W miarę jak nabierał kształtu scenariusz, w głowie Tarantino nabierała kształtu również ścieżka dźwiękowa. Tarantino jest nie tylko miłośnikiem kina, lecz także muzyki. Przy tworzeniu filmu od razu zaczyna myśleć o ścieżce dźwiękowej: „Nie mogę kontynuować pisania scenariusza, dopóki nie znajdę właściwej muzyki na początek filmu, muzyki która wprowadzi widzów we właściwy nastrój. Jedną z pierwszych rzeczy, które wymyśliłem do „Kill Bill” była piosenka otwierająca film: „Bang Bang (My Baby Shot Me Down)”. Miałem też muzykę flamenco do sceny walki w zimowym ogrodzie, zanim tę scenę w ogóle napisałem. Muzyka pomaga mi odnaleźć rytm filmu.”
Wiele kawałków muzycznych, które przewijają się w obrazach Tarantino pochodzi z jego ukochanej kolekcji soundtracków filmowych. Ścieżka muzyczna „Kill Bill” zawiera kawałki Sinatry, Charliego Feathersa – mistrza południowego rockabilly, japońskiego trio 5.6.7.8’s i mało znanego niemieckiego zespołu Neu! oraz fragmenty klasycznych „grindhousowych” soundtracków z takich filmów klasy C, jak spaghetti western „The Grand Duel” z 1972 r., thriller „Twisted Nerve” z 1968 r., dramat gangsterski „Battles Without Honor or Humanity”, utwót Isaaca Heysa „Run Fay Ryn” z włoskiego filmu blaxploitation „Three Tough Guys” oraz kawałek napisany i wykonany przez aktorkę Meiko Kaji, której popisowa rola w „Lady Snowblood” wywarła duży wpływ na wizerunek O-Ren Ishii z „Kill Bill”.
Pojawiają się również elementy z programów telewizyjnych z lat 70.: motyw trąbki z „The Green Hornet” i motyw z „Ironside” napisany przez Quincy’ego Jonesa.
„Muzyka, jaką słyszycie w moich filmach jest mi bardzo bliska. To nie jest tylko muzyka, jaką się wybiera, żeby potem sprzedać CD. W dużej mierze słuchacie tego, co znalazło by się na mojej ulubionej składance”.
O pomoc w wyborze piosenek oraz skomponowanie oryginalnej muzyki do filmu Tarantino zwrócił się do RZA, nowatorskiego producenta albumów hip hopowej formacji Wu Tang Clan. RZA wcześniej skomponował muzykę do „Ghost Dog. Droga samuraja” Jima Jarmusha.
