Mathilde Seigner
Urodzona 17 stycznia 1968 r. Mathilde jest przedstawicielką rodzinnego filmowego klanu Seigner. Wnuczka Louisa Seigner, siostrzenica Françoise, siostra Marie-Amélie i Emmanuelle, a zatem także szwagierka Romana Polańskiego. Pierwszy raz w kinie pojawiła się w 1994 r. u boku siostry Emmanuelle w filmie Claude’a Millera Le Sourire. Wcielając się w matkę nastolatka grała swoją pierwszą dużą rolę w filmie Rosine (1995, Christine Carrière) uwieńczoną nagrodą Michel-Simon w tym samym roku. W 1997 r. potwierdza swój talent i dostaje nominację do Césara w kategorii najlepiej zapowiadającej się aktorki za film Nettoyage à sec w reżyserii Anne Fontaine. Kolejne sukcesy to jej udział w filmach: Salon piękności Venus (Vénus beauté /instytut/, 1999, reż. Tonie Marshall), nominacja do Césara za najlepszą rolę drugoplanową, Harry, twój prawdziwy przyjaciel (Harry, un ami qui vous veut du bien, 2000, reż. Dominik Moll), nominacja do Césara za najlepszą rolę drugoplanową, Betty Fisher i inne historie (Betty Fisher et autres histoires, 2001, reż. Claude Miller), nagroda dla najlepszej aktorki na festiwalu w Montrealu, Une hirondelle a fait le printemps (2001, reż. Christian Carion), nagroda dla najlepszej aktorki na Cabourg Romantic Film Festival, w którym jako mieszkanka miasta odkrywa uroki życia na wsi. Staje się jedną z gwiazd kina francuskiego dzięki kolejnym filmom: Mleko ludzkich uczuć (Le Lait de la tendresse humaine, 2001, reż. Dominique Cabrera), Madame Sans-Gêne (2002, reż. Philippe de Broca), Mariages! (2004, reż. Valérie Guignabodet).
Seigner – aktorka bardzo popularna, gra na dużym ekranie, jak i w produkcjach telewizyjnych i na deskach teatru. Znana ze swego silnego charakteru artystka przyjmuje role skrajnie różne: od seryjnej morderczyni po inspektorkę policji. W 2004 r. występuje u Clauda Leloucha w filmie Le Genre humain - 1ère partie: Les parisiens, bardziej znane są jednak jej role komediowe w filmach takich jak: Belle Maman (1998, reż. Gabriela Aghion), Salon piękności Venus (Vénus beauté /institut/, 1999, reż. Tonie Marshall), Inch Allah Dimanche (2001, reż. Yamina Benguigui), Palais Royal ! (2005, reż. Valérie Lemercier).
Maïwenn Le Besco
Urodzona 17 kwietnia 1976 r. Maïwenn jest córką aktorki Catherine Belkhodja i siostrą aktorki Isild Le Besco. Ojcem jej córki jest francuski reżyser Luc Besson.
Jej intrygujące imię pochodzi z języka celtyckiego i jest połączeniem dwóch imion Mary i Gwen. Kiedy była jeszcze dzieckiem, matka już wtedy zachęcała ją do bycia aktorką. Maïwenn początkowo niechętnie podporządkowująca się decyzji matki, po latach docenia doświadczenie zawodowe zdobywane od najmłodszych lat. W latach 80-tych gra we francuskim sitcomie La famille Ramdam, gdzie występuje jako córka afrykańskiego imigranta osiedlonego we Francji. Najbardziej znana wśród publiczności poza Francją jest jej rola Divy Plavalaguny w Piątym elemencie (The Fifth Element, 1997, reż. Luc Besson). Znaczącą rolę, aczkolwiek nie pierwszoplanową, zagrała w filmie Lacenaire (1990, reż. Francis Girod). Jej pozostałe filmy to m.in.: La Gamine (1991, reż Hervé Palud), Leon zawodowiec (Léon, 1994. reż. Luc Besson), Coquillettes (1998, reż. Joséphine Flasseur), Le Marquis (2000 reż. Gilles Paquet-Brenner), L’Oiseau rare (2001, Didier Albert, film telewizyjny), komedia Osmose (2003, reż. Raphael Fejtö), Blady strach (Haute tension, 2003, reż. Alexandre Aja), a także Le Genre humain - 1ère partie: Les parisiens (2004, reż. Claude Lelouch).
Massimo Ranieri
Włoski piosenkarz muzyki pop, aktor filmowy i teatralny, a także osoba znana w świecie show businessu, urodził się 5 maja 1951 r. w Neapolu. W wieku lat 15 rozpoczął swą przygodę z piosenką. Od lat popularny we Włoszech, swoją pozycję zawdzięcza wygraniem dwóch edycji festiwalu Canzonissima w 1971 i 1972 roku, a także festiwalu w San Remo w roku1988. Jest stale obecny we włoskiej telewizji zarówno jako prezenter, jak i gospodarz wieczoru w programach rozrywkowych. Ogromny sukces na rynku muzycznym odniosła płyta, która jest połączeniem neapolitańskich piosenek z instrumentami afrykańskimi. Reprezentował dwa razy Włochy na festiwalu Eurowizji zajmując 5 miejsce z piosenką L'amore è un attimo w 1971 roku oraz miejsce 13 z piosenką Chi sara con te w 1973 roku. Jego najbardziej znane piosenki to: Perdere l'amore, L'amore e una cosa meravigliosa, Pieta per chi ama, Rose rosse, Vent' anni. Jego debiut filmowy przypada na 1970 rok w filmie telewizyjnym La Sciantosa (reż. Alfredo Giannetti) u boku znanej aktorki Anny Magnani. Następne jego pierwszoplanowe role to występy w filmach włoskich takich jak m.in.: Metello (1970, reż. Mauro Bolognini), Cerca di capirmi (1970, reż. Mariano Laurenti), Bubu (1971, Mauro Bolognini), L’Ultima volta (1976, reż. Aldo Lado), Il Carabiniere (1981, reż. Silvio Amadio). Od końca lat 80-tych i przez lata 90-te występuje głównie w filmach telewizyjnych. Przed Odwagą miłości pojawia się również w Le Genre humain - 1ère partie: Les parisiens (2004, reż. Claude Lelouch).
Michel Leeb
Literat, filozof, absolwent Sorbony, nauczyciel, aktor, muzyk, komik. Leeb zafascynował się jazzem jako dziecko w wieku lat 10, gdy matka dała mu płytę Raya Charlesa. Z biegiem lat jego pasja muzyczna wzrastała. Zarazem jednak jako nastolatek odkrył w sobie zdolności komiczne. Jego zainteresowanie komizmem stało się na tyle silne, że po latach zmienił zawód z nauczyciela filozofii na komika. Jego druga pasja czyli aktorstwo również pojawiła się w dzieciństwie, kiedy matka zabierała go do Comédie-Française na sztuki Molièra. Dorobek sceniczny Michela Lebba jest bardzo bogaty: występuje w jednoosobowych przedstawieniach, grywa w teatrach (Le tombeur, Mrs. Doubtfire, Ténor, 3 partout, Je ne suis pas un homme facile, Douze hommes en colère), filmach (m.in. On l'appelle catastrophe, 1983, reż. Richard Balducci, Le Fou du roi, 1984, reż. Yvan Chiffre, Les Amies de ma femme, 1992, reż. Didier Van Cauwelaert, Le Genre humain - 1ère partie: Les parisiens, 2004, reż. Claude Lelouch), a także pojawia się w telewizyjnych filmach (m.in. L’ Homme de mes rêves, 1994, reż. Georges Lautner, Le Monde à l'envers, 1999, reż. Charlotte Brandstrom), programach telewizyjnych (Un certain Leeb Show, z bardzo wysoką oglądalnością), kręci filmy z aktualnościami sportowymi. W latach 80-tych odbywa tournée po Europie z Charlesem Aznavourem, w latach 90-tych występuje jako pianista ze znaną grupą Big Band de Gérard Badini. W 2002 roku poprzedza swymi występami kampanię prezydencką Jacquesa Chiraca.
Arielle Dombasle
Urodzona w Connecticut 27 kwietnia 1957 r., swoje dzieciństwo spędziła w Meksyku. W 1979 r. wyjechała do Paryża, gdzie zaczęła pobierać pierwsze lekcje śpiewu. Zauważona przez Romana Polańskiego zagrała w 1979 r. w jego Tess. W 1982 r. zrealizowała swój pierwszy film Chassé-croisé (inny film w jej reżyserii to Pyramides bleues z roku 1988). Jej kariera rozwija się w latach 90-tych. Gra m.in. w takich filmach jak: Indianin w Paryżu (Un Indien dans la ville, 1994, reż. Hervé Palud), Les deux papas et la maman (1996, reż. Jean-Marc Longval), Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César, 1999, reż. Claude Zidi), Vatel (2000, reż. Roland Joffe), Libertyn (Le Libertin, 2000, reż. Gabriel Aghion) oraz Le Genre humain - 1ère partie: Les parisiens (2004, reż. Claude Lelouch). Za film L'ennui (1998, reż. Cédric Kahn) zostaje nominowana do nagrody Césara za najlepszą drugoplanową rolę. Arielle jest też znaną piosenkarką, z łatwością śpiewającą w języku hiszpańskim, francuskim i angielskim. Płyta Extase w 2003 r. została sprzedana w nakładzie 300 tys. egzemplarzy. W czwartym albumie Amor amor słyszalne są meksykańskie motywy, Arielle śpiewa tu także w duecie z Julio Iglesiasem. Od lat jej partnerem życiowym jest filozof Bernard-Henri Lévy.
