Zdjęcia początkowe do Looney Tunes Znowu w akcji rozpoczęly się 12 sierpnia 2002 w okazałej rezydencji w Los Angeles w sąsiedztwie Hancock Park, którą używano także jako filmowe mieszkanie słynnego aktora i międzynarodowego szpiega Damiana Drake’a. Jego dom stał się miejscem dla kilku niezapomnianych momentów takich jak scena z Królikiem Bugsem, która jest rekonstrukcją znanej sceny pod prysznicem z filmu Psychoza (co doprowadza Kate do rozpaczy). Jest to kontynuacja tradycji Looney Tunes składania ukłonów w stronę klasyki filmowej.
Z Hancock Park, produkcja przeniosła się do studia Warner Bros. w Burbank, gdzie kręcono sceny w kantynie, w salach projekcyjnych, biurach bezpieczeństwa i w lagunie w dżungli. Twórcy filmu chcieli wydobyć gwiazdorski, szykowny styl dawnej ery Hollywood, którą można zaobserwować w przechadzających się w tle postaciach przebranych gladiatorów, kowbojów, gigantycznych mrówek czy przybyszów z kosmosu. Wszystkie kostiumy pochodziły z magazynów Warner Bros. gromadzone tam przez lata świetności filmów kostiumowych.
Przedsionek teatru Stephena J. Rossa z Warner Bros. używano jako salę konferencyjną braci Warner, którzy razem z zastępcą Prezesa d/s komediowych Kate Houghton spotykali się tam z próbującym wykręcić numer Daffym.
W kantynie studia, w której Kate umawia się na lunch z Królikiem Bugsem, obecne są także inne gwiazdy Warner Bros. Są wśród nich Kojot Wiluś i Michigan J. Frog, siedzący w restauracji członkowie ekipy telewizyjnej programów kręconych w studiu Warnera: The Drew Carey Show oraz George Lopez. Są tam także Matthew Lillard, który występował w przeboju wytwórni Warner roku 2002 Scooby-Doo i wchodzącycm właśnie na ekrany Scooby Too, razem ze swoim partnerem filmowym Scooby-Doo oraz Kudłaty we własnej osobie.
Batmobil prowadzony przez Daffiego podczas jego szalonej pogoni przez studio w której rozbija się o ikonę studia Warner Bros. – wieżę wodną, to prawdziwe elementy scenografii pochodzącej z filmu Batman. Aby stworzyć prawdziwie przejmujący obraz tej kraksy, specjaliści od efektów specjalnych zbudowali dolną część fasady wieży, o którą rozbija się Batmobil. W fazie postprodukcyjnej, na fasadę nałożono fragment filmu przedstawiający rozbicie modelu wieży, który był cztery razy mniejszy. Cały proces był koordynowany przez szefa efektów wizualnych Chrisa Wattsa i jego pracowników.
Oprócz tego, że studia Warner Bros. występowały w filmie w swojej własnej roli, były też miejscem kręcenia scen wymagających starannego dopracowania. Przez dwa tygodnie Scena 21 była przerabiana w Kasyno badziewiarnię Yosemite Sama, w dopieszczone w szczegółach, ekstrawaganckie Las Vegas z czasów Dzikiego Zachodu wypełnione dziewczynami, koniami i wrzeszczącymi kowbojami, stworzone przez scenografa Billa Brzeskiego i jego utalentowaną załogę dyrektorów artystycznych i dekoratorów. Badziewiarnia jest własnością zdradliwej Korporacji ACME a prowadzone przez jednego z jej zaufanych szefów, gniewnego, głośnego rewolwerowca Yosemite Sama. Kogut, dżentelmen z Południa Foghorn Leghorn pracuje u niego obsługując blackjacka w kasynie.
Wyzwanie stworzenia kostiumów dla setek aktorów, którzy pojawiają się w badziewiarni przypadło projektantowi kostiumów Mary Vogt. Film jest filmem rodzinnym, więc nie mogliśmy pokazać Las Vegas w taki sposób w jaki wygląda naparwdę, ponieważ byłoby to zbyt ryzykowne – mówi Vogt – Ale chcieliśmy stworzyć atmosferę gwiazdorskiego przepychu lat 40-tych – dziewczyny w czasach II Wojny Swiatowej były naprawdę seksowne i słodkie ale jednocześnie ubrane. Dodatkowo, w związku z tym, że jest to kasyno Yosemite Sama, miało sens skombinowanie dziewczyn z saloonu z dziewczynami z czasów II Wojny Swiatowej by osiągnąć naprawdę zabawną mieszankę.
W październiku 2002 roku produkcja przeniosła się do Las Vegas w Newadzie. Kręcono cały tydzień na historycznej Fremont Street, gdzie Hotel Plaza służył za fasadę badziewiarni.
Błyszcząca promenada Fremont Street Experience w centrum Las Vegas, jest miejscem szalonej pogoni podczas której Yosemite wyrusza w pościg za samochodem #24 DuPont Chevrolet Monte Carlo, którym podąża nasz bohater szpieg. Samochód był ukradziony czterokrotnemu zwycięzcy Winston Cup (wiernemu fanowi Looney Tunes) Jeffowi Gordonowi – ponieważ żaden film przygodowy nie byłby komletny, gdyby nie było w nim kilku naprawdę odjazdowych samochodów.
Film pokazuje całą różnorodność pojazdów prowadzonych przez bohaterów animowanych albo prawdziwych aktorów podczas ich trudnego zadania. Najokazalszy “samochód szpiegowski”, którym Kate i Bugs jadą do Las Vegas, to wysokiej klasy Tuscan S brytyjskiego producenta TVR. Samochód DJ i Daffiego jest nieco mniej stylowy, to Gremlin z 1974 roku, pojazd, który nie tylko odzwierciedla sytuację finansową DJ, ale także jest ukłonem w stronę reżysera Greminów Joe Dante. Produkcja zatrudniła 6 Gremlinów do filmu, każdy z nich w innej fazie zniszczenia.
Zeby sfilmować sekwencje jazdy obserwownae od wewnątrz samochodu szpiega, Tuscan S był umieszczony na ruchomym podeście na niebieskim tle, oświetlony dużą ilością komputerowo sterowanych reflektorów, które pozwalały symulować oświetlenie na otwartej autostradzie i w pełnym neonów Las Vegas. Kamera obejmująca rozległy ruch była zamontowana na szynach o długości 108 stóp, używana była do sfilmowania samochodu w ruchu w ujęciach z wielu różnych perspektyw.
Podczas pobytu w Newadzie, produkcja wykorzystywała naturalne, piękne pejzaże, takie jak Kanion Czerwonej Skały oraz Dolinę Fire State Park. Ponieważ zdjęcia miały miejsce jesienią, temperatury dochodziły najwyżej do 90 stopni Farenheita, w odróżnieniu od normalnych temperatur powyżej 100 stopni, od których pochodzi nazwa Doliny ognia. Na szczęście dla twórców filmu, nazwa pochodzi także od wszechobecnych tam drzew pomarańczy, oraz od typowego dla tamtego regionu, czerwono-pomarańczowego koloru skał, które mogły służyć jako naturalne tło potrzebne dla ożywienia Strusia Pędziwiatra i Kojota Walusia.
Dokładnie w środku rozciągającej się, samotnej pustyni Bugs, Duffy, DJ i Kate natykają się na ściśle tajną, rządową instalację – Strefę 52, która jest schronieniem dla wszelkiej różnorodności stworzeń pozaziemskich. Goście Ci nie są traktowani jak obce kreatury, lecz bardziej jak domowe zwierzaki z wszechświata, które trzymane są w ogromnych słojach Masona. Głównemu naukowcowi oraz przybranemu rodzicowi obcych, Macierzy, towarzyszy asystent, Robot Robie znany z filmu Zakazana planeta, oraz prześladowany przez szefa ACME Marsjanin Marvin, natarczywy ambasador z planety Mars.
Strefa 52 skonstruowana na Scenie 22 studia Warner, była parodią prowizorycznych, nisko budżetowych filmów since-fiction z lat 50-tych i wczesnych lat 60-tych. W Strefie 52 znajduje się cały szereg ikon horrorów klasy B, replik gromadzonych z uwielbieniem przez dwie Hollywoodzkie firmy tworzące filmowe kreatury, ADI (Amalgamated Dynamics Incorporated) i KNB EFX.
ADI, założone przez nagrodzonych Oskarem projektantów stworów filmowych Toma Woodruffa, Jr. i Aleca Gillis, stworzyło dwóch mieszkańców Strefy 52 – Mutanta Metaluna, Przybysza z planety X oraz Potwora Robota, a KNB EFX, pod nadzorem współzałożyciela firmy Grega Nicotero, było odpowiedzialne za stworzenie Daleksów, Triffida, Fienda Bez Twarzy, Seed Poda oraz Obcego Roswella. Obydwie firmy zapewniły dużą ekipę animatorów marionetek, ożywiających lub kontrolujących większość stworzeń przez animatronics.
Z powrotem w Południowej Kaliforni, kręcono sceny ulokowane w filmie w Paryżu, jednym z kilku stylowych miejsc, które odwiedzili nasi bohaterowie podczas poszukiwań trudnego do zlokalizowania Diamentu Małpi Lazur.
Porywając Kate z Luwru, pachołek ACME Pan Smith zaciąga ją na platformę obserwacyjną Wieży Eiffla. Wieża została wzniesiona na ogromnym parkingu Studia Universal. Właściwie jedynie platforma obserwacyjna została specjalnie zbudowana – reszta była dokomponowana w całości komputerowo. Podczas kręcenia zdjęć, platforma obserwacyjna była otoczona zielonym ekranem, który później mógł być modyfikowany cyfrowo przez ekipę od efektów wizualnych do symulowania horyzontu Paryża.
Jedna ze scen wymagała przymocowania Elfman do uprzęży kaskaderskiej tak by wisiała w powietrzu – Lubię wykonywać tak dużo sztuczek kaskaderskich jak to możliwe, ponieważ uprawiałem taniec i gimnastykę przez całe życie – mówi – To bardzo przyjemne, móc wykorzystać swoje treningi i połączyć je z graniem.
Sceny z wnętrz Luwru były filmowane w Muzeum Historii Naturalnej, budynku inspirowanym Beaux-Arts znajdującym się w centrum Los Angeles. Sciany muzeum udekorowano niektórymi światowej sławy obrazami, między innymi obrazem puentylisty Geore’a Seurata “Niedzielne Popołudnie na Wyspie La Grand Jatte,” klasyczny obraz Hiszpańskiego surrealisty Salvadora Dali “Trwałość Pamięci” – oraz oczywiście klasyka kiczu z 1873 roku “Psy Grające w Pokera” C.M. Coolidge’a. (Bugs i Duffy okazują swój respekt wobec sztuki przeskakując z obrazu do obrazu przejmując styl artystyczny danej pracy). Fasada Luwru była filmowana na zewnątrz Muzeum Historii Naturalnej w Exposition Park Rose Garden, 15 akrowym ogrodzie zaprojektowanym oryginalnie z okazji Olimpiady w 1936 roku. Ale oczywiście żadna podróż do Paryża nie mogłaby się obyć bez Pepe le Swąd najbardziej romantycznego śmierdziela wszechczasów, który pojawia się tu w roli żandarma francuskiej policji.
Globtroterska przygoda naszych bohaterów, prowadzi ich dalej w głęboką dżunglę afrykańską. Dżungla oraz laguna znajdująca się w studiu Warner Bros., całkowicie wypełniona tropikalnym listowiem, stoi tam naprawdę. Na Scenie16, największej sceny Ameryki Północnej, scenograf Bill Brzeski i jego ekipa, skonstruowali najbardziej okazałą scenerię filmu, dżunglę Małpiej Wyspy i świątynię. Konstruowanie scenerii zajęło cały miesiąc, wykorzystując talenty wielu cieśli, malarzy, projektantów scenografii i dekoratorów.
Bugs, Daffy, DJ i Kate przybywają do Afryki bardzo stylowo, na grzbiecie gigantycznego Indyjskiego słonia. Przypadkowo, ta sama 34- letnia słonica o imieni Thai występowała wceśniej u boku Brendana Frasera w roli udomowionego zwierzaka w filmie George prosto z drzewa. Kiedy usłyszałem, że Thai miał nam asystować, zastanawiałem się czy mnie rozpozna – przyznaje Fraser – Ale ona podniosła swoją trąbę i zatrąbiła na mnie jak za dawnych czasów i szczerze mówiąc łezka zakręciła mi się w oku – “miło znów cię widzieć Thai.”
Po drodze do starożytnego ołtarza, gdzie ukrywa się prawdziwa moc Diamentu Małpi Lazur, czwórka bohaterów musiała przejść przez wysoki na 28 stóp, ciężki na 10.000 funtów, kamienny most, zwisający nad przepaścią wypełnioną wrzącą lawą. Do tego ujęcia Peter Chesney i jego pracownicy sfabrykowali przepaść wypełniając ją 600 galonami pomarańczowej Methocelulozy, podpalając ją od dołu, oraz wodospad przelewający 2000 galonów wody na minutę. Użyto dźwigu aby unieść małpi kamień na wysokość 30 stóp nad ziemią.
Kiedy wreszcie Królikowi, Kaczorowi, DJ i Kate udało się pokonać te zdradliwe niebezpieczeństwa i dotrzeć do Diamentu Małpi Lazur, doznali szoku gdy odkryli, że nie są sami - Prezesowi udało się wytropić ich w podróży dookoła świata, i pozbawić nagrody a następnie przetrasportować siebie samego i swoich podwładnych z powrotem do swojego centrum zła.
Wygląda na to, że wrogi, maniakalny, małpi plan szaleńca kręcił się wokół próby umieszczenia Diamentu na satelicie ACME, satelitującej wokół Ziemii, skąd byłby transmitowany na wszystkich jej mieszkańców, zamieniając ich w ulubione przez Prezesa małpy. Aby dokończyć swój plan, Prezes wysyła rezydującego na ziemii Marcjanina Marvina z Diamentem w kosmos. Szczęśliwie Królikowi i Kaczorowi udaje się wymknąć z jego pazurów i wystartować w pogoni za czerwonym kosmitą.
Daffy miał już pewne doświadczenia z rzeczywistością kosmiczną (w czasach gdy podróżował z astronautą Kaczką Spryciarzem) więc wygląda na to, że ma wreszcie szansę, żeby zostać bohaterskim idolem, jakim zawsze pragnął być.
W międzyczasie, w rezydencji zła, aktualny idol Damian Drake jest w okropnych tarapatach – jest przywiązany do torów kolejowych ACME tuż pod niepewnie zwisającym kowadłem produkcowanym w fabryce ACME i otoczony dynamitem marki ACME, podczas gdy pociąg marki ACME zmierza wprost na niego. Szybko staje się jasne, że los Damiana spoczywa w wątpliwie zdolnych rękach Dj’a, a ratunek jest nieco skomplikowany dodatkowym wyzwaniem w postaci ogromnego, mechanicznego psa obronnego stojącego pomiędzy Dj’em i jego ojcem. Czy nasi bohaterowie odniosą sukces? Czy DJ i Daffy ostatecznie osiągną cel? Czy podstępne czyny Prezesa zostaną ukarane? Czy w ciągu kilku minut wszyscy zostaniemy zamienieni w małpy? Zobacz, żeby się dowiedzieć!
