“Przez całe życie chciałem zagrać Kota,” mówi Mike Myers. Gwiazda i twórca licznych komicznych kreacji zainteresował się projektem dzięki książce, którą czytał cały świat. “Właśnie ta książka, Rzeźnia numer 5 i Fahrenheit 451 są moimi ulubionymi lekturami. Kiedy jednak się nad tym zastanawiam, najbardziej podoba mi się The Cat in the Hat (Kot). To niesamowita postać. Na początku wydaje się, że jest anarchistą, a w końcu zdajemy sobie sprawę, że tak naprawdę jest nauczycielem.”
“Kot jest ikoną Ameryki XX wieku, a dzięki geniuszowi Mike’a na ekranie zachowuje się w sposób, który na pewno zaakceptowałby Dr. Seuss,” mówi. “Mike wnosi do postaci Kota cechy buntownika. Wynika to z tego, że bardzo dobrze rozumie, jak działa świat pop-kultury. Dzięki temu film nie jest tylko opowieścią dla dzieci. Przypuszczam, że gdyby Geisel dzisiaj napisał swoją książkę pokazałby wszystkim, jakim jest buntownikiem.”
Tak jak Grazer, Myers dokładnie zdawał sobie sprawę z priorytetów związanych z książką: “Chciałem być pewien, że dokładnie oddamy atmosferę książki. Uwielbiam scenę w książce, w której kot stara się utrzymać równowagę stojąc na piłce z grabiami, tortem, rybą , parasolem itd. Takie zresztą jest przesłanie opowieści – utrzymanie równowagi we wszystkim w życiu.”
Welch obserwuje, “Talent Mike’a dotyczący charakteryzacji jest legendarny – to dzięki temu między innymi został gwiazdą. Interesujące było dla nas stworzenie postaci Kota, który byłby tak złożoną osobowością. Chcieliśmy, żeby różne osobowości Kota ukazywały się widzom w sposób, w jaki kolory wydostają się z pryzmatu.”
Wszystkie postaci, w jakie Kot przemienia się w filmie, są w pewien sposób do niego podobne, a kolory ich strojów zawsze są kombinacją czarnego, czerwonego i białego. Aktor wylicza, “Zagrałem Carmen Mirandę, torreadora, protestanta, zwariowanego szefa kuchni i jego śmiesznego pomocnika, oraz kilka innych postaci.”
Większość z pojawiających się postaci ma za zadanie wskazać Conradowi i Sally drogę do uwierzenia w siebie.
Myers mówi o tym dlaczego Kot zamienia się w te wszystkie postaci, “W tradycyjnej mitologii, postać, która pojawia się, aby wprowadzić zamieszanie w życiu bohatera – lub w tym przypadku dwójki bohaterów – często zmienia swój wizerunek, aby zdezorientować bohatera i wprowadzić go w nieznany mu świat. To było długie wytłumaczenie. Krótkie jest takie, że świetnie się bawiłem nosząc te wszystkie kostiumy.”
Całe to zamieszanie jest niczym więcej jak tylko kontrolowanym chaosem – chaosem, który ma za zadanie udzielić Conradowi i Sally lekcji, której – mimo olbrzymich starań – nie udało się udzielić im ich matce.
Myers obserwuje, “Ktoś kiedyś powiedział, że komicy uwielbiają być architektami własnego zażenowania. Podobnie jest z Kotem. Wokół niego unosi się nastrój anarchii, ale wkrótce zdajemy sobie sprawę, że on sam jest architektem tej anarchii i ma w tym swój cel – odmienienie ekranowej rodziny. Kot musi być anarchistą, żeby wstrząsnąć ludźmi i sprawić, by spojrzeli inaczej na pewne rzeczy. Dr. Seuss jest jednym z artystów, który tworzy dziwaczne i zarazem opanowane postaci.”
Tworzenie ogólnego wizerunku filmu było zadaniem, którego Welch się nie obawiał. Większym wyzwaniem dla debiutującego reżysera okazała się praca z aktorami. Dlatego też chciał, aby obok głównego bohatera filmu pojawili się doświadczeni aktorzy, a których mógł polegać.
Welch zobaczył Dakotę Fanning w I Am Sam i był poruszony tym w jaki sposób “ta mała blondynka dorównuje kroku aktorowi tej klasy, co Sean Penn.” Po przesłuchaniu, w którym młoda aktorka wzięła udział, reżyser był pewien, że będzie w stanie pokazać słodycz Sally ukrytą pod warstwą chłodu i dystansu do świata.
Dla Fanning, Sally to, “uporządkowana, planująca wszystko osoba. Wszystko musi być idealna, każdy włos na swoim miejscu, żadnych plam. Mogę ją zrozumieć, ale na pewno nie chciałabym być taka jak ona.”
Także Spencer Breslin zrobił podczas przesłuchania wrażenie na filmowcach. “Mówi jak dorosły, bez krzty nieśmiałości, a do tego ma wspaniały głos i wygląda jak typowy dzieciak,” mówi reżyser, który poczuł, że właśnie te cechy będą odpowiednią kombinacją do stworzenia postaci Conrada.
Breslinowi bardzo podobała się praca z Myersem i resztą ekipy, ale szczególnie upodobał sobie niebezpieczną stronę bycia Conradem. Mówi, “Dzień realizacji sceny, w której zjeżdżam ze schodów był jednym z najlepszych, jakie przeżyłem. Zjeżdżałem na opakowaniu po ciastkach i byłem zabezpieczony tym, co znalazłem w kuchni. To świetny pomysł, nigdy coś takiego nie przyszło mi do głowy.” Szybko dodaje, “Ale lepiej nie próbować tego w domu!”
“Dzieci zadziwiły mnie tym, że bez problemów były w stanie skupić się na planie. Moje dzieci, na przykład bardzo łatwo się rozpraszają, a ta dwójka nigdy nie zapominała kwestii i nie psuła ujęć,” mówi Welch.
“Bardzo podobała mi się praca z tymi dziećmi,” dodaje Myers. “Spencer jest geniuszem, jest przezabawny, a Dakota jest wspaniałą aktorką i jest przy tym bardzo słodka. Kiedy kręciliśmy końcową scenę, w której Kot musi pożegnać się z Conradem i Sally, naprawdę nie miałem na to ochoty. Tak świetnie się razem bawiliśmy.”
Jedną z postaci stworzonych przez scenarzystów jest Lawrence Quinn, sąsiad rodziny, który nie przebiera w środkach, aby zdobyć uczucia matki Sally i Conrada. Już na etapie przygotowawczym, Welch wpadł na pomysł zaangażowania Aleca Baldwina.
Mówi reżyser, “Alec zawsze gra swoje role bardzo przekonująco, co sprawia, że z przyjemnością go oglądam na ekranie. Oglądając nasz film ma się wrażenie, że Alec grając tego nieudacznika przeżywa najlepszy okres swojego życia. Robi to idealnie.”
Baldwin był zachwycony możliwością zagrania Quinna, “Zabawne jest to, że Quinn przez cały czas udaje kogoś innego. Udaje, że jest troskliwy, wykształcony, a jest zwyczajną świnią. Jest żałosny. Rola Quinna to dwie postaci w jednej.”
Mówiąc o częściach ciała… tak jak to zostało narysowane w książce, matka jest tylko nogą pojawiającą się w drzwiach pod koniec przeżywanej przez dzieci przygody. Częstokroć, matka dziecięcego bohatera filmu spełnia tylko niewdzięczną funkcjonalną rolę – w tym przypadku, jednak, mama Joan Walden, to kobieta samotnie starająca się utrzymać swoją rodzinę.
“Kelly Preston ma własne dzieci i, chociaż nie jest to dla aktora konieczne, dzięki temu wspaniałe podejście do młodych aktorów. Jest ciepłą, kochającą osobą i to widać. Stała się wspaniałą mamą z książek dla dzieci. Wygląda jak milion dolarów,” mówi Welch.
Preston stwierdza, “Każdy czyta i uwielbia tę książkę. Czytałam ją w dzieciństwie, a teraz czytam ją swoim dzieciom. Znają ją prawie na pamięć. Kiedy otrzymałam propozycję zagrania w ekranizacji byłam bardzo podekscytowana, a najszczęśliwsze były moje dzieci. Po prostu skakały z radości.”
Sean Hayes, nie tylko gra szefa Joan, pana Humberflooba, ale także użycza głosu rybce Sally i Conrada, która uzurpuje sobie prawo do bycia głosem ich sumienia i notorycznie zwraca im uwagę.
Welch obserwuje, “W książce, rybka jest najbardziej nerwowym i spiętym mieszkańcem w domu. Kiedy jest się takim spiętym i bojaźliwym, pozostaje tylko życie w akwarium pełnym wody. Sean jest niesamowity jako rybka – dzięki niemu słychać, jakie to nieprzyjemne stworzenie. Błyszczy także jako Humberfloob.”
Hayes zainteresował się projektem, gdyż zawsze uwielbiał film The Grinch, “To perfekcyjnie napisany i wyreżyserowany film, który posiada wspaniały wizualny styl. W przypadku Kota sytuacja jest podobna. Pamiętam, że jako dziecko przeczytałem książkę The Cat in the Hat (Kot) ponad sto razy i myślałem o tym, jaki byłby z tego film. Scenariusz jest imponujący i wiernie oddaje atmosferę książki.”
