Do roli udręczonego weterana wojennego Jacka Starksa, Maybury wybrał Adriena Brody, uhonorowanego Oscarem dla najlepszego aktora w filmie „Pianista”. „Adrien nie jest archetypicznym bohaterem pierwszoplanowym – wyjaśnia Maybury, ale wnosi do roli interesującą enigmatyczność. Ponieważ nie jest stereotypowym bohaterem, jego postać staje się ostrzejsza i niebezpieczniejsza, a chwile gdy milczy nabierają piorunującej wymowy. Bo w filmie ważniejsze jest to, czego nie wypowiada, niż to, co mówi.”
Brody tak przedstawia swojego bohatera: „Jack Starks to facet z czystym kontem. Rola skupia się na tym, kim jest, a nie skąd pochodzi i jakie jest jego dziedzictwo. Szuka swojej tożsamości, ale nie jest związany z przeszłością. Nie wie nic o swojej przeszłości, ale ma silny instynkt samozachowawczy, być może wynikający z jego wyszkolenia wojskowego. Ma również taką cechę, że patrzy rozmówcy w oczy i oczekuje prawdy, bo sam jest szczery do bólu. Pobyt w szpitalu dla psychicznie chorych, kiedy był traktowany jak chory umysłowo, faktycznie będąc zdrowym i uświadomienie sobie, że mogło to doprowadzić go do szaleństwa, było dla mnie szokiem. Zrozumiałem, jak wielka jest bezradność ludzi będących ofiarami jakiegoś systemu kontroli, który ich ogranicza, takiego jak wojsko, szpitale dla umysłowo chorych czy skrajna bieda”.
Keira Knightley nie od razu otrzymała rolę Jackie: „Nie chciałem jej do tej roli – przyznaje Maybury. Spotkałem się z 20 amerykańskimi aktorkami, z których co najmniej 3 idealnie się nadawały. Niechętnie się z nią spotkałem. Przyjechała wyniszczona zatruciem pokarmowym, dzięki któremu wyglądała dokładnie tak, jak wyobrażałem sobie Jackie. Kiedy doszło do czytania roli, zobaczyłem, że jest wspaniałą aktorką i inteligentną dziewczyną. Przypomina młodą Jane Fondę”.
Knightley tak opisuje swoją postać:”Nie może uwolnić się od przeszłości, czuje się winna śmierci matki. Nawet jako dziecko czuła się odpowiedzialna za matkę, próbowała chronić ją przed problemami, opiekować się nią. Kiedy poznajemy dorosłą Jackie, widzimy że upodabnia się do matki: ugrzęzła w małej mieścinie, za dużo pije, ma pracę bez perspektyw. Kiedy spotyka Starksa, nie ma nic do stracenia. Nie umie też się chronić i jest lekkomyślna: zabiera nieznajomego z parku, pozwala mu zanocować w swoim mieszkaniu. Wręcz prosi się o poważne kłopoty”. Stopniowo, w miarę jak Jackie zaczyna coraz bardziej wierzyć w nieprawdopodobną opowieść Starksa, skupienie na cudzych problemach otwiera przed nią szansę na nowe życie. Postanawia nie odrzucać tej szansy i pozwolić, aby coś się wydarzyło.
Doktora Beckera, człowieka, którego lata leczenia psychicznie chorych pozbawiły złudzeń, zagrał Kris Kristofferson. „Dla mnie Kris jest amerykańskim bohaterem – mówi reżyser. Jest wspaniałym piosenkarzem country-and-western, świetnym aktorem, który wystąpił w paru doskonałych filmach.”
Kristofferson: „Po przeczytaniu scenariusza uznałem, że chciałbym pokazać, że Becker nie był zwykłym czarnym charakterem. Identyfikuję się z jego pragnieniem pomagania ludziom i rozumiem, dlaczego czuł się pokonany przez system i warunki, w jakich pracował. Chciałem, żeby była to postać trójwymiarowa. Niewielu jest na świecie ludzi złych do szpiku kości, choć niewątpliwie niektórzy są gorsi od innych. Na początku na pewno był idealistą, ale ideały, które wniósł do swojej pracy, sądząc, że będzie w stanie wyleczyć ludzi, dawno się wyczerpały. Ma nadzieję, że pomoże Starksowi, chociaż doświadczenie podpowiada mu, że ten facet chce się wywinąć od morderstwa. Sądzi, że Starks kłamie i doskonale pamięta, co zrobił. Jednak Becker zachowuje element nadziei aż do chwili, gdy zostaje wywalony ze szpitala.”
Rolę dr Lorenson, koleżanki po fachu dr Beckera, zagrała Jennifer Jason Leigh. Maybury tak opisuje ich relację: „Z jednej strony, dr Becker stosuje bardzo niekonwencjonalne i niebezpieczne metody leczenia, a dr Lorenson wydaje się być bardziej wyczulona na potrzeby pacjentów. Jednak w rzeczywistości, w miarę rozwoju sytuacji widzimy, że Lorenson robi niekonwencjonalne rzeczy poza szpitalem, a w pracy nadużywa zaufania pacjentów i zdradza kolegów, więc okazuje się bardziej wywrotową postacią niż Becker, choć ten zdaje się być bardziej niebezpieczny”.
Reżyser był zachwycony pracą z Jennifer: „Jest zadziwiająca. Najbardziej niesamowite jest to, czego nie robi. Jej spokój, czy wręcz bezruch przed kamerą powodują, że najmniejszy gest staje się kolosalny na ekranie. Nigdy w nikim nie widziałem takiej intensywności. Jej powściągliwość ma potężną moc na ekranie”.
Reżyser przyznaje się do ogromnego wpływu kina europejskiego na jego widzenie filmu: „Kreacje aktorskie w tym filmie są bardzo europejskie. Najmocniej inspirował mnie Fassbinder oraz tacy twórcy, jak: Passolini, Rosselini czy Herzog. Ich wrażliwość filmowa bazowała na innej tonacji i strukturze gry, która pozwala reżyserowi skupić się na twarzy i na samej grze aktorów.”
