Zurych, 1904 rok. 29-letni psychiatra Carl Gustav Jung stoi u progu kariery. Mieszka ze swoją ciężarną żoną Emmą w Klinice Psychiatrycznej Burghölzli. Pod wpływem Zygmunta Freuda rozpoczyna eksperymentalną terapię rozmową na 18-letniej pacjentce Sabinie Spielrein.
U Sabiny, wykształconej Rosjanki, zdiagnozowano histerię. Dziewczyna przejawia skłonności destruktywne. Opowiada Jungowi o autorytarnym ojcu i swoim pełnym poniżenia dzieciństwie. Podczas rozmów wychodzi na jaw, że jej schorzenie ma podłoże seksualne. Teorie Freuda dotyczące powiązań pomiędzy seksualnością i zaburzeniami emocjonalnymi znajdują swoje potwierdzenie.
Jung zaczyna korespondować z Freudem na temat przypadku Sabiny. Mężczyźni zaprzyjaźniają się i podejmują współpracę. Freud widzi w Jungu wybitnego ucznia i następcę. Tymczasem Sabina, kobieta genialna, choć walcząca z chorobą, zaczyna sama praktykować psychiatrię. Jung gorąco ją do tego zachęca.
Sprawy komplikują się, gdy do akcji wkracza Otto Gross, niemoralny psychiatra i narkoman. Pod jego wpływem Jung zmienia swoje poglądy na temat monogamii. Coraz bardziej poddaje się swojej fascynacji Sabiną. Ich związek zaczyna przekraczać granice dopuszczalnych relacji pomiędzy lekarzem i pacjentem.
Drogi Freuda i Junga w końcu się rozchodzą. Dzielą ich poglądy - Jung sprzeciwia się swojemu mentorowi. Wspólna podróż do Ameryki jeszcze bardziej ich poróżnia.
Sabina rozstaje się ze swoim lekarzem i trafia do Freuda. Teraz w niej mistrz psychoanalizy widzi swoją kontynuatorkę. Akcja kończy się w 1934 roku. Zamężna i ciężarna Sabina odwiedza Junga. Jego małżeństwo przetrwało, chociaż ma nową kochankę. Nie jest to już ten sam mężczyzna. Cierpi on i jego bliscy. Ale romans znajduje swoje ostateczne zakończenie. Słodko-gorzkie.
