Powieściowa Judyta jest kobietą przed czterdziestką, prowadzącą dom zapracowanemu mężowi i wychowującą nastoletnią córkę. Ma rozwiedzionych rodziców, a także grono znajomych, wśród nich oddaną przyjaciółkę Ulę. Pracuje w redakcji jednego z pism kobiecych, odpowiadając na listy czytelników. Może powiedzieć o sobie, że jest kobietą szczęśliwą - do czasu, kiedy jej mąż nie tylko ją zdradzi i porzuci, ale i wbrew wcześniejszym obietnicom wyrzuci wraz z córką z mieszkania. Za namową przyjaciółki Judyta postanawia wybudować dom pod Warszawą, nie do końca świadoma trudności, na jakie się decyduje. Czeka ją mieszkanie kątem u przyjaciół, ale także starania o utrzymanie, więcej - poprawienie - swej sytuacji zawodowej. Od momentu otrzymania rozwodu szczęście jej sprzyja - wyrzeczenia i kłopoty wydają się stosunkowo niewielką ceną za wolność podejmowania decyzji, jaką uzyskała dzięki rozstaniu się z mężem. Jej życiowym mottem staje się hasło „Nigdy w życiu!” - trwałego związku. Ale czy można żyć bez mężczyzn? Nie minie wiele czasu, kiedy zjawi się ten, z którym warto związać się na dłużej.
Oczywiście, Judyta nie jest „zwykłą kobietą z siatami”. Jednak jej świat zbudowany został na tyle precyzyjnie, by tego nie zauważyć. Świadoma siły mediów dziennikarka, stale - dzięki listom czytelników - poszerzającą swoją wiedzę o świecie współczesnym i jego najdrobniejszych problemach, zdolna mimo budowy i urządzania domu, wygospodarować pieniądze na luksusowe wakacje - to oczywiście wyróżnia ją z tłumu innych samotnych matek przed czterdziestką uczących się w trybie przyspieszonym wiązać koniec z końcem. Z drugiej jednak strony jest tak podobna do tych „zwykłych kobiet” - to użerając się z robotnikami, to znów rozwiązując problemy pedagogiczne, jakie napotyka wychowując samotnie dorastającą córkę. Kocha zwierzęta, zakłada ogród i - powtarzając „Nigdy w życiu!” - nie przestaje marzyć o wielkiej, romantycznej miłości...
