Film składa się z dwóch części, zbudowanych w opozycji stylistycznej.
Jedna część, retrospektywna, rozgrywa się w plenerze prowincjonalnego miasteczka, w 1983 roku. To ostatnie miesiące stanu wojennego. Sceneria wprowadza widza w klimat prowincjonalnej peerelowskiej rzeczywistości: małomiasteczkową nudę, ospałość i szarzyznę. W bohaterach ta rzeczywistość wzbudza zachowania klaustrofobiczne: przesiadywanie w tych samych miejscach (np. zawsze spotykają się przy kiosku) oraz nagłe wybuchy agresji i konfliktów. Nastrój tworzy spokojny rytm opowiadania oraz statyczne kadry kontrastowane momentami napięcia i przyśpieszenia akcji w chwilach konfliktów.
Wydarzenia drugiej części filmu umiejscowione są na przełomie wieków.
W środku słonecznego letniego dnia, bohaterowie starsi o kilkanaście lat, jadą samochodem do Warszawy. Kolorystyka kadru jest intensywna: żywe kolory, plenery są soczyście zielone, ostre kontrastowe światło. Współczesność to: ruch, pośpiech, przemieszczanie się, pokonywanie przestrzeni. Bazyl i jego pasażerowie, są pod wpływem narkotyków. Zastosowane tu środki filmowe przybliżają stan „działania na szybkich obrotach” i oddają „odjazdowość” tego dnia. Zdjęcia i montaż są tu dynamiczne.
Bohaterowie
Głównych bohaterów, chłopaków z miasteczka, zagrali młodzi 25-30 – letni aktorzy, ucharakteryzowani na dwudziestolatków. Są to aktorzy o twarzach niezbyt wyeksploatowanych w filmie. Zyskuje na tym autentyczność historii anonimowych mieszkańców małego miasteczka. Przy obsadzie ról mieszkańców wsi, m. in. Romana Gawlaka, jego żony, zależało mi na autentycznych fizjonomiach chłopskich - wśród wiejskich zespołów teatralnych, znalazłem wielu utalentowanych aktorów.
Gra aktorska jest naturalna, odpowiadająca realizmowi filmu.
Bazyl i Monika
Najważniejszą relację, między Bazylem i Moniką, w części retrospektywnej, pokazałem jako wielkie żarliwe uczucie. Bazyl jest przekonany, że przeżywa największą miłość w swoim życiu. Dlatego kiedy Monika odchodzi, jest nieszczęśliwy i załamany. W części współczesnej Bazyl udaje, że Monika jest mu obojętna. Ona widząc to, kokietuje Tęgiego, chcąc zakwestionować ich dotychczasową przyjaźń.
Bazyl jest postacią kluczową dla filmu. Zależało mi na zbudowaniu portretu duchowego Bazyla. Jego wewnętrzną ewolucję, wyznaczają następujące postawy: gorliwa wiara, krótka impulsywna miłość, kryzys duchowy spowodowany śmiercią przyjaciela i zawiedzioną miłością.
W części współczesnej Bazyl jest człowiekiem wewnętrznie wypalonym, nie stroniącym od narkotyków. Po śmierci Rechola, Bazyl przyjął jego postawę wadzenia się z Bogiem. Ale bunt Bazyla został zakwestionowany przez konfrontację z Romanem Gawlakiem. Przypadkowe spotkanie tych dwóch ludzi, odmienia ich: Gawlak porzuca alkohol, a Bazyl przezwycięża kryzys, czego symbolicznym aktem jest spalenie motoru.
Muzyka
W ścieżce dźwiękowej, w części retrospektywnej, wykorzystałem utwory zachodnich zespołów rockowych i heavy – metalowych. Muzyka jest częścią stylu życia bohaterów. Podkreśla ich fascynację zachodem. W części współczesnej, dominuje muzyka: acid jazz, techno, charakteryzująca koniec lat dziewięćdziesiątych i początek XXI wieku.
Dlaczego „Motór”?
„Motór” opowiada o przenikaniu się dwóch światów: świata metafizyki, który daje znać o sobie poprzez znaki, takie jak: pojawienie się komety, objawienie, przeznaczenie, nieuchronność upływu czasu (co najbardziej można odczuć na przełomie wieków) oraz świata realnego, którego elementy naszym zdaniem układają się według logiki i na który (jak nam się wydaje) mamy wpływ. Ludzie żyjąc w niedoskonałym realnym świecie nadają duże znaczenie znakom ze świata metafizyki. Ich pojawienie się często przynosi zmiany. Dla jednych znaki takie wróżą zmiany na lepsze. Dla innych są przepowiednią katastrofy. Pragnieniem moim było zrobienie filmu opowiadającego z sympatią i wyrozumiałością o ludziach, o ich metafizycznych tęsknotach i potrzebie nieprzemijających wartości jako dających nadzieję.
