Etgar Keret, urodzony w 1967 roku, jest najpopularniejszym pisarzem młodego pokolenia w Izraelu. Pierwsze opowiadania Keret napisał jeszcze podczas obowiązkowej w Izraelu służby wojskowej, trwającej aż 3 lata. Jak sam wspomina, przez ponad dwa i pół roku siedział sam w piwnicy spoglądając od czasu do czasu na komputer szyfrujący dane i z nudów zaczął pisać pierwsze opowiadania. Na studiach prozą Kereta zainteresował się jeden z profesorów i namówił go na wydanie książki. Zbiór opowiadań "Rury" został kompletnie zignorowany przez czytelników, co nie zraziło młodego Kereta przed pisaniem kolejnych krótkich form. Rozgłos przyniosło mu opowiadanie o kotku imieniem Rabin, który wpadł pod motocykl. Ukazało się, gdy cały kraj pogrążony był w żałobie po Icchaku Rabinie, a Keret okrzyknięty został nihilistą szargającym wszelkie świętości. Aura skandalisty otaczająca Kereta sprawiła, że książki nieznanego szerzej pisarza zaczęły rozchodzić się jak świeże bułeczki. Dla pokolenia izraelskich 20. i 30. latków Keret jest jak guru. Pisze językiem potocznym, często wręcz slangiem, nie stroni od wulgaryzmów. Jego smutne, czasem groteskowe, czasem ironiczne, ale zawsze pełne przewrotnego humoru opowiadania rzadko zajmują więcej niż kilka stron, a sam autor nazywany jest mistrzem krótkiej formy. Sam przyznaje, że forma jego twórczości wynika z temperamentu. Opowiadania są jak eksplozje - podkreśla często Keret - "nie potrafię eksplodować powoli, dlatego nigdy nie napisałem powieści."
Opowiadania Kereta, przetłumaczone na 24 języki, zdobyły uznanie na całym świecie. W Polsce wydał "Gaza blues" (2000), "Pizzeria ?Kamikaze?" (2001), "8% z niczego" (2006) oraz "Rury" (2007). Wykłada w szkole filmowej w Tel-Awiwie i na uniwersytecie w Beer-Shevie. Jego pierwszy film, krótkometrażówka "Skin Deep" (1996, 40 min.) zdobyła nagrody na międzynarodowych festiwalach i uhonorowana została izraelskim Oscarem. Wiele z opowiadań Kereta zaadaptowano na scenę i przeniesiono na ekran. "Pizzeria Kamikaze" z Willem Arnettem i Tomem Waitsem w reżyserii Gorana Dukica pod tytułem "The Wristcutters: a Love Story" pokazywana była na festiwalu Sundance w 2006 roku. A w bieżącym roku na ekrany ma wejść "$9,99" - animacja autorstwa Kereta i Tatii Rosenthal.
Shira Geffen (ur. 1971 w Tel Awiwie) - aktorka, dramatopisarka, autorka książek dla dzieci. Córka aktorki i gwiazdy telewizji Nurit Geffen oraz pisarza i dramaturga Yonatana Geffena, który napisał dla niej słynną "Piosenkę dla Shiry" (Shir leShira). Starsza siostra muzyka Aviva Geffena. W udzielonych wywiadach oświadcza, że pomimo panującej w domu atmosfery sprzyjającej inspiracji artystycznej, cierpiała z powodu licznych kontrowersji w rodzinie, braku prywatności i stabilności.
Po odbyciu służby wojskowej ukończyła studia aktorskie w Nissan Nativ Studio w Tel-Awiwie. Po raz pierwszy zagrała w roku 1997 jako Maja w filmie Assi Dayana "Pan Baum" (Mar Baum) u boku samego reżysera oraz Idana Altermana i Karin Ophir. Dzięki roli w "Panie Baum" była nominowana do izraelskiego Oscara. W tym samym roku wystąpiła wraz z Shuli Randem w filmie Yorama Zaka "W świetle dnia" (Leor Hayom). W 1998 roku zagrała w serialu II programu telewizji "20+" (Esrim Plus) postać wrażliwej dziewczyny, która wynajmuje w Tel Awiwie mieszkanie wraz z dwoma sublokatorami. W roku 2000 wystąpiła u boku Tinkerbell i Maora Cohena w filmie Gura Bentvitcha "Coś totalnego" (Mashehu Totali) W roku 2003 zagrała wraz z innymi członkami swojej rodziny w filmie dokumentalnym "Aviv", śledzącym losy jej brata.
Przez cały ten czas pisała. W roku 1993 wydała pierwszą książkę "Kiedyś morze było zupą" (Paam hayam haya marak), stanowiącą zbiór tekstów dla programu telewizyjnego dla dzieci. Książka wzbudziła wśród licznych nauczycieli kontrowersje z powodu jednego opowiadania, w którym autorka opisała, jak można znaleźć Boga w sklepie spożywczym. Następnie powstały wiersze dla programu "Kontzonim" i inne materiały dla kanału dziecięcego "Hop". W roku 2002 napisała książkę "O liściu i Alonie" (Al ale weal Alona). W roku 2003 pod pseudonimem Geula Yofa napisała scenariusz do telenoweli, która okazała się sukcesem "Gra życia" (Mischak Hachayim). W roku 2005 napisała opowiadanie "Disneyland" do zbioru opowiadań "Cienie" (Tzlaliyot). W tym samym roku wyreżyserowała i napisała scenariusz do filmu Meduzy z Sarą Adler w roli głównej.
Geffen znana jest również jako aktorka teatralna, autorka dramatów oraz współreżyserka sztuk teatralnych. W roku 1998 napisała i wyreżyserowała sztukę "Obrażone serce" (Halev sheneelav), która odniosła sukces i zdobyła nagrodę na festiwalu sztuk dla dzieci w Hajfie. Kolejna napisana i wyreżyserowana przez nią sztuka "Ostatni ślub" (Hachatuna haachrona, 2001) bardzo szybko zeszła ze scen z powodu wewnętrznych problemów teatru w Hajfie, gdzie była wystawiana. W roku 2003 wzięła udział w występach teatru tańca "Engagé", w których połączyła taniec z deklamowaniem tekstów. Przez lata brała udział w spektaklu "Bliźnięta z Wenecji" i "Rozumie się" (Hamuvan meelav) w teatrze Beit Lessin, "Laisse moi t'aimer" w Teatrze Khan oraz w "Pannie młodej i polowaniu na motyle" (Hakala wecaid haparparim) w teatrze Habima.
Pierwszy film Shiry Geffen i Etgara Kereta Meduzy został pokazany na festiwalu w Cannes w 2007 roku, gdzie zdobył nagrodę Złotej Kamery, uznanej za najwyższe odznaczenie nadawane młodym twórcom oraz dwie nagrody w ramach Tygodnia Krytyki: nagrodę SACD za reżyserię oraz Nagrodę Młodych Krytyków. Prywatnie Shira Geffen jest partnerką życiową Etgara Kereta. Mają jedno dziecko.
