Scenarzysta i reżyser filmu Kiss Kiss, Bang Bang Shane Black blisko współpracował z kierownikiem zdjęć Michaelem Barrettem (Zagadki kryminalne) oraz kierownikiem produkcji Aaronem Osborne (Bez śladu) nad tym, aby film ten miał charakter i wrażliwość współczesnego thrillera gangsterskiego.
„Jeśli chodzi o stylistykę filmu chcieliśmy zrobić coś co byłoby prototypowo w stylu Los Angeles, ale przypominające w szczegółach tę nieokrzesaną jakość powieści i thrillera gangsterskiego, które tak bardzo kocham,” mówi Black, który wyreżyserował wiele filmów z tego gatunku z lat 60tych dla Barretta i Osborne’a, w tym również świetny dramat z Paulem Newmanem Harper oraz thriller z Lee Marcinem, akcja którego toczy się w Los Angeles, zatytułowany Point Blank..
„Shane pisze niewyobrażalnie obrazowo. Zawsze wie dokładnie jak jego film ma wyglądać i w jakim ma być stylu,” zapewnia Osborne. „Nie chciał uromantycznionej wersji Los Angeles. Chciał, żeby sceneria wydawała się tak bardzo realna jak i jego postaci oraz cała historia.”
Podobnie do Blacka, Osborne jest zagorzałym fanem taniej powieści sensacyjnej oboje więc czerpali pomysły na wizualną stronę Kiss Kiss, Bang Bang z prac sławnego rysownika Roberta McGuinnessa, znanego przede wszystkim z ilustracji na okładki powieści detektywistycznych z lat 60tych. (Black przypomniał kilka książek z tamtych czasów - Straighten Up and Die Right, Small Town Boy Makes Dead oraz Die Job, między innymi – i stworzył opisy ich okładek.)
„Twórczość McGuinness stała się prawdziwym źródłem natchnienia dla wizualnej strony filmu,” mówi Osborne, który wplotł pomysły McGuinness w różne obrazy w filmie jak na przykład pokój hotelowy Harrego Lockharta, w którym, powieszono na ścianach oprawione w ramy reprodukcje i gigantyczne grafiki utrzymane w konwencji sztuki optycznej, które jeszcze dobitniej podkreślały gangsterski charakter filmu z tamtej epoki.
Twórczość McGuinnessa inspirowała także Blacka i Barretta w trakcie kręcenia filmu. Jak wyjaśnia Black, „Zastosowaliśmy wiele ujęć kamery typowych dla thrillera gangsterskiego, które były wynikiem wpływu jaki miała na nas sztuka związana z tanią powieścią sensacyjną, na przykład ujęcie poprzez zgięte ramię osoby palącej papierosa, czy ujęcie poza lampą postaci kryjącej się w cieniu narożnika.”
Black i Barrett poszli jeszcze dalej niż nadanie filmowi cecha charakteru współczesnego thrillera gangsterskiego, mianowicie Barrett starał się „nakręcić czarno-biały film w kolorze.”
„Robi się to w ten sposób, że tworzy się dekorację, która jest jak czarno-biała pomimo tego, że pracuje się z kolorami od średnio do mocno intensywnych,” wyjaśnia Barrett. „Stosowaliśmy kolor w każdym ujęciu, a następnie desaturowaliśmy go w fazie po-produkcyjnej. W rezultacie mamy film, który jest bardzo barwny, ale nie jaskrawy, tak jak często się to obserwuje w przypadku komedii. Sprawia on wrażenie trochę nieobrobionego. Jest w nim coś z nieokrzesanej męskości.”
Black ceni sobie bardzo dobrą współpracę z Barrettem. „Michael jest niesamowity,” mówi o Barrecie. „Pokazałem mu, co mnie inspirowało i te filmy, które bardzo lubię, a on natychmiast to podchwycił. Doskonałe wiedział, co mam na myśli i oddał to w praktyce nawet lepiej i pełniej niż mogłem to sobie wyobrazić.”
„Muszę przyznać to Michaelowi,” dodaje Robert Downey Jr. „że udało mu się nie poświęcić naszej spontanicznej gry na rzecz ustawiania nas tam gdzie pasowałoby najlepiej zgodnie z zamysłem i wizją Shane’a.”
„Thriller gangsterski polega na manipulowaniu światłem i cieniem, poprzez które wprowadza się odpowiedni nastrój, atmosferę i wygląd,” mówi producent Joel Silver. „Dzięki temu filmowi Shane i Michael rozpoczęli nowy rozdział w gatunku filmu detektywistycznego, zakładając, że współczesny film kręcony w kolorze może być klasycznie czarno-bialym thrillerem gangsterskim jednocześnie będąc nowoczesnym i oryginalnym.”
Film jeszcze bardziej zyskał na oryginalności dzięki ubarwieniu go muzyka jazzową kompozycji Johna Otomana. Znany w branży jako podwójny specjalista, zajmujący się pisaniem ścieżek dźwiękowych oraz montażem filmów, Ottman skomponował muzykę oraz był montażystą takich filmów jak Podejrzani oraz X-Men 2: X-Men United. Poza tym pośród wielu filmów, do których skomponował muzykę należy wymienić takie tytuły jak Gothika czy Dom woskowych ciał. „Muzyka, którą John napisał do filmu Kiss Kiss, Bang Bang idealnie oddaje mieszankę stylów różnych gatunków filmowych i podkreśla jego unikalny charakter – komedii, romansu i kina akcji utrzymanego w stylu i tempie współczesnego thrillera gangsterskiego,” mówi Silver.
Kiss Kiss, Bang Bang był kręcony w różnych miejscach Los Angeles, począwszy od Silverlake, poprzez park MacArthur Park, aż po Long Beach; od ciemnych zakamarków małych uliczek, po luksusowy Standard Hotel i The Falcon Room modne miejsce wieczornych schadzek przy Sunset Boulevard. Jedno z pamiętnych ujęć, gotyckie przyjęcie bożonarodzeniowe, na którym widać tancerzy burleski z modnego Hollywoodzkiego klubu 40 Deuce, występujących w przeróżnych udziwnionych strojach związanych tematycznie z różnymi rodzajami wakacji oraz w strojach stworzonych przy pomocy farby do ciała, było kręcone, w utrzymanym w stylu wiktoriańskim, domu Blacka, znajdującym się w Hancock Park.
Większość scen do filmu kręcona była jednak w dogodnych i praktycznych lokalizacjach, poza tymi stworzonymi w słynnym hotelu Ambassador, miedzy innymi wnętrze Dexter Clinic czy obskurny pokój hotelowy, gdzie siostra Hormony spotyka swoje fatalne przeznaczenia.
Osborne robił wszystko, że wykreować „atmosferę zbliżającego się ku końcowi karnawału” przekazując swoją wizję dzisiejszego Los Angeles. „Naprawdę udało nam się w tym filmie przekazać ducha dzisiejszego Los Angels,” mówi Osborne. „Ta autentyczność powoduje, ze film staje się mniej sztuczny i obrobiony, o co zresztą chodziło Shanowi, i zaczyna stanowić nowy punk odniesienia dla całego gatunku thrillera gangsterskiego.”
Poza uchwyceniem Los Angeles z jego całym mylącym splendorem, Osborne musiał również umiejętnie wprowadzić w film elementy Bożego Narodzenia. „Najtrudniejszym zadaniem jakie miałem przed sobą była próba znalezienia czegoś w Bożym Narodzeniu w Los Angeles z czego można byłoby zażartować, a także to, że musiałem wkomponować styl z połowy XX wieku w bardzo nowoczesną rzeczywistość.” wyjaśnia Osborne. „Nie mogę jednak wyobrazić sobie miejsca, które jest mniej przejęte i zaangażowane w Boże Narodzenie niż Los Angeles. Postanowiliśmy więc, że to będzie nasz punkt wyjścia do żartów. Na przykład, w naszym ujęciu przyjęcia bożonarodzeniowego zamiast umieścić buzujący kominek , ustawiliśmy 60-inchowy telewizor plazmowy na ekranie którego widać solidny kawałek drewna kominkowego. Rozwiesiliśmy mieniące się kryształki, które miały symbolizować śnieg i stworzyliśmy drzewka bożonarodzeniowe w stylu sztuki wizualnej.”
Kręciliśmy film 37 dni, w ciągu których zespół musiał się zmierzyć z niezliczoną ilością wyzwań, w tym, wrzucenie samochodu do jeziora Castaic, odtworzenie trzasku i harmideru towarzyszącemu zderzaniu się samochodów i strzelaninie w parku MacArthur oraz przywiązanie Roberta Downey’a Jr. do liny bezpieczeństwa i wywieszenie go ponad autostradę przy Long Beach.
