Nazywany przez przyjaciół Bertie, wychowywał się w cieniu faworyzowanego przez opiekunów starszego brata. Leworęczny Albert był od małego przymuszany do pisania prawą ręką. Uznawany za słabeusza i nieśmiałego jąkałę, nienawidził publicznie zabierać głosu, a już na pewno nie marzył o tym, żeby panować nad brytyjskim imperium. Kapryśny los sprawił jednak, że przyjąwszy miano Jerzego VI przeszedł do historii jako mężny władca, który w trakcie bombardowania nie uciekł z Londynu.
Albert wstąpił na tron w efekcie niesłychanego jak na owe czasy mezaliansu. Wallis Simpson, dwukrotna rozwódka z Ameryki, skradła serce jego brata, Edwarda VIII. Mimo oburzenia swojego rodu, król ogłosił w radiowym przemówieniu do narodu, że zamierza poślubić ukochaną. 11 grudnia 1936 roku, po niespełna rocznym panowaniu Edward VIII abdykował. To bezprecedensowe wydarzenie w historii Zjednoczonego Królestwa oznaczało dla jego młodszego brata nadejście wyjątkowo trudnych dni. W swoim dzienniku Albert wyznał nawet, że w przededniu abdykacji brata rozpłakał się w ramionach matki.
Przyszły Jerzy VI najlepiej czuł się w domu, w otoczeniu rodziny. W czasie I wojny światowej odbywał służbę w marynarce, w 1923 roku ożenił się z lady Elizabeth Angelą Marguerite Bowes-Lyon (1900-2002), która urodziła mu dwie córki: zasiadającą obecnie na tronie Elżbietę i Małgorzatę (1930-2002).
W czasie II wojny światowej brytyjski król walczył z Hitlerem i własną słabością. W ocenie poddanych zwyciężył, bo chociaż namawiano go do wyjazdu, pozostał w kraju i porywającymi orędziami skutecznie wzmacniał patriotycznego ducha swoich poddanych. W czasie nalotu na pałac Buckingham cudem uniknął śmierci. Po wojnie zachorował na raka płuc, zmarł w 1952 roku wieku zaledwie 56 lat. Brytyjski tron objęła wówczas starsza córka Jerzego VI Elżbieta.
