Cloude Lelouch – reżyser
Uważany za najbardziej sentymentalnego twórcę, którego romantyczne opowieści zaskarbiły sobie wielu wielbicieli i niemal tyle samo krytyków, Claude Lelouch jest przede wszystkim reżyserem, ale także scenarzystą, operatorem, aktorem i producentem filmowym.
Urodził się 30 października 1937 roku w Paryżu, w rodzinie algiersko -żydowskiego cukiernika. Już od dziecka interesował się kinem. W wieku lat 13. zrealizował Le mal du siècle, za który otrzymał główną nagrodę na Festiwalu Filmów Amatorskich w Cannes. Później realizował filmy krótkometrażowe i reklamowe dla telewizji, zanim w 1960 roku wyreżyserował pierwszy film fabularny, amatorskie dzieło sfinansowane przez własną rodzinę, Le propre de l’homme – opowieść o dwojgu młodych ludziach mieszkających w Paryżu. Lelouch był tu także scenarzystą i odtwórcą głównej roli.
Jego debiutem fabularnym notowanym w filmografiach jako start profesjonalny był zrealizowany w 1962 roku L’amour avec des si. Upłynęło jednak kilka lat, zanim po paru nieudanych produkcjach Claude Lelouch uzyskał wreszcie światowy rozgłos, kiedy w 1965 roku na ekrany wszedł film Kobieta i mężczyzna (Un homme et une femme) – piękna, liryczna opowieść o miłości dwojga doświadczonych przez życie ludzi. Dzieło Leloucha, poza ogromną popularnością u widzów, zdobyło także uznanie krytyki - otrzymało Złotą Palmę w Cannes oraz dwa Oscary – dla najlepszego filmu obcojęzycznego i za scenariusz (napisany przez Leloucha i Pierre’a Uytterhoevena).
Kolejny film Claude’a Leloucha, zrealizowany w 1967 roku Żyć aby żyć (Vivre pour vivre), opowiadający o dziennikarzu, który porzuca żonę i wiąże się z modelką, był kolejnym sukcesem, nagrodzonym nominacją do Oscara dla filmu obcojęzycznego. W kolejnej produkcji Życie, miłość, śmierć (La vie, l’amour, la mort, 1969) reżyser poruszył problem kary śmierci, zaś w 1970 r. nakręcił pseudogangsterski film Łobuz (Le voyou). Jednak najlepiej czuł się w romantycznych opowieściach, wśród pięknych ludzi i równie pięknej scenerii, takich jak Mężczyzna, który mi się podoba (Un homme qui me plaît, 1969), Szczęśliwego Nowego Roku (La bonne anné, 1973), Toute une vie (1975, nominowany do Oscara za scenariusz), czy Inny mężczyzna, inna szansa (Un autre homme, une autre chance, 1977). Krytyka ostro oceniała te filmy za nierzeczywiste historie, nierealnych bohaterów i sposób filmowania wzorowany na ilustrowanych magazynach, ale Lelouch, niezrażony, pozostawał przy swoim stylu w Bolero (1981), Edith i Marcel (Edith et Marcel, 1983) - filmie opowiadającym o ostatniej miłości Edith Piaf, w kontynuacji dawnego hitu – Kobieta i mężczyzna: 20 lat później (Un homme et une femme, 20 ans déjà, 1986), Attention Bandits ! (1987) – lekkiej komedii romantycznej o złodziejach biżuterii, adaptacji Nędzników (Les Misérables, 1995), czy w Piano Bar (And Now... Ladies and Gentlemen, 2002).
Przedostatnim filmem reżysera jest zrealizowany w 2004 roku, pierwszy z trylogii będącej w trakcie realizacji, Le genre humain - 1ère partie: Les parisiens.
Claude Lelouch wyreżyserował jak dotąd 49 filmów i nadal pozostaje w pełnej aktywności twórczej. Jest właścicielem własnej firmy produkcyjnej Les Films 13, zorganizował szkołę filmową, pomaga debiutantom i kontynuuje w swoich filmach opowiadania o romantycznych historiach.
Francis Lai – kompozytor muzyki
Kompozytor Francis Lai urodzony w Nicei 26 kwietnia 1932 roku, należy do najpopularniejszych twórców muzyki filmowej, nie tylko we Francji, ale na całym świecie. Początek jego kariery związany jest z sukcesem filmu Leloucha Kobieta i mężczyzna (Un homme et une femme, 1966), z którego melodia „szabadabada” stała się ponadczasowym przebojem. Od tej chwili został stałym współpracownikiem Leloucha opracowując chwytliwe ilustracje muzyczne do jego kolejnych filmów takich jak m.in. Żyć aby żyć (Vivre pour vivre, 1967), Życie, miłość, śmierć (Vie, l'amour, la mort,1969), Szczęśliwego Nowego Roku (La Bonne Année, 1973), Les Uns et les autres (1981), Edith i Marcel (Edith et Marcel, 1983), Kobieta i mężczyzna: 20 lat później (Homme et une femme, 20 ans déja, 1986), Itinéraire d'un enfant gâté (1988) - nagroda Césara za najlepszą muzykę, Nędznicy (Misérables, 1995). W 1971 r. Lai otrzymał Oscara za muzykę do filmu Arthura Hillera Love Story. Do klasycznych już tematów muzyki filmowej należą melodie z filmów m.in. Królowe Dzikiego Zachodu (Pétroleuses, 1971, reż. Christian-Jaque), Emmanuelle (1974, reż. Just Jaeckin), Bilitis (1977, David Hamilton), Skorumpowani (Les Ripoux, 1984, reż. Claude Zidi), a także do wielu innych filmów.
Lai jest autorem wielu piosenek wykonywanych przez takich artystów jak: Edith Piaf, Yves Montand, Juliette Gréco, Mouloudji, Ella Fitzgerald.
Do Odwagi miłości skomponował melodie i piosenki do słów Borisa Bergmana i Pierra Barouh; wykonują je postacie filmu m.in. Massimo Ranieri i Maïwenn.
Jean-Marie Dreujou - operator
Już w wieku lat 14 wiedział, że jego przeznaczeniem jest operatorstwo filmowe. Swoją młodość spędził pracując jako asystent kinooperatora w małym kinie w swoim rodzinnym mieście Tours. Ówczesne zafascynowanie obrazami z Ostatniego tanga w Paryżu (Ultimo tango a Parigi, 1972, reż. Bernardo Bertolucci) czy też z Szczególnego dnia (Una Giornata particolare, 1977, reż. Ettore Scola) odbijało się później w jego twórczości operatorskiej.
Jean-Marie Dreujou zyskał swe doświadczenie jako asystent operatora na planie Ripoux contre ripoux (1990, reż. Claude Zidi) i Kapitan Conan (Capitaine Conan, 1996, reż. Bertrand Tavernier). Dreujou rozpoczął swą karierę jako operator obrazu do filmu Augustin (1995, reż. Anne Fontaine). Nominację do Césara w kategorii najlepsze zdjęcia otrzymuje za swój kolejny film Les Caprices d'un fleuve (1996, reż. Bernard Giraudeau). Kolejną nominację dostał za film Dziewczyna na moście (La Fille sur le pont, 1999, reż. Patrice Leconte) z pięknymi czarno-białymi zdjęciami przypominającymi klimat filmów francuskich Jeana Renoir i Juliena Duvivier z lat 30-tych i 40-tych.
Następne filmy to Libertyn (Le Libertin, 2000, reż. Gabriel Aghion), Felix et Lola (2001, reż. Patrice Leconte), Un crime au paradis (2001, reż. Jean Becker), aż w końcu Balzac i Mała Chinka (Balzac et la petite tailleuse chinoise, 2002, reż. Sijie Dai) z pięknie sfotografowanymi bajkowymi krajobrazami. Zdjęcia dzikiej przyrody do opowieści o dwóch tygrysach przyniosły mu nominację do Césara za film Dwaj bracia (Deux frères, 2004, reż. Jean-Jacques Annaud). Po Odwadze miłości (La Courage d'aimer, 2005, reż. Claude Lelouch) Dreujou był operatorem w filmach: Les Bronzés 3 - amis pour la vie (2006, reż. Patrice Leconte) i La Maison du bonheur (2006, reż. Dany Boon).
Gérard de Battista - operator
Gérard de Battista rozpoczął swą karierę jako operator filmowy w latach 70-tych pracując z takimi reżyserami jak Jacques Doillon (wspólne filmy L’An 01, 1973, Bol d'or, 1971) czy François Reichenbach. Był również operatorem filmów dokumentalnych (Mode in France, 1984, reż. William Klein). Następnie na rozwój jego kariery wpłynęła współpraca z licznymi reżyserami. Byli to: Chris Marker (Level Five, 1997), Tonie Marshall Salon piękności Venus (Vénus beauté /institut/, 1999), Bernard Rapp (Une affaire de goût, 2000, Pas si grave, 2003), oraz ostatnio Claude Miller (Petite Lili, 2003). Gérard de Battista jest autorem zdjęć do Le Genre humain - 1ère partie: Les parisiens (2004, reż. Claude Lelouch), z którego to filmu zostały wykorzystane kadry do Odwagi miłości.
