Sharon Pogue jest wspaniałą policjantką. "Jest uparta i silna." – mówi o bohaterce "Oczu anioła" reżyser filmu Luis Mandoki. "Wypełniając swoją misję, nie uznaje kompromisów. Przemierza ulice jednej z dzielnic Chicago, tropiąc groźnych przestępców. Aresztuje dealerów narkotyków, obezwładnia uzbrojonych napastników, codziennie będąc narażoną na niebezpieczeństwo. Przemoc wywołuje w niej agresję, której nie potrafi opanować w trakcie wykonywania obowiązków. Jest bardzo nieprzyjemna w stosunku do złapanych przez nią przestępców. Napastliwość Sharon skłania do refleksji jej przyjaciela i partnera Robby’ego (Terrence Howard). Robby przypuszcza, że w dzieciństwie Sharon musiała być ofiarą przemocy, ale jest to temat, na który na pewno nie będzie chciała rozmawiać." Sharon całe dnie spędza w pracy, co odbija się na jej życiu osobistym. Nie ma przyjaciół, od wielu lat nie kontaktuje się też z rodziną. "W przeszłości podjęła pewną decyzję, a teraz musi ponosić jej konsekwencje." – wyjaśnia scenarzysta Gerald di Pego. "Bardzo wcześnie doświadczyła przemocy, wiele wycierpiała, lecz ból skrywa pod kopułą gniewu, złości i żalu. Mimo to tęskni za rodziną, w której zaznała tyle cierpienia."
W pobliżu mieszka mężczyzna o imieniu Catch. Wyobcowany żyje samotnie w pustym mieszkaniu. W ciągu dnia patroluje ulice Chicago szukając ludzi potrzebujących pomocy. Jest osobą, która zjawia się w najbardziej odpowiednim momencie: gdy pada deszcz, przyjdzie, aby zamknąć otwarte okno. Dwa razy w tygodniu robi zakupy dla przykutej do wózka kobiety – Elanory (Shirley Knight). Elanora wielokrotnie próbowała rozmawiać z Catchem o jego życiu, lecz jakiekolwiek dyskusje krótko ucinał. Ludzie, którzy spotykają Catcha zazwyczaj widzą w nim dziwaka. Niektórym wydaje się niebezpieczny czy nieobliczalny... Nie potrafią go zrozumieć, obawiają się go. Catch nie przejmuje się reakcją ludzi na jego osobę. Przemierzając ulice, wygląda na oszołomionego, jakby znajdował się w zupełnie innym świecie. Niesie pomoc automatycznie, bez zastanowienia. Nie czerpie też z tego żadnej przyjemności. Podobnie jak Sharon nie ma życia osobistego: ani rodziny, ani przyjaciół. "Jest jak pogotowie ratunkowe." – Mandoki komentuje zachowanie Catcha. "Podobnie jak Sharon nie umie pozbyć się demonów przeszłości. Dopiero gdy zakochują się w sobie, a nie rozwiązane sprawy z przeszłości, mogą zniszczyć kiełkujące uczucie, zostają zmuszeni do przeanalizowania, kim naprawdę są, teraz i w przeszłości."
"Po prostu zaczynają się spotykać i rodzi się między nimi uczucie, lecz wciąż jest ono bardzo wątłe." – mówi Jim Caviezel. "Wciąż jeszcze nie chcą poddać się miłości w obawie przed koniecznością ujawniania spraw, które ich przerażają." Jest to film o "Konflikcie między izolacją a integracją." – twierdzi scenarzysta di Pego. "Stajemy się wyobcowani i samotni, jeśli boimy się otworzyć przed drugim człowiekiem. Z drugiej strony, jest w nas silna potrzeba kontaktu. Myślę, że obecność innych ludzi jest dla nas wybawieniem." Kiedy Sharon dowiaduje się, że jej rodzice zamierzają odnowić przyrzeczenia ślubne, lecz nie zaprosili jej na uroczystość, załamuje się. Z kolei Catch zmaga się z bolesnymi wspomnieniami, których nie chce ujawnić nawet kosztem rozstania z Sharon. Oboje latami uczyli się, jak radzić sobie z dręczącym ich bólem, każde na swój sposób. Rodzące się uczucie, zmusza ich do podjęcia kilku trudnych decyzji.
