Część ostatnia, z której w końcu dowiemy się, skąd w ogóle wziął się Kubuś…
Wszystko zaczęło się w 1921 roku, gdy mały Krzyś Robin Milne dostał w prezencie urodzinowym misia o imieniu Edward. Przez kolejnych kilka lat kolekcja jego pluszowych zabawek rosła. Pojawiły się dwa kangury, prosiaczek i tygrys. Sowa i królik to wynik inspiracji zwierzętami żyjącymi w pobliżu farmy rodziny Milne, we wschodnim Sussex. Kiedy Krzyś skończył cztery lata, wybrał się na wycieczkę do londyńskiego ZOO, gdzie bardzo zaprzyjaźnił się z kanadyjskim czarnym niedźwiedziem o imieniu Kubuś. Ta fascynacja zainspirowała jego ojca, znanego scenarzystę i dziennikarza A.A. Milne’a, do stworzenia w serii opowiadań wspaniałego świata. Książki zaczął pisać za namową żony Daphne. 24 grudnia 1925 roku pierwszą historyjkę o Kubusiu Puchatku opublikowała londyńska gazeta „London Evening News”. Historyjka miała opisowy tytuł: „W której poznajemy się z Kubusiem Puchatkiem i z pszczołami i tu zaczyna się opowiadanie”. Opowiadanko zyskało tak wielki oddźwięk, że już następnego dnia pojawiło się w radiu BBC jako słuchowisko.
Milne, który urodził się w 1882 roku, a zmarł w 1956, był jednym z najpopularniejszych brytyjskich dramaturgów. Przez wiele lat zajmował się także pisaniem humorystycznych historyjek dla „Punch Magazine”, gdzie pracował jako asystent wydawcy. Milne napisał „Kubusia Puchatka” przede wszystkim po to, by rozbawić siebie i swojego synka. Tak naprawdę, na co dzień zajmował się komentowaniem polityki zagranicznej i stosunków międzynarodowych. Przygotowywał również zagadki i opisywał piękno dzieciństwa.
Milne napisał dwie książki o Kubusiu: „Kubusia Puchatka” w 1926 roku i „Chatkę Puchatka” w 1928. Obie książeczki były przepięknie ilustrowane przez znanego artystę E.H. Sheparda. Ten sam zespół pracował później nad kolejnymi publikacjami – „When we were very young” z 1924 i „Now we are six” z 1927 roku.
Wiele miejsc ukazanych w książce to odbicie prawdziwych plenerów, znajdujących się w okolicach domu autora we wschodnim Sussex w Anglii. Książkowy Las był zainspirowany przez Ashdown Forest.
Według największego puchatkowego autorytetu, prawdziwego znawcy tematu, Petera Dennisa, Milne nie oparł postaci Tygryska na tygrysie, lecz raczej na czarnym psie spanielu o imieniu Chum. Chum zajmował się głównie brykaniem i wskakiwaniem na wszystko, w związku z czym powodował poważne straty w domu swoich właścicieli. Tygrysek pojawia się w zaledwie trzech z dwudziestu kubusiowych historyjek i to dopiero od 1928 roku.
Prawdziwy Krzyś Robin zmarł 20 kwietnia 1996 roku. Na kilka lat przed śmiercią bardzo aktywnie zaangażował się w walkę o uratowanie terenów leśnych w miejscu, gdzie spędził dzieciństwo i które tak bardzo zainspirowało jego ojca.
Wytwórnia Walta Disneya kupiła prawa do książek o Puchatku w 1961 roku. Pierwszy raz Kubuś pojawił się w disneyowskiej produkcji w 1966 roku w filmie „Kubuś i Drzewo Miodu”. Po raz drugi – w 1968 roku, w filmie nagrodzonym Oscarem w kategorii „najlepsza animacja krótkometrażowa”: „Winnie the Pooh and the Blustery Day”. Sześć lat później przemiły miś powrócił na duży ekran w filmie „Kubuś i Tygrysek”, otrzymując kolejną nominację do Oscara. Trzy pierwsze krótkie filmy zostały następnie połączone, by w 1977 roku pojawić się na ekranach jako film „Many Adventures of Winnie the Pooh”. Kolejna odsłona disneyowskiego Kubusia pojawiła się w kinach w 1983 roku w filmie „Kubuś i Dzień Kłapouchego”.
W telewizji przyjaciele ze Stuwiekowego Lasu są od wielu lat regularnymi gośćmi, m.in. jako bohaterowie wieloodcinkowego i niezmiennie popularnego serialu „Nowe przygody Kubusia”. Powstało także mnóstwo odcinków specjalnych i wydań edukacyjnych tego serialu. W kinie sympatycznych bohaterów ujrzymy znów już 4 lutego, za sprawą Forum Film Poland.
Najnowszy film o Kubusiu trwa 68 minut, a polskie dzieci będą mogły zobaczyć go w kinach jako pierwsze na świecie.
