MAGGIE SMITH (JANET)
Maggie Smith jest jedną z największych żyjących aktorek scenicznych i filmowych, cieszy się powszechnym uznaniem zarówno krytyków, jak i publiczności. To zdobywczyni licznych nagród i wyróżnień, w tym dwóch nagród Akademii, tytułów CBE i DBE. Za rolę w wysoko ocenianym filmie Roberta Altmana Gosford Park, otrzymała nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA.
Smith po raz pierwszy wystąpiła na scenie Oxford University Drama Society w roku 1952. Trzy lata później przystąpiła do zespołu Old Vic Company i rozpoczęła triumfalny pochód na scenie teatralnej. W 1962 zdobyła nagrodę Evening Standard dla najlepszej aktorki za role Doreen w The Private Ear i Belindy w The Public Eye.
Szersza publiczność poznała ją jednak dopiero w 1969, dzięki udziałowi w filmie The Prime of Miss Jean Brodie, za który otrzymała Oscara i nagrodę Society of Film and TV Arts dla najlepszej aktorki. Jej kolejne role filmowe to, między innymi: Travels with my Aunt (nominowana do Oscara w kategorii najlepszej aktorki) i Śmierć na Nilu. W 1977 Smith otrzymała drugiego Oscara i Złoty Glob za rolę w filmie Neila Simona California Suite.
Jej następne filmy, to: A Private Function w reżyserii Alana Bennetta, za który otrzymała nagrodę BAFTA, Złoty Glob, Variety Club Award i piątą nominację do nagrody Akademii. Następne sukcesy to filmy Pokój z widokiem; The Lonely Passion of Judith Hearne (nagroda BAFTA dla najlepszej aktorki); Hook Stephena Spielberga; Sister Act; Tajemniczy ogród; Ryszard III, Zmowa pierwszych żon; Plac Waszyngtona; Herbatka z Mussolinim (nagroda BAFTA dla najlepszej aktorki), The Last September i Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya, gdzie zagrała wraz z Sandrą Bullock.
Pomimo wspaniałej kariery filmowej i telewizyjnej, Smith nie rozstała się z teatrem. Zagrała tytułową rolę w sztuce Hedda Gabler w 1970, zdobyła także drugą nagrodę Variety Club dla najlepszej aktorki za kreację pani Millamant w Way of the World. Jej kolejne dokonania sceniczne, to: Night and Day; Virginia (za rolę w tym przedstawieniu otrzymała Evening Standard Drama Award dla najlepszej aktorki). Wystąpiła także w: The Interpreters; Infernal Machine; Coming in to Land; Lettice and Lovage (Tony Award dla najlepszej aktorki); The Importance of Being Earnest; Three Tall Women (Evening Standard Award dla najlepszej aktorki); A Delicate Balance, Lady in the Van Alana Bennetta i wchodzące wkrótce na afisz The Breath of Life w reżyserii Davida Hare'a.
W roku 1970 Smith otrzymała tytuł CBE, w 1990 nadano jej tytuł szlachecki i DBS. W roku 1991 otrzymała Hamburg Shakespeare Prize. Aktorka jest członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego, nagrodzoną ją srebrną nagrodą BAFTA w 1993, jest także doktorem honoris causa uniwersytetów Cambridge i St. Andrews.
Judi Dench (Ursula) Aktorka teatralna (związana była m.in. z prestiżowym Royal Shakespeare Company, występowała w National Theatre i Old Vic Theatre) i filmowa. Na ekranie zaczęła się pojawiać w latach 60. Jedną z jej pierwszych ról byłą nagrodzona BAFTA rola w serialu telewizyjnym Talking To A Stranger. Nagrodę tę dostała również za A Fine Romance (1981 r.) - serial komediowy, w którym grała wspólnie z mężem Michaelem Williamsem, za Pokój z widokiem (1986 r.), Jej wysokość Pani Brown- również nominacja do Oscara i Złoty Glob. Bardzo ważnym w jej zawodowej karierze filmem stał się Zakochany Szekspir (1998 r.). Zagrała w nim królową Elżbietę I i na ekranie przebywała jedynie 8 minut. Jednak było to tak oszołamiające 8 minut, że Amerykańska Akademia Filmowa przyznała Judi Dench Oscara. Utożsamiana z poważnymi rolami aktorka potrafi zaskakiwać. I tak telewizyjne The Last of the Blonde Bombshells przyniosło jej Złotego Globa i nominację do American Comedy Awards za najśmieszniejszą rolę. W 2000 roku zagrała w Czekoladzie i za rolę w tym filmie nominowana była do Oscara. Podobne uznanie przyniosła jej rola w Iris. W historii kina zapisała się też jako M, czyli pierwsza kobieta, przełożona Jamesa Bonda w GoldenEye (1995 r.), Jutro nie umiera nigdy (1997 r.), Świat to za mało (1999 r.)
DANIEL BRÜHL (Andrea Marowski)
Daniel Brühl jest, bez wątpienia, jedną z największych gwiazd kinematografii europejskich. W 2003 roku został włączony do programu European Shooting Stars, w którym wzięli udział najzdolniejsi młodzi aktorzy z całej Europy. Zagrał główną rolę w filmie Good Bye, Lenin, który przyniósł mu liczne nagrody i wyróżnienia, m.in. Europejską Nagrodę Filmową, Niemiecką Nagrodę Filmową. Na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Cannes Brul otrzymał kolejną nagrodę za Edukatorów Hansa Weingartnera.
Za role w Nichts Bereuen (No Regrets), w reżyserii Benjamina Quabecka, Vaya Con Dios Zoltana Spirandelli’ego, a zwłaszcza w filmie Hansa Weingartnera Das Weisse Rauschen (The White Noise, 2001) otrzymał German Film Award dla najlepszego aktora roku . Niezwykłym sukcesem okazał się film Schule (No More School, 2000), który wyreżyserował Marco Petry. Po raz pierwszy Daniel Brühl pojawił się na ekranie w 1995 roku, w filmie Miguela Alexandre’a Der Pakt (The Agreement), następnie w Blutiger Ernst (Bloody Serious, 1997) w reżyserii Bernda Böhlicha.
MIRIAM MARGOLYES (Dorcas)
Margolyes to jedna z najbardziej wszechstronnych aktorek - mieliśmy okazję podziwiać ją, kiedy rzucała o ścianę Arnoldem Schwarzeneggerem w filmie I stanie się koniec, zagrała również 23 postacie z dzieł Karola Dickensa w nagrodzonym licznymi wyróżnieniami przedstawieniu jednego aktora Dickens' Women. Miriam Margolyes równie dobrze czuje się na scenie czy w studiu telewizyjnym, co na planie filmowym.
Po niezwykle udanej roli w filmie Christine Edward Little Dorrit przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych. Czterokrotnie wystąpił w programie Tonight Show, po czym zagrała we własnym serialu komediowym Frannie's Turn.
W roku 1984 Margolyes zdobyła nagrodę BAFTA dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w filmie Martina Scorsese'a Wiek niewinności. Dzięki tej kreacji zaoferowano jej wstąpienie do Amerykańskiej Akademii Filmowej. Inne filmy, w których wystąpiła, to: Pacific Heights; Dead Again; I Love You to Death; Cold Comfort Farm; Immortal Beloved; Little Shop of Horrors i James and the Giant Peach; Romeo i Julia Baza Luhrmanna; Blask i Koty i psy.
Największą miłością aktorki jest jednak teatr. Wystąpiła ostatnio w The Vagina Monologues. Na deskach sceny pojawiła się po raz pierwszy w 1976 roku, w zespole Arts Theatre. Zagrała wtedy w sztukach Opera za trzy grosze; Orpheus Descending (w obu wystąpiła wraz z Vanessą Redgrave) i She Stoops to Conquer z udziałem Sir Donalda Sindena.
Kariera Margolyes ma początek w radiu, gdzie udzielała swego głosu postaciom niezwykle różnym - od małych chłopców, do starych dam. Jej głos słychać w tysiącach reklam radiowych i telewizyjnych, nagrywała też książki dla dzieci, w tym Matilda; The Worst Witch; Pinokio; The First Snows of Winter; Mulan. Swego głosu użyczyła też matce Babe, Fly, w filmie Babe, świnka z klasą.
