Dużym wyzwaniem dla ekipy było stworzenie Londynu z lat 20-tych ubiegłego wieku z dzisiejszego Szanghaju i Pekinu. Ponieważ kulturalna rewolucja Mao Zedonga z 1966 roku zniszczyła wiele starożytnych budowli, rzeźb, obrazów oraz książek, wiele rekwizytów sprowadzono.
Bardzo wiele dla klimatu filmu zrobiły kostiumy. Ruth Myers, nominowana do Oskara za kostiumy w "Rodzinie Addamsów" i "Emmie" musiała zmierzyć się z dużym wyzwaniem - stworzyć wygląd londyńczyków z wyższych sfer, a także wizerunek zarażonych cholerą Chińczyków na dalekim południu kraju.
Po przeczytaniu scenariusza Myers nie mogła się doczekać realizacji. "Jestem jak Cyganka - jestem żądna przygód i ryzyka oraz lubię wyzwania."
W filmie została wykorzystana część jej wielkiej kolekcji ubrań z lat 20-tych. Myers musiała jednak dokształcić się w kwestii chińskiej garderoby. "O chińskich strojach nie wiedziałam nic. Na szczęście lata 20-te w Szanghaju były świetnie udokumentowane."
Największym wyzwaniem były stroje Kitty Fane. Myers chciała, żeby odzwierciedlały jej charakter i emocje w kolejnych etapach jej życia i podróży. Wszystkie stroje były szyte - część na nowo, a część przerabiana z sukien, które przygotowała wcześniej Myers.
Koncepcja musiała obejmować zarówno wytworne i barwne suknie, które Kitty nosiła w Londynie na przyjęciach jak i stroje, które zabrała ze sobą do Szanghaju - trochę spokojniejsze, choć też szykowne.
W podroż do Mei-tan-fu Myers ubrała Kitty w jednobarwne i jak mówi "wyprane z koloru" ubrania, aby podkreślić, że wyruszając na chińską prowincję, nie jest szczęśliwa. W wiosce Kitty nosiła już ubrania proste, bez żadnych zbytków. "Jej nastawienie do życia uległo zmianie. Bardziej skupiła się na swoim wnętrzu i stąd ubrania straciły niepotrzebne zdobienia." - mówi Myers. "Kitty odnalazła cel swojej trudnej życiowej podróży - a ubrania jej w tym towarzyszyły."
Mówi Edward Norton: "Pytania, jakie towarzyszyły mi podczas pracy nad filmem brzmiały: `Jak zareaguje na niego dzisiejsza publiczność? Co historia dwojga Brytyjczyków z lat dwudziestych może powiedzieć ludziom w 2006 roku?." Zaraz jednak dodaje: "Historia Waltera i Kitty jest ponadczasowa. Jest coś poruszającego w tym, że ludzie potrafią porzucić swoje sztywne spojrzenie na świat, że pomimo upokorzenia potrafią sobie wybaczyć."
