzysztof Kowalewski zawsze pragnął być aktorem. Już jako licealista uczęszczał do kółka dramatycznego w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie, a następnie zdawał do Szkoły Teatralnej. Debiutował w "Krzyżakach" będąc na drugim roku studiów. Krzysztof Kowalewski jest aktorem wszechstronnym. Obok występów filmowych ma na swoim koncie udział w wielu audycjach radiowych, z których największą popularność przyniosła mu rola pana Sułka. Od blisko 20 lat jest aktorem Teatru Współczesnego. Ma na swoim koncie także szereg ról telewizyjnych. Wszystkie dokonania aktorskie Krzysztofa Kowalewskiego łączą się pod względem charakteru wykonywanych ról. W ogromnej większości są to role komediowe, ale jak sam twierdzi, taką właśnie ma naturę. Wcześniej u Jerzego Hoffmana zagrał w ?Potopie?, wcielając się w postać Rocha Kowalskiego. Rolę Zagłoby w "Ogniem i mieczem" przyjął z radością. Już jako 14-letni chłopiec był zafascynowany postacią Zagłoby, jego pełnymi fantazji opowieściami, a jednocześnie trzeźwym spojrzeniem na rzeczywistość. W epopei Jerzego Hoffmana Krzysztof Kowalewski występuje razem z żoną, Ewą Wiśniewską.
Wybrana filmografia: "Potop" (1974), "Nie ma róży bez ognia" (1974), "Brunet wieczorową porą" (1976), "Co mi zrobisz jak mnie złapiesz" (1978), "Miś" (1980), "Rodzina Leśniewskich" (1980), "Miłość ci wszystko wybaczy" (1981), "Wielka majówka" (1981), "Jeśli się odnajdziemy" (1982) , "Wyjście awaryjne" (1982), "Lata dwudzieste..., lata trzydzieste" (1983), "C. K. Dezerterzy" (1985), "Jezioro Bodeńskie" (1985), "Komediantka" (1986), "Nowy Jork - czwarta rano" (1988), "Co lubią tygrysy" (1989), "Rozmowy kontrolowane" (1991), "Awantura o Basię" (1995), "Horror w Wesołych Bagniskach" (1995), "Nic śmiesznego" (1995), "Nocne graffiti" (1996), "Złoto dezerterów" (1998), "Ogniem i mieczem" (1999).
ZBIGNIEW ZAMACHOWSKI (Michał Wołodyjowski)
Urodził się 17 stycznia 1961 w Brzezinach koło Łodzi. Debiutował w teatrze w grudniu 1983 roku. Dwa lata później otrzymał nagrodę za rolę Pianisty w przedstawieniu "Syn marnotrawny", Łódź - III OPSDST. W tym samym roku ukończył Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi. Jest laureatem Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego I stopnia za osiągnięcia aktorskie w teatrze i filmie. Należy do najczęściej nagradzanych aktorów młodego pokolenia. Jest laureatem licznych nagród krajowych (m.in. Wiktory '93. '96 i '97, Złota Kaczka '93 oraz dyplom mistrzowski - Nagroda im. prof. Aleksandra Bardiniego na XVIII Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu) i międzynarodowych. Zbigniew Zamachowski jest absolwentem technikum i szkoły muzycznej. W filmie debiutował w 1981 roku brawurową rolą w "Wielkiej majówce" Krzysztofa Rogulskiego. Jest aktorem, ale także kompozytorem muzyki do etiud filmowych oraz autorem muzyki i tekstów piosenek, które wykonuje z wielkim powodzeniem. Jest uważany za jedenego z najlepszych i najpopularniejszych aktorów swojego pokolenia. Znamy go m.in. z ról w filmach Krzysztofa Kieślowskiego ("Trzy kolory - Biały", "Dekalog X") oraz Kazimierza Kutza "Zawrócony", "Pułkownik Kwiatkowski", "Sława i chwała"). W latach 1985 -1997 występował w Teatrze Studio w Warszawie, od roku 1997 jest aktorem Teatru Narodowego. Zagrał w prawie 60 polskich filmach, za które otrzymał wiele nagród: 1987 - "Ucieczka" - nagroda aktorska w Gdańsku (Młode Kino Polskie) 1988 - "Zad Wielkiego Wieloryba" - nagroda aktorska w Gdańsku (Młode Kino Polskie) 1990 - "Ucieczka z kina Wolność" nominacja do nagrody za drugoplanową rolę męską Gdańsk - Gdynia (FPFF) 1991 - "Ucieczka z kina Wolność" nominacja do Feliksa w kategorii drugoplanowa rola męska; 1994 - "Zawrócony" nagroda za pierwszoplanową rolę męska Gdańsk - Gdynia (FPFF)
Wybrana filmografia: "Wielka majówka" (1981), "Ucieczka" (1982), "Pierścień i róża" (1986), "Zmiennicy" (1986), "Zabij mnie, glino" (1987), "Zad wielkiego wieloryba" (1987), "Dekalog" (1988), "Dotknięci" (1988), "Mistrz i Małgorzata" (1988), "Niezwykła podróż Baltazara Kobera" (1988), "Bal na dworcu w Koluszkach" (1989), "Seszele" (1990), "Ucieczka z kina Wolność" (1990), "Tak, tak" (1991), "Sauna" (1992), "Zawrócony" (1994), "Pestka" (1995), "Pułkownik Kwiatkowski" (1995), "Darmozjad polski" (1997), "Kochaj i rób co chcesz" (1997), "Pułapka" (1997), "Szczęśliwego Nowego Jorku" (1997), "Demony wojny wg Goi" (1998), "Ogniem i mieczem" (1999).
ANDRZEJ SEWERYN (Książę Jeremi Wiśniowiecki)
Urodził się 25 kwietnia 1946 roku w Niemczech. W 1968 roku ukończył warszawską PWST. Był aktorem Teatru Ateneum. Popularność zdobył na początku lat siedemdziesiątych dzięki rolom w spektaklach Teatru Telewizji. Pierwszą dużą rolę filmową zagrał w "Albumie Polskim" w reżyserii Jana Rybkowskiego. Andrzej Seweryn zagrał w ponad 40 filmach fabularnych. Pracował m.in. z: Andrzejem Wajdą, Andrzejem Żuławskim, Giorgio Trevesem, Stevenem Spielbergiem i Agnieszką Holland. Od końca lat siedemdziesiątych Andrzej Seweryn mieszka na stałe we Francji, gdzie jest aktorem Comedie Francaise oraz członkiem zarządu słynnego paryskiego teatru oraz wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Sztuki i Technik Teatralnych (lEcole Nationale Superieure des Arts et Techniques du Theatre) w Lyon. W swojej karierze zawodowej wystąpił w ponad 30 spektaklach teatralnych w Polsce i we Francji. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród i odznaczeń, m.in. laureatem nagrody dla najlepszego aktora przyznanej przez Związek Krytyków Teatralnych i Muzycznych oraz kawalerem orderu Sztuki i Literatury, które otrzymał we Francji. W 1997 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski z rąk Prezydenta RP oraz Dyplom Ministra Spraw Zagranicznych za Wybitne Zasługi dla Kultury Polskiej w Świecie. Wybrana filmografia: "Raz, dwa, trzy" (1967), "Album polski" (1970), "Chłopi" (1972), "Przejście podziemne" (1973), "Ziemia obiecana" (1975), "Polskie drogi" (1977), "Noce i dnie" (1977), "Granica" (1977), "Bez znieczulenia" (1978), "Roman i Magda" (1978), "Dyrygent" (1979), "Człowiek z żelaza" (1981), "Podróż na Wschód" (1994), "Całkowite zaćmienie" (1995), "Genealogies d'un crime" (1995), "Ogniem i mieczem" (1999), "Pan Tadeusz" (1999).
WIKTOR ZBOROWSKI (Longinus Podbipięta)
Filmowy Longinus Podbipięta jest jednym z najbardziej wszechstronnych polskich aktorów. Występuje chętnie w kabaretach, bajkach dla dzieci, w filmach i w teatrze. Absolwent warszawskiej PWST. Dyplom otrzymał w 1973. Debiutował w serialu "Czterdziestolatek" w roku 1975. Zagrał prawie 50 ról filmowych. Wiktor Zborowski to: niezapomniany Bociek w "Janie Serce", Haber w "C.K. Dezerterzy" i "Złocie Dezerterów", młody Batiuk w "Siekierezadzie", Zdzisio mechanik w "Misji specjalnej", Roman Zabiełło w "Sztuce kochania". Od dawna nie miał wątpliwości, że Jerzy Hoffman dotrzyma danego słowa i obsadzi go w roli Longinusa Podbipięty. Wybrana filmografia: "Czterdziestolatek" (1975), "Widziadło" (1977), "Kontrakt" (1980), Miś (1980), Wesele (1983), Alternatywy 4 (1983), C. K. Dezerterzy (1985), Siekierezada (1985), "Misja specjalna" (1987), "Kogel - mogel" (1988), "Galimatias czyli kogel - mogel II" (1989), "Sztuka kochania" (1989), "Kuchnia polska" (1991), "Dotknięcie ręki" (1992), "Kawalerskie życie na obczyźnie" (1992), "Wszystko, co najważniejsze" (1992), "Bank nie z tej ziemi" (1993), "Oczy niebieskie" (1993), "Darmozjad polski" (1997), "Złoto dezerterów" (1998), "Ogniem i mieczem" (1999).
WOJCIECH MALAJKAT (Rzędzian)
Urodzony 16 stycznia 1963 roku. Ukończył Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi w 1986 roku. Dwa lata później otrzymał nagrodę aktorską im. Leona Schillera. Aktor scen warszawskich: Teatru Studio i Narodowego. W polskim filmie zagrał prawie 30 ról. Popularność przyniosła mu między innymi rola Herberta w telewizyjnym serialu "Panny i wdowy". W filmie Jerzego Hoffmana z roku 1992 "Piękna nieznajoma" grał Obozowa. W filmie "Ogniem i mieczem" stworzył wspaniałą kreację Rzędziana. Propozycja aktorska Wojciecha Malajkata została przyjęta przez reżysera z takim entuzjazmem, że rozbudował postać, która w scenariuszu zapowiadała się bardziej skromnie.
Wybrana filmografia: "Żuraw i czapla" (1985), "Cesarskie cięcie" (1987), "O rany, nic się nie stało !!!" (1987), "Zad wielkiego wieloryba" (1987), "Deja vu" (1989), "Sztuka kochania" (1989), "Mów mi Rockefeller" (1990), "Panny i wdowy" (1991), "Piękna nieznajoma" (1992), "Czterdziestolatek. 20 lat później" (1993), "Pajęczarki" (1993), "Szabla od komendanta" (1995), "Wielki tydzień" (1995), "Ogniem i mieczem" (1999).
BOHDAN S. STUPKA (Bohdan Chmielnicki)
Jeden z najwybitniejszych współczesnych aktorów ukraińskich. Urodził się 27 sierpnia 1941 roku pod Lwowem. Studiował filologię ukraińską na Uniwersytecie we Lwowie. Kontynuował studia w Szkole Teatralnej we Lwowie i w Instytucie Teatralnym w Kijowie. W latach 1961-1978 pracował w Teatrze im. M. Zamkowieckaja. Od roku 1978 jest aktorem Teatru Narodowego im. I. Franco w Kijowie. Za niezapomniane kreacje, głównie teatralne otrzymał wiele nagród, wśród których za najważniejsze uważa: Grand Prix na VII Moskiewskim Festiwalu Filmowym za rolę Oresta w filmie "Biały Ptak z Czarnym Znamieniem" w reżyserii Wiktora Ilienki Nagrodę dla odtwórcy głównej roli w "Wujaszku Wani" Czechowa, 1980 Nagrodę Tarasa Szewczenki za rolę Tewiego Mleczarza w sztuce "Tewi Mleczarz", 1993 Międzynarodową Nagrodę im. Stanisławskiego za rolę Zadrożnego w "Ukradzionym szczęściu" Grał w siedemdziesięciu filmach, także w takich, które przeszły do historii kina europejskiego (tzw. ukraińska szkoła filmowa), jak: "Cienie zapomnianych przodków"; "Kamienna dusza", "Rodzina Kajdasza". Sztuki teatralne, w których występuje Bohdan Stupka obejmują role szekspirowskie (Ryszard III, Król Lear), fredrowskie "Damy i Huzary", dzieła autorów ukraińskich, oraz role w sztukach Gogola, które odbiły się ostatnio głośnym echem w świecie kultury. Sztukę "Pamiętnik Wariata" wg Gogola Stupka przedstawiał w teatrze w La MaMa w Nowym Yorku, na najważniejszych scenach Chicago, Detroit, Filadelfii i Waszyngtonu oraz na scenach europejskich. Zdaniem krytyki w sztuce tej Stupka stworzył mistrzowskie studium psychologiczne postaci, "sceniczne arcydzieło". W przedstawieniach występował również jego syn Ostap Stupka. Jedną z najbardziej znanych kreacji teatralnych aktora jest rola Tewiego Mleczarza w sztuce Scholem Aleiehema (grana w oryginale), na podstawie której powstał znany amerykański musical "Skrzypek na dachu".
EWA WIŚNIEWSKA (Kniahini Kurcewiczowa)
Ukończyła warszawską PWST w roku 1963. Aktorka teatralna i filmowa. Związana jest z takimi scenami warszawskimi jak Teatr Ludowy (1964-74), Kwadrat, Nowy, Syrena i Ateneum. Otrzymała wiele nagród, m.in.: "Złota kaczka" '86 miesięcznika "Film" i tytuł Gwiazdy Sezonu Filmowego na XVII LLF w Łagowie. Ewa Wiśniewska zagrała prawie 60 ról w polskich filmach. Debiutowała w "Kanale" w roku 1956 rolą dziewczyny podającej wodę powstańcom. Grała także w "Zezowatym szczęściu". Z Jerzym Hoffmanem spotkała się na planie filmu "Prawo i pięść", w którym grała Jankę. Ogólnopolską sławę przyniosła aktorce rola lekarki w telewizyjnym serialu "Doktor Ewa" oraz wspaniała rola w ekranizacji powieści Kuncewiczowej "Cudzoziemka", za którą otrzymała Nagrodę Przewodniczącego Komitetu Kinematografii w roku 1987 oraz nagrpdę na FPFF w Gdyni za główną rolę kobiecą. W latach dziewięćdziesiątych aktorka zagrała ważne role w ośmiu polskich filmach. Rola Kniahini Kurcewiczowej jest jedną z jej najnowszych kreacji aktorskich. Na stałe związana jest ze sceną Teatru Ateneum.
Wybrana filmografia: "Kanał" (1956), "Zezowate szczęście" (1960), "Zbrodniarz i panna" (1963), "Prawo i pięść" (1964), "Album polski" (1970), "Doktor Ewa" (1970), "Granica" (1977), "Widziadło" (1977), "Lalka" (serial tv) (1977), "Co mi zrobisz jak mnie złapiesz" (1978), "Hallo Szpicbródka czyli ostatni występ króla kasiarzy" (1978), "Roman i Magda" (1978), "Umarli rzucają cień" (1978), "Paciorki jednego różańca" (1979), "Wielka majówka" (1981), "Dolina Issy" (1982), "Thais" (1983), "Lata dwudzieste . . . lata trzydzieste . . ." (1983), "Cudzoziemka" (1986), "Dotknięci" (1988), "Ucieczka z kina Wolność" (1990), "Życie za życie. Maksymilian Kolbe" (1990), "Przeklęta Ameryka" (1992), "Młode wilki" (1995), "Złoto dezerterów" (1998), "Ogniem i mieczem" (1999).
DANIEL OLBRYCHSKI (Tuhaj-Bej)
Daniel Olbrychski jest jedynym aktorem, który grał we wszystkich ekranizacjach "Trylogii" w reżyserii Jerzego Hoffmana: Azję Tuhajbejowicza w "Panu Wołodyjowskim", Kmicica w "Potopie" i Tuhaj-beja w "Ogniem i mieczem"?. Po raz pierwszy spotkał się z Jerzym Hoffmanem na planie filmu "Ranny w lesie", gdzie reżyser przebywał jako gość. Tam zwróciła na niego uwagę żona reżysera, Walentyna, i dzięki jej rekomendacji otrzymał rolę Rafała w "Popiołach" Andrzeja Wajdy. Daniel Olbrychski zagrał wiele wybitnych ról w ponad 150 filmach kinowych i telewizyjnych, w pięciu, które były nominowane do Oscara. Trzy z nich otrzymały tę nagrodę. W latach 1963 -1964 związany był z Teatrem Młodzieżowym TVP pod kierunkiem Andrzeja Konica. Na ekranie debiutował w 1964 roku jako student PWST w Warszawie. Studiów nie ukończył. Występował w Teatrze Powszechnym, a następnie w Teatrze Narodowym w Warszawie. Wystąpił w wielu filmach na Węgrzech, we Włoszech, Francji i w RFN. W plebiscycie "Polityki" na najważniejszych aktorów polskich XX wieku zajął VII miejsce. W roku 1998 na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w nowo powstałej Alei Gwiazd. Nagrody filmowe: Nagroda za rolę męską w filmie "Brzezina" Łagów 1971; Nagroda za rolę męska w filmie "Brzezina" Moskwa MFF 1971; Nagroda za pierwszoplanową role męską w filmie "Potop" Gdańsk-Gdynia 1974; Złota Kamera dla najlepszego aktora w fillmie "Potop" 1974.
Wybrana filmografia: "Popioły" (1965), "Potem nastąpi cisza" (1965), "Małżeństwo z rozsądku" (1966), "Hrabina Cosel" (1968), "Pan Wołodyjowski" (1968), "Wszystko na sprzedaż" (1968), "Polowanie na muchy" (1969), "Sól ziemi czarnej" (1969), "Struktura kryształu" (1969), "Brzezina" (1970), "Krajobraz po bitwie" (1970), "Różaniec z granatów" (1970), "Wesele" (1972), "Potop" (1974), "Ziemia obiecana" (1974), "Panny z Wilka" (1979), "Wizja lokalna" (1980), "Ga, ga. chwała bohaterom" (1985), "Siekierezada" (1985), "Dekalog" (1988), "Kolejność uczuć" (1993), "Pestka" (1995), "Pan Tadeusz" (1999), "Ogniem i mieczem" (1999).
