NICK CAVE
W 1984 roku Nick Cave założył „Nick Cave & The Bad Seeds”. W 1984 roku wydali album „From Hell to Eternity.”
W tym samym roku Cave przeniósł się do Berlina Zachodniego. Zaczął tam pisać swoją pierwszą powieść „And The Ass Saw The Angel”. Podczas pobytu w Niemczech wydał cztery albumy wraz z grupą The Bad Seeds: „The Firstborn Is Dead”, „Kicking Against the Pricks,” „Your Funeral, My Trial” i „Tender Prey”. W 1988 Cave wydał także kolekcję tekstów swoich piosenek i utworów w książce “King Ink”.
Muzykę Nicka Cave’a można usłyszeć w wielu filmach Wima Wendersa: „Wings of Desire”, gdzie Cave wystąpił grając na żywo, „Until the End of the World”, „Faraday… So Close” i „Soul of a Man.” Cave współtworzył scenariusz i zagrał w niezależnej produkcji z 1989 roku, „Ghosts… of the Civil Dead”. W tym samym roku Cave opublikował swoją powieść „And The Ass Saw The Angel”, która spotkała się z pochlebnym przyjęciem przez krytyków. Cave pojawił się także u boku Brada Pitta w filmie „Johny Suede”.
W 1996 roku, Cave i “The Bad Seeds” wydali album „Murder Ballads”. Duet z Kylie Minogue “Where The Wild Roses Grow” okazał się hitem i zdobył nagrodę ARIA za piosenkę roku. Po „The Boatman’s Call” Cave wydał w 2001 roku słynny „No More Shall We Part”. Dwa lata później, kolejny album “Nocturama” i podwójny “Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus.”
W 2004 roku John Hillcoat wyreżyserował „The Proposition”, film, do którego scenariusz napisał Nick Cave. Zagrali w nim Guy Pearce, Ray Winstone, John Hurt, David Wenham, Emily Watson. Zdjęcia miały miejsce w Qeensland. Po raz pierwszy wystawiono go na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto.
RUFUS WAINWRIGHT
Wainwright urodził się w dzielnicy Rhinebeck, w Nowym Jorku. Jego rodzice Loudon Wainwright III i Kate McGarrigle byli wykonawcami muzyki folkowej. W wieku sześciu lat zaczął grać na pianinie. Siedem lat później wraz z siostrą Martą, mamą i ciotką Anną jeździł w trasy koncertowe występując pod nazwą „McGarrigle Sisters and Family.” Jego piosenka „I’m Running”, którą zaśpiewał w filmie „Tommy Tricker and the Stamp Traveller” była nominowana do nagrody Genie w 1989 roku za najlepszy oryginalny utwór. Rok później ta sama piosenka przyniosła mu nominację do nagrody Juno dla najbardziej obiecującego wokalisty.
Po tym zakończeniu współpracy z licznymi klubami w Montrealu, Wainwright wysyłał swoje kasety demonstracyjne do wielu wytwórni. Jedna z nich trafiła w ręce Lenny’ego Waronkera szefa Dream Works. Wytwórnia podpisała z Rufusem kontrakt i wydała jego album wiosną 1998 roku. Został on przyjęty bardzo pozytywnie w Kanadzie i zdaniem czasopisma the Rolling Stone był to jeden z najlepszych utworów 1998 roku. Trzy lata później Wainwright powtórzył sukces wydając album „Poses”. Jego ostatni album „Want Two” został wydany w 2004 roku
LEONARD COHEN
Urodził się w Montrealu 21 września 1934 roku. Jego ojciec był inżynierem i właścicielem koncernu produkującego ubrania. Zmarł, gdy Cohen miał zaledwie 9 lat. W wieku 17 lat, Leonard założył na uniwersytecie McGill zespół grający muzykę country „the Buckskin Boys.”
Spróbował swoich sił pisząc wiersze i dołączył do miejscowej bohemy literackiej. Jego pierwszy tomik opublikowany został w 1956 roku „Let Us Compare Mythologies” zanim Cohen skończył studia. Pięć lat później kolejny zbiór jego wierszy „The Spice Box of Earth” przyniósł mu międzynarodową sławę.
Po krótkim pobycie na uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, Leonard Cohen otrzymał stypendium i udał się do Europy. Ostatecznie osiadł greckiej wyspie Hydra, gdzie mieszkał z Marianne Jansen i jej synem Axelem.
Cohen mieszkał tam z przerwami łącznie siedem lat. Napisał tam kolejny tomik poezji, kontrowersyjne „Kwiaty dla Hitlera”, opublikowane w 1964 roku oraz dwie powieści: „The Favorite Game” w 1963 roku i „Beautiful Losers” w 1966 roku. Ta pierwsza jest portretem młodego żydowskiego artysty dorastającego w Montrealu. Druga książka to przepięknie napisaną epopeją religijną. Boston Globe ogłosił Cohena następcą Jamesa Joyce’a. Dotychczas każda z tych książek sprzedała się w nakładzie powyżej 800 000 egzemplarzy.
Cohen opuścił Grecję i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Osiadł w okolicy Nashville. Tam kontynuował swoją karierę muzyczną. Promowała go Judy Collins. W 1967 roku Cohen wystąpił w Newport Folk Festival. Zauważył go tam John Hammond, legendarny producent Columbia A&R. John odkrył takich artystów jak: Billy Holiday, Bob Dylan, Bruce Springsteen. Krótko po ich spotkaniu, Columbia wydała jego debiut muzyczny „The Songs of Leonard Cohen”.
Album okazał się absolutnym sukcesem. W 1969 roku wydał drugi album „Songs From a Room” a dwa lata później „Songs of Love and Hate”. W 1972 roku wydał pierwszy album z muzyką na żywo. W 1973 roku album „New Skin For the Old Ceremony” odbiegał stylistycznie od wcześniejszych płyt Cohena.
Artysta zrobił sobie przerwę wydając tylko w 1975 roku zbiór wcześniejszych utworów. Powrócił w 1977 roku albumem niezwykle dziwnym i ciekawym „Death of a Ladies’ Man”. Prace nad tym albumem rozpoczęły się od współpracy z producentem Philem Spectorem. Cohen został wykluczony z ostatnich etapów nagrywania płyty, a dostępu do wytwórni bronili mu uzbrojeni strażnicy. Cohenowi nie podobała się ostateczna wersja utworów, ale nie miał już na jej kształt wpływu.
W 1979 roku wydał „Recent Songs”, a pięć lat później „Various Positions”. Na tej płycie znajduje się wiele piosenek religijnych takich jak: „Hallelujah”, „The Law”, „Heart With No Kompanion”, „If It Be Your Will”. Stały się one współczesnymi psalmami.
Cohen powiedział, że miał tyle wersji samego siebie, że musiał się wesprzeć religią. „Jeśli ktoś słucha tego materiału nie może szukać Boga. Miałem nadzieję, że oświetlę trochę mój świat i świat ludzi wokół mnie. Że pójdę ścieżką Bodhisattvy by służyć i pomagać innym. Tak myślałem, ale okazało się to niemożliwe. To jest miejsce, gdzie ludzie znacznie silniejsi, odważniejsi, szlachetniejsi, ludzie z wielkimi osiągnięciami spłonęli. Gdy człowiek zabiera się za świętości, ma przechlapane”.
Kulminacyjnym momentem w karierze Cohena był album „I’m Your Man”, wydany w 1988 roku. Takie utwory jak „First We Take Manhattan”, „Tower of Song”, “Ain’t No Cure For Love” przez długie miesiące nie schodziły z czołówek list przebojów.
Choć profesjonalizm i perfekcyjna dokładność jaka cechuje Cohena sprawiła, że pomiędzy kolejnymi albumami mijało wiele czasu, inni artyści tacy jak: Nick Cave, Diana Ross, Joan Baez, Rita Coolidge, Joe Cocker korzystali z dorobku artystycznego Leonarda i wykonywali nowe wersje jego starych utworów.
Jak na człowieka początkowo „aspirującego do tego, by zostać zwykłym poetą”, Leonard Cohen może pochwalić się dorobkiem artystycznym, który na stałe wszedł do klasyki literatury i muzyki. Wraz z wydaniem jedenastego albumu w karierze, Cohen poprzez muzykę przekazuje nam świadectwo dojrzałości i walki o przetrwanie. Stał się nestorem, członkiem artystycznej starszyzny.
Cohen powiedział L.A. Style: „Tym właśnie się stałem. Pisarzem i jak każdego pisarza targają mną wewnętrzne konflikty, a poprzez pracę mogę je jakoś załagodzić.”
„To miejsce jest jak port. Nie porządkuje świata, tak naprawdę niczego nie zmienia. To rodzaj portu, gdzie znajduje się pokój i ukojenie.”
Leonard Cohen zabiera nas czasem do tego miejsca. Dzięki temu nasz świat wzbogacił się o doświadczenia z tych podróży.
Po zakończeniu trasy koncertowej w 1993 roku Leonard Cohen mieszkał przez kilka lat w Centrum Zen na Mount Baldy w Kaliforni. W 1994 roku wydał drugi album na żywo Cohen Life! W 1997 roku ukazała się kolejna kompilacja jego wcześniejszych utworów. W 1999 roku opuścił Centrum Zen i osiedlił się w Los Angeles. Dwa lata później wydał dwa nowe albumy: Field Commander Cohen i Ten New Songs. W 2002 roku wiele z jego wcześniejszych utworów poddano cyfrowej obróbce i wydano w podwójnym albumie Essentials Leonard Cohen. W 2004 roku Cohen powrócił z płytą Dear Heather. W roku 2006 może zostać wydana następna płyta. Artysta rozważa też światowe tourne.
Jako pisarz Cohen pozostał bardzo aktywny w latach 90-tych. W 1993 roku wydał Stranger Music, najbardziej kompletny zbiór jego poezji i utworów muzycznych. Wiersze, które pisał na Mount Baldy, w Indiach i w Los Angeles czeka na publikację, która jest spodziewana w 2006 roku. Ma mieć tytuł Book of Longing.
