W „Królestwie II” Lars von Trier rozwija te same wątki, co w części I, kontynuując główne nurty akcji, rozgrywającej się w ogromnym kopenhaskim szpitalu noszącym nazwę Riget – Królestwo. Konflikt pomiędzy Stigiem Helmerem (Ernst-Hugo Järegard), coraz bardziej nienawidzącym Duńczyków i Hookiem (Soren Pilmark), usiłującym udowodnić jego błąd w sztuce, nieuchronnie zbliża się do tragicznego rozwiązania. Helmer podaje swemu adwersarzowi rozpuszczona w kawie truciznę przywiezioną z Haiti. Hook umiera podczas przeprowadzania operacji. Okazuje się jednak, że Helmer znajduje odtrutkę, również pochodzącą z Haiti. Musi ją podać zmarłemu dokładnie po 72 godzinach, wtedy ożyje... Jednak ciało lekarza, zgodnie z jego wolą ma zostać zkremowane. W ostatniej chwili Helmer stara się zatrzymać trumnę wjeżdżającą do pieca krematorium. W tym krytycznym momencie jego zawiedziona narzeczona Rigmor (Ghita Nørby) oddaje do niego strzał z rewolweru, który nosi zawsze przy sobie od czasu, gdy ukochany pojechał bez niej na Haiti. Wydaje się, że nic już nie uratuje Hooka z płomieni i przepadła szansa na odkupienie zbrodni, jakiej dopuścił się Helmer...
Pani Drusse (Kirsten Rolffes) ulega wypadkowi i pomimo starań lekarzy zapada w stan śmierci klinicznej. Jej dusza, niczym ptak unosi się nad szpitalem, wkrótce spotyka Mary i inne duchy, z którymi obcowała już od dawna. Duchy jednak zgodnie uznają, że jest ona potrzebna wśród żywych, by bronić Królestwo przed Złym, który wcielił się dziecko Judith (Brigitte Raabjerg)... Pani Drusse powraca z zaświatów, by kontynuować swą misję...
W najbardziej sekretnej części podziemi szpitala, a może już pod nimi, odprawiane są satanistyczne obrzędy, włącznie ze składaniem ofiar z ludzi. W samym jądrze ciemności tkwi ułożona na szpitalnej tacy głowa Zła, która bezgłośnie wydaje rozkazy swoim demonom i której oddech powoduje ciągłe przeciągi na korytarzach Królestwa. Duchy szpitala i pani Drusse staja do walki z diabłem, którego jedną z personifikacji jest demon Aage Krüger (Udo Kier). To on był narzeczonym Judith i on jest ojcem mutanta Małego Brata (Udo Kier). Little Brother nadzwyczajnie się rozrasta, wkrótce nie mieści się w łóżku, zostaje podwieszony na specjalnej konstrukcji z lin i podnośników niemal pod sufitem, by mógł podziwiać świat za oknem Królestwa. Jego matka opiekuje się nim starając się nie dostrzegać coraz bardziej monstrualnych zmian, jakim podlega noworodek. Podobnie personel szpitalny i Hook, którego ożywił jednak eliksir Helmera. Wszak Little Brother to dziecko Judith. Jednak demoniczny Aage Krüger, ojciec z piekła rodem chce jego śmierci. Wkrótce Mały Brat sam poprosi matkę, by pozwoliła mu umrzeć. Judith uwolni ciało syna z podtrzymujących je lin i taśm – pozwalając mu bezwładnie stoczyć się na ziemię...
Reżyser splata ze sobą i komplikuje wątki szpitalnej opowieści, wprowadzając coraz bardziej niesamowite i nieprawdopodobne sytuacje. Wyraźnie jednak zaczyna się krystalizować problem dominujący: jak zaradzić coraz śmielej poczynającemu sobie w Królestwie Złu, jak pokonać niegodziwego Krügera, któremu zupełnie jawnie wyrastają na czole diabelskie rogi... Pomimo tych niecodziennych okoliczności czujemy się jednak coraz bardziej zżyci z wielką rodziną Adamsów z Królestwa, a poznając zalety i wady poszczególnych jej członków, łapiemy się na tym, że przypominają nam osoby i sytuacje z naszego otoczenia i naszej codzienności. Na tym również polega siła filmu von Triera – przy całej swej niesamowitej atmosferze i fantastycznej stylizacji, jest to obraz bardzo prawdziwy – obraz także nas samych.
