Oczy szeroko otwarte to jeden z najciekawszych izraelskich filmów ostatnich lat, który tak otwarcie i jawnie porusza problem zakazanej w judaizmie homoseksualnej miłości mężczyzn. Film ucieka od otwartej oceny lub krytyki ludzkich zachowań i religijnych kwestii, skupiając się raczej na problemie skomplikowanej natury człowieka i jego wolnej woli, ograniczonej moralnymi i społecznymi zakazami.
W Oczach szeroko otwartych ortodoksyjna religia Żydów warunkuje nie tylko społeczne, ale również jednostkowe życie bohaterów, a przede wszystkim wpływa na kształt i granice ich emocji. Spontanicznie rodząca się ludzka namiętność nie ma więc większych szans na przetrwanie, a miłość postrzegana jest jako forma zaspokajania nie tyle fizycznych, co duchowo - metafizycznych potrzeb.
Jednak film wzbudza zainteresowanie i zachwyt nie tylko poruszaną w nim tematyką, lecz również oryginalną i bardzo dopracowaną strukturą i kompozycją. Stonowane, ostre i oparte na silnym kolorystycznym kontraście zdjęcia, w których istotną i symboliczna rolę odgrywa każdy, nawet najdrobniejszy, detal. Charakterystyczny montaż, podkreślający efekt spowolnionego czasu, w połączeniu z hipnotyzującą, nieco nostalgiczną, muzyką powodują, że warstwa filmowa w doskonały sposób koresponduje w filmie ze zmieniającymi się powoli emocjami i zachowaniami bohaterów.
Styl filmowy Oczy szeroko otwartych jest warty podkreślenia, bowiem pozwala na oddanie znacznie więcej niż wyrażają słowa - jest nie tylko lustrem rozdartego emocjami ludzkiego wnętrza, ale także powagi, duchowości i mistyki religii, którą cytowane w filmie fragmenty Tory i Talmudu mogą tylko sugerować.
