Zakon Templariuszy
Zakon Templariuszy powstał w 1118, po tym, jak święte miasto Jerozolima (podbite w 614 roku naszej ery przez kalifa Umara) ponownie dostało się w ręce chrześcijan w następstwie Pierwszej Krucjaty. Królestwem Jerozolimy rządził Baldwin I, koronowany w 1100, a Zakon, na którego czele stanął Hugon z Payens, zajął skrzydło zamku Baldwina, mieszczącego się w meczecie Al Aqsa, będącego onegdaj Świątynią Salomona. Templariusze swoją nazwę wzięli właśnie od nazwy świątyni (Templum Salomonis). Byli oni zbrojnym ramieniem chrześcijaństwa, ich działalność polegała na zapewnianiu ochrony pielgrzymom udającym się do Ziemi Świętej. Będąc jednocześnie mnichami, składali śluby czystości i ubóstwa. Znakiem Zakonu Templariuszy stał się czerwony krzyż na białym lub czerwonym tle (w zależności od pozycji w Zakonie). Podstawą życia i działalności templariuszy była reguła ułożona w 1128r. przez św. Bernarda z Clairvaux (założyciela Zakonu Cystersów). Prawdopodobnie to właśnie Bernard z Clairvaux był aktywnym orędownikiem przyznania zakonowi prawa podlegania wyłącznie stolicy apostolskiej, bez konieczności pośrednictwa kolejnych instancji kościelnych. Tym samym Templariusze stali się prawdziwymi panami Ziemi Świętej. Początkowo zajmujący się jedynie ochroną pielgrzymów, z czasem członkowie zakonu zmienili swoją taktykę na bardziej zaczepną. Zapewniali także przewóz pieniędzy do Ziemi Świętej, a potem, dysponując rozciągającą się od Szkocji po Hiszpanię siecią twierdz, przewożenie pieniędzy do Europy i w końcu wydawanie zaświadczenia o wymianie. Byli bankierami królów, ze swej działalności nie musieli zdawać sprawy nikomu prócz papieża.
Ich posiadłości, rozciągające się od Cypru aż po Ziemię Świętą, coraz bardziej rozrastały się, budząc niepokój ówczesnych władców. W piątek 13 października 1307 roku (od tego czasu wziął się przesąd o pechowym piątku 13) Filip IV Piękny zapragnął położyć kres finansowej potędze templariuszy, przeprowadzając operację aresztowania wszystkich członków zakonu. Oskarżono ich o herezję, bluźnierstwa, kontakty z niewiernymi, satanistyczne orgie i wiele innych zbrodni. Presją moralną i torturami wymuszano liczne przyznania się do winy. Wielki mistrz zakonu Jakub de Molay odwołał zeznania złożone w śledztwie, toteż zamiast wyroku dożywotniego więzienia otrzymał karę śmierci. Zginął na stosie w marcu 1314r., wzywając na sąd boży swych prześladowców. Tym sposobem po ponad 200 latach działalności Zakon przestał istnieć.
Zakon Syjonu
W swojej powieści “Kod Leonarda da Vinci”, Dan Brown utrzymuje jakoby Zakon Syjonu był prawdziwą organizacją, tajnym stowarzyszeniem powołanym do życia w 1099 roku przez Godefroya z Bouillon. Potwierdzeniem tego mają być dokumenty – zwoje pergaminu znalezione w Bibliotece Narodowej w Paryżu, stwierdzające, że członkami organizacji było wiele znamienitych postaci ze świata literatury, sztuki i nauki. Dokumenty owe znane pod nazwą Les Dossiers Secrets z czasem okazały się być fałszerstwem, dokonanym przez niejakiego Pierre’a Plantarda. On sam przyznał się do założenia Zakonu Syjonu z grupą przyjaciół w 1956 roku, w 1981 roku został rzekomo jego Wielkim Mistrzem.
