Michał ŻEBROWSKI
Michał Żebrowski urodził się 17 czerwca 1972 roku w Warszawie. Jak sam mówi, od dziecka marzył o zawodzie aktora. Brał udział w zajęciach kółka recytatorskiego prowadzonego przez Ewę Różbicką w Warszawskim Ośrodku Kultury. W konkursach recytatorskich otrzymał wiele nagród. Objawieniem stała się jego rola w „Miłości i gniewie” Johna Osborne’a, przedstawieniu dyplomowym wydziału aktorskiego warszawskiej PWST. Żebrowski otrzymał za nią szereg nagród na XIII Festiwalu Szkół Teatralnych w 1995 roku. Przedstawienie oceniono na tyle wysoko, że spektakl wszedł do repertuaru warszawskiego Teatru Powszechnego. Po studiach Żebrowski zaczął występować w Teatrze Ateneum. W Teatrze Telewizji zagrał w kilkunastu przedstawieniach, głównie w repertuarze klasycznym – warto tu przypomnieć „Horsztyńskego” w reżyserii Zbigniewa Zapasiewicza, a także „Kordiana” i „Dziady” w reżyserii Jana Englerta. W kinie Żebrowski zadebiutował jeszcze jako student drugiego roku szkoły teatralnej – epizodami w filmach „Samowolka” Feliksa Falka i „Wynajmę pokój” Andrzeja Titkowa. Ciekawe role stworzył w filmie „Poznań ’56” Filipa Bajona i w serialu „Sława i chwała” Kazimierza Kutza. Przełomem w karierze Żebrowskiego stały się główne role w dwóch polskich superprodukcjach – w „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana i w „Panu Tadeuszu” Andrzeja Wajdy. Jego popularność utrwaliły role w „Starej Baśni” Jerzego Hoffmana i w „Wiedźminie” Marka Brodzkiego. Wkrótce na ekrany kin wejdzie debiutancki film Magdy Piekorz „Pręgi”, w którym Żebrowski po raz pierwszy gra główną rolą w filmie, którego akcja rozgrywa się współcześnie.
Filmografia:
1993 SAMOWOLKA
1993 WYNAJMĘ POKÓJ
1996 POZNAŃ 56
1997 SŁAWA I CHWAŁA
1999 OGNIEM I MIECZEM
1999 PAN TADEUSZ
2000 OGNIEM I MIECZEM – serial tv
2001 WIEDŹMIN
2002 KASIA I TOMEK
2002 WIEDŹMIN - serial tv
2002 THE PIANIST
2003 JANOSIK – film nieukończony
2003 SLOOW
2003 STARA BAŚŃ
2004 PRĘGI
JACEK BROMSKI – reżyser, scenarzysta, producent
Reżyser, scenarzysta, producent, Prezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Urodził się w 1946 roku we Wrocławiu. W latach 1965-1970 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w latach 1972-1974 – polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, zaś od 1974 do 1978 r. – reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi.
W latach 60-tych był prezenterem muzycznym, prowadził muzyczne audycje radiowe i festiwale piosenki. W 1980 roku razem z Jerzym Gruzą wyreżyserował film muzyczny w koprodukcji polsko-belgijsko-brytyjskiej „Alicja”, oparty na motywach powieści Lewisa Carolla. W 1984 nakręcił pełnometrażowy film telewizyjny „Ceremonia Pogrzebowa”, za który otrzymał nagrodę za debiut na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w 1985 r. Dwa kolejne filmy Bromskiego – sensacyjny „Zabij mnie glino” i komedia romantyczna „Sztuka kochania” odniosły wielki sukces frekwencyjny i do dziś należą do najchętniej oglądanych polskich filmów lat 80-tych. „Sztuka kochania” została uznana przez widzów za najlepszy film 1988 roku, a film „Zabij mnie glino” uhonorowano Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki. W latach 1991-1993 wyreżyserował serial telewizyjny oraz filmy fabularne z cyklu „Kuchnia Polska”. Serial ten wygrał plebiscyt telewidzów na najpopularniejszy film roku 1993. Kolejne dwa filmy Bromskiego – „Dzieci i ryby” i „U Pana Boga za piecem” to niezwykle lubiane przez widzów komedie osadzone w nowej polskiej rzeczywistości. „U Pana Boga za piecem”, ciepły obraz polskiej prowincji na pograniczu polsko-białoruskim, otrzymał rekordową liczbę nagród (aż 7) na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Z kolei „To ja złodziej”, obyczajowa, gorzka komedia o nastoletnich złodziejach samochodów, to film, który z całego dorobku Jacka Bromskiego uzyskał największą liczbę nagród festiwalowych. W 2001 roku, otrzymał Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mar del Plata, jak również wyróżnienie jury katolickiego i nagrodę za scenariusz. Kilka miesięcy później film ten otrzymał nagrodę na Wine Country Film Festival w Kalifornii za scenariusz i reżyserię. Jego ostatni film, satyra polityczna „Kariera Nikosia Dyzmy” był jednym z największych przebojów kinowych 2002 roku.
Od 1988 roku wraz z Juliuszem Machulskim prowadzi Studio Filmowe „Zebra”. Jest producentem kasowych filmów, m.in. Juliusza Machulskiego („Kiler”,1997 , „Kiler-ów 2-óch, 1999) i Władysława Pasikowskiego („Kroll”, 1991, „Psy”, 1992). Jako producent trzykrotnie otrzymał Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za filmy: „Girl Guide” Juliusza Machulskiego (1995), „Dług” Krzysztofa Krauze (1999) i „Dzień Świra” Marka Koterskiego (2002). Jest koproducentem filmów Jerzego Stuhra, takich jak „Historie miłosne” (nagroda FIPRESCI w Wenecji w 1997), „Tydzień z życia mężczyzny” (1999) i „Pogoda na jutro” (2003).
Filmografia
1980 ALICE - reżyseria, scenariusz
1984 CEREMONIA POGRZEBOWA - reżyseria, scenariusz
1987 ZABIJ MNIE GLINO - reżyseria, scenariusz
1989 SZTUKA KOCHANIA - reżyseria, scenariusz
1991 KUCHNIA POLSKA - reżyseria, scenariusz
1991-1993 KUCHNIA POLSKA (serial tv) - reżyseria, scenariusz, producent
1992 1968. SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU - reżyseria, scenariusz, producent
1993 5 w KUCHNIA POLSKA (serial tv)
1996 DZIECI I RYBY - reżyseria, scenariusz, producent
1997 HISTORIE MIŁOSNE - producent
1997 KILER - producent
1998 U PANA BOGA ZA PIECEM - reżyseria, scenariusz-adaptacja
1999 DŁUG - producent
1999 KILER-ÓW 2-ÓCH - producent
1999 TYDZIEŃ Z ŻYCIA MĘŻCZYZNY - producent
2000 TO JA, ZŁODZIEJ - reżyseria, scenariusz
2001 PIENIˇDZE TO NIE WSZYSTKO - producent
2002 DZIEŃ ŚWIRA - producent
2002 KARIERA NIKOSIA DYZMY - reżyseria, scenariusz-adaptacja
2002 SUPERPRODUKCJA - koproducent
Marcin KOSZAŁKA – autor zdjęć
Operator, reżyser i scenarzysta. Absolwent Realizacji Obrazu na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jego debiutancki, autorski film dokumentalny – „Takiego pięknego syna urodziłam” – zdobył szereg nagród na festiwalach w Krakowie, Kazimierzu Dolnym, Berlinie i Nyon. Jest również współautorem (scenariusz i zdjęcia) filmu Borysa Lankosza „Rozwój”, wyróżnionego główną nagrodą na festiwalu filmowym w San Francisco i szeregiem nagród na festiwalu krakowskim. Jego pierwszym filmem fabularnym były „Pręgi” w reżyserii Magdy Piekorz, za zdjęcia do których Koszałka zostal nagrodzony na ubiegłorocznym Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.
Filmografia – filmy dokumentalne:
1999 TAKIEGO PIĘKNEGO SYNA URODZIŁAM - reżyseria, scenariusz, zdjęcia
2000 SZTUKA DYRYGOWANIA - zdjęcia
2001 DZIECI WITKACEGO - zdjęcia
2001 PRAWDZIWE PSY - zdjęcia
2001 ROZWÓJ - scenariusz, zdjęcia
2002 ADRENALINA - zdjęcia
2002 POLACY POLACY - zdjęcia
2003 IMIENINY - reżyseria, scenariusz
2003 PRAWDZIWE PSY - KRZYSIEK I SŁAWEK – zdjęcia
Filmografia – filmy fabularne:
2004 PRĘGI - zdjęcia
