Michael Haneke ciągle powtarza: "Nie będę mówił o sobie. Moje prywatne życie nie powinno wpływać na odbiór moich filmów".
Żeby zrobić film dokumentalny o kimś, kto tak kategorycznie odmawia wglądu w prywatność, należy wykreować pewną otwartość, która pozwoli na przedarcie się przez świadomie tworzone granice. Dlatego właśnie postanowiłem sportretować Hanekego podczas pracy. Człowiek tak bardzo bojący się intymności jest w stanie okazać ją jedynie w procesie twórczym, gdy samo zadanie wymaga od reżysera odkrycia kart, bycia sobą.
W ciągu ostatnich 20 lat wiele razy rozmawiałem z nim prywatnie i zawodowo, były to rozmowy dłuższe lub krótsze, a ich tematem była jego filmowa ideologia. Rozumiem coraz lepiej, jak jego poglądy wpływają na sposób, w jaki reżyseruje.
Dzięki naszej dotychczasowej współpracy i przyjaźni Haneke zaufał mi i powierzył materiały typu "making of" ze swoich dotychczasowych filmów. Oglądając je, stałem się świadkiem wyzwań, które podejmował, twórczych wątpliwości, obsesji, które są typowe dla osoby o jego charakterze. Zdarzało się, że miałej swój wkład w rozwój jego dzieł.
Zaczynam swój film w Cannes, gdzie Haneke został nagrodzony Złotą Palmą za Miłość, następnie podróżuję w przeszłość, poprzez plany filmowe we Francji i Niemczech, aż do jego pierwszych doświadczeń reżyserskich. Dzięki temu odkryłem, krok po kroku, niezwykłość filmowego rzemieślnika Michaela Hanekego.
