Claude Lelouch już jako trzynastolatek został nagrodzony w Cannes na Festiwalu Filmu Amatorskiego, jednak później przez kilka lat pracował w telewizji i reklamie, a jego pierwsze próby reżyserskie (takie jak debiutancki „L’amour avec des si” z 1962 czy „La femme spectacle” z 1964 roku) nie spotkały się z zachwytem ani krytyki ani publiczności. Dopiero siódmy film Leloucha – „Kobieta i mężczyzna”, stał się spektakularnym sukcesem, zyskał sobie uznanie festiwalowych jury i całkowicie oczarował publiczność. Otworzył również Lelouchowi drogę do międzynarodowej kariery. W 1967 roku, Lelouch powtórzył sukces „Kobiety i mężczyzny” nieco lżejszym obrazem „Życie za życie”, za który znów został nominowany do Oscara. Reżyser, wyrobiwszy sobie markę próbował swoich sił w różnych gatunkowo i tematycznie filmach. Jednak na wiele lat jego autorską wizytówką stały się finezyjne i subtelne melodramaty, wśród których należy wymienić na przykład „La vie, l’amour, la mort” (1969), „Szczęśliwego Nowego Roku” (1973), „Si c’était à refaire” (1975), za który znów dostał Oscara za scenariusz czy swobodny remake „Kobiety i mężczyzny” - umiejscowiony na Dalekim Wschodzie XIX wieku „Un autre homme, un autre chance” (1977). W 1986 roku reżyser zdecydował się nawiązać do swojego największego reżyserskiego sukcesu, realizując sequel „Kobiety i mężczyzny” – „Kobieta i mężczyzna: 20 lat później”. W 1995 roku nakręcił jedną z najwystawniejszych francuskich produkcji – „Nędzników” według Wiktora Hugo. W tym samym roku został, jako jeden z czterdziestu najwybitniejszych światowych reżyserów, zaproszony do zrealizowania jubileuszowego filmu na stulecie kina „Lumière i spółka”. W ubiegłym roku reżyser wziął również udział w międzynarodowym projekcie nowelowym „11’09’’01” upamiętniającym dzień ataku na World Trade Center.
Jean Louis Trintignant jest uważany za jednego z najwybitniejszych francuskich aktorów. Dla filmu odkrył go reżyser Roger Vadim, który obsadził go u boku Brigitte Bardot w legendarnym obrazie „I Bóg stworzył kobietę” (1956) oraz w uwspółcześnionej wersji „Niebezpiecznych związków” (1960). Jego subtelnie tkana kreacja w „Kobiecie i mężczyźnie" zyskała mu renomę i dała możliwość zagrania u największych reżyserskich sław, między innymi u Erica Rohmera („Moja noc u Maud”, 1969), Costy Gavrasa („Z”, 1969) czy Bernardo Bertolucciego („Konformista”, 1971). W 1986 roku Trintignant po raz kolejny spotkał się na planie z Lelouchem i Aimée podczas realizacji filmu „Kobieta i mężczyzna: 20 lat później”. Do najwybitniejszych kreacji aktora z ostatnich lat należy postać zgorzkniałego adwokata w nominowanym do Oscara, „Trzy kolory: Czerwony” Krzysztofa Kieślowskiego (1994).
Anouk Aimée karierę na dużym ekranie zaczęła już w wieku piętnastu lat wraz z filmem „Dom nad morzem” w reżyserii Henri Calefa (1947). Dwa lata później zachwyciła świat rolą Julii w „Kochankach z Werony” André Cayatte’a. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych stała się jedna z najpopularniejszych aktorek francuskich, była między innymi ulubioną twarzą Federico Felliniego („Dolce vita”, z 1960 i „Osiem i pół” z 1963 roku) oraz Jacquesa Demi („Lola” z 1961 i „Sklep z modelkami” z 1969). Za rolę Anne w „Kobiecie i mężczyźnie" została nominowana do Oscara, chętnie więc powróciła do tej postaci w sequelu zrealizowanym na dwudzieste urodziny filmu.
