W 1871 roku, w złowieszczej scenerii spowitego mgłą wybrzeża, czterech mężczyzn popełniło przerażającą zbrodnię. Cała załoga i wszyscy pasażerowie statku, który uległ katastrofie u wybrzeży miasteczka poszli na dno. Ich imiona i nazwiska wkrótce poszły w niepamięć, a jakiekolwiek ślady zbrodni spowiła gęsta mgła. Przez kilka pokoleń o tym wydarzeniu słuch zdążył zaginąć.
Wiele lat później niespokojne duchy zamordowanych zaczynają dochodzić do głosu. Przyświeca im chęć zemsty, wyciągnięcia na jaw perfidnych postępków przodków mieszkańców miasteczka.
Kiedy Nick Castle (Tom Welling, we wcześniejszej wersji filmu rolę tę zagrał Tom Atkins) kapitan wyczarterowanej łodzi Sea Grass oraz jego współpracownik Brett Spooner (DeRay Davis) przypadkowo zaczepiają kotwicą o stary kufer spoczywający między skałami na dnie oceanu i uwalniają jego zawartość, nieświadomie dają początek serii przerażających wydarzeń, które będą miały zabójcze konsekwencje dla małej wysepki o nazwie Antonio Bay.
Należące do zaginionych pasażerów przedmioty wzburzona woda wyrzuca na brzeg – stary złoty grzebień, antyczny zegarek kieszonkowy, złota pozytywka – nie rozmyty jeszcze ślad po dramatycznych wydarzeniach sprzed stu lat, a jednocześnie niemy dowód zbrodni dawnych osadników z Antonio Bay.
“Przeszłość zostaje w sensie dosłownym stopiona z wodami teraźniejszości”, mówi reżyser Rupert Wainwright, “stąd też zaczynają się dziać rzeczy tak dziwne i przerażające zarazem. W miarę jak woda wyrzuca na brzeg coraz to nowe podwodne znaleziska, widzowie zaczynają sobie zdawać sprawę, że dwa światy – przeszłości i teraźniejszości, nieuchronnie zmierzają do konfrontacji.”
Ale przecież nawet przed wystąpieniem niewyjaśnionych zjawisk, niewielka liczebnie społeczność Antonio Bay ma wiele powodów do niezgody i stale się ze sobą ściera. Szczególnie widoczny konflikt zarysowuje się na linii starszego i młodszego pokolenia. Punktem zapalnym staje się kwestia wykorzystania dość ograniczonych funduszy finansowych miasteczka na pomnik upamiętniający heroiczne czyny czterech ojców założycieli osady - Patricka Malone, Davida Williamsa, Normana Castle’a i Richarda Wayne’a. Nick Castle, w prostej linii potomek jednego z wymienionych założycieli wolałby jednak przeznaczyć część budżetu na bardziej przydatny cel - odnowienie portu i naprawę ściany chroniącej wyspę przed falami. Projekt ten kontratakuje z kolei starszy burmistrz miasta Tom Malone (Kenneth Welsh) oraz Kathy Williams (Sara Botsford), lokalna historyczka.
Kolejny tajemniczy wątek wiąże się z losami Elizabeth Williams (Maggie Grace), która powraca do Antonio Bay aby odwiedzić swoją matkę Kathy, z którą pozostawała w emocjonalnej separacji od czasu swojej nagłej wyprowadzki. Były chłopak Elizabeth, Nick, ciągle żywi do niej ciepłe uczucia - pomimo, że wiele lat wcześniej opuściła miasteczko i jego samego właściwie bez słowa wytłumaczenia. Po powrocie jednak, relacja tych dwojga wydaje się odżywać na nowo.
Jak tłumaczy Maggie Grace: “Relacja Elizabeth i Nicka w dużej mierze opiera się na tym, co łączyło ich wcześniej. Żadne z niech nie jest jednak pewne w jakim kierunku chcą zmierzać teraz, czy też, co tak naprawdę się dzieje z ich uczuciami.”
W oryginalnej wersji filmu “Mgła” z 1979 roku, w reżyserii Johna Carpentera, Elizabeth (grana przez Jamie Lee Curtis), jest przedstawiona jako swego rodzaju outsiderka, która przypadkowo łapie okazję do miasteczka Antonio Bay, tym samym wplątując się w niezły koszmar. W prezentowanej obecnie wersji, Elizabeth również zmierza autostopem do miasteczka, ale jest to miejsce, w którym się urodziła i z którym wiąże ją wiele wspomnień. Ten motyw również mocno podkreśla obecne w filmie związki między teraźniejszością a przeszłością.
Jak mówi grająca Elizabeth aktorka Maggie Grace: “Ta dziewczyna ma na wyspie swoją historię. Jest związana z żyjącymi tam ludźmi, a dodatkowo ma nie do końca pozałatwiane sprawy z Nickiem. Ona również jest potomkinią ojców założycieli miasteczka, stąd też tajemnicze zjawiska jej samej dotyczą bezpośrednio. Pomimo tego, że postać Elizabeth pełni podobną rolę, jak w oryginalnej wersji filmu, to jednak jest ona zdecydowanie inaczej pokazana.
Relacja Nicka i Elizabeth komplikuje się dodatkowa za sprawą związków Nicka ze Stevie Wayne (w roli tej tym razem zobaczymy Selmę Blair, jej poprzedniczką na ekranie była Adrienne Barbeau), opiekującej się latarnią morską, bardzo związaną z tym miejscem z uwagi na osobę prapradziadka. Stevie jest także disc jockey’ką należącej do niej lokalnej rozgłośni radiowej, której programy nadaje ze studia w latarni morskiej. Jest samotnie wychowującą dziecko matką. W czasie, kiedy Elizabeth nie było zbliżyła się do Nicka, spędzając razem czas na ciekawych rozmowach.
Jak mówi Welling: “Nick to raczej typ prostego, bezpośredniego faceta, który zawsze mówi co myśli i robi to, na co ma ochotę. Trzeba przyznać, że rzeczą, która wychodzi mu chyba najlepiej jest komplikowanie życia sobie i innym. Dzieje się tak, ponieważ zawsze robi rzeczy dla swojej własnej przyjemności, zapominając o ich konsekwencjach.”
Spooner ostrzega Nicka przed prowadzeniem podwójnej gry z kobietami, ten jednak niewiele sobie robi z rad kumpla. Zresztą sam Spooner nie jest tutaj najlepszym doradcą, ponieważ jak tylko Nick udaje się na potajemną randkę ze Stevie, on z kolei organizują zabawę na statku Sea Grass z udziałem wielu atrakcyjnych kobiet. Wśród nich jest również Sean, kuzynka Nicka. Cała ta zabawowa wyprawa jest rejestrowana przez Spoonera na kamerze. Jednakże zabawa i gra wkrótce przemienia się w makabryczny horror, w miarę jak mgła zaczyna spowijać statek. Jedynym ocalonym świadkiem całego zajścia jest właśnie Spooner, a zemsta duchów zmarłych dopiero się rozpoczęła.
Jak podsumowuje treść filmu Welling: „Chodzi w nim przede wszystkim o odpowiedzialność. Niestety nie jest to do końca poczucie odpowiedzialności za własne czyny, ale również za występki przodków. W pewnym sensie widzimy czym może zakończyć się bezmyślne działanie i jakie może mieć wpływ na przyszłe pokolenia, które będą musiały zapłacić cenę za błędy przeszłości swoich ojców.”
