Bohater filmu - Ian - nowy instruktor orientacji przestrzennej, zaczyna pracę w klinice leczącej bezpłatnie niewidome dzieci z różnych stron świata. Nie jest typowym instruktorem. Wprawdzie jego dziwny chód w podkutych, ciężkich butach uznać można za pewną ekscentryczność, jednak trudno się domyślić, że Ian nie ma oczu. Programowo nie używa białej laski, ani na terenie szpitala, ani podczas wieczornych wypadów na drinka do miasta.
Zwykle umiejętności poruszania się w przestrzeni uczą niewidomych osoby widzące. Lekcje polegają przede wszystkim na nauce posługiwania się białą laską. Ian prowadzi zajęcia własnymi metodami. Stara się nie tylko zaktywizować zmysły, ale przede wszystkim rozbudzić ciekawość i wyobraźnię pacjentów, aby nauczyć ich żyć w świecie, którego nie mogą zobaczyć. Nie bez znaczenia jest też relacja emocjonalna między grupą a nauczycielem, wzajemne sprawdzanie się i pewnego typu rywalizacja, która rozbudza poznawczy apetyt dzieci. Efektem tak prowadzonych zajęć ma być odbudowanie utraconego świata w wyobraźni uczniów i umożliwienie im samodzielnego z niego korzystania.
Dla niewidomych, zamkniętych dotąd w murach kliniki, wycieczka w zwykłą, prozaiczną rzeczywistość - zabawa na podwórku, spacer po mieście czy wizyta w kawiarni na rogu - staje się podróżą w nieznany kosmos. Kosmos, który stanowi zagadkę i tajemnicę do rozwikłania. Czy w porcie naprawdę stoi ogromny statek, czy to tylko twór wyobraźni Iana, albo sprytne oszustwo? Czy niewidomi potrafią samodzielnie ustalić prawdę? Jakie są granice poznania dostępne dla nich? Czy te granice są inne niż dla osób widzących? Ian uświadamia swoim podopiecznym, że wobec pytania o to, jaki naprawdę jest świat, osoby niewidome nie są wcale w trudniejszym położeniu, niż osoby widzące. Jego zdaniem poznanie prawdy jest wyzwaniem dla umysłu i brak doznań wzrokowych nie stanowi tu zasadniczej przeszkody. Ian uczy, jak zastąpić jedne dane zmysłowe innymi (wzrok - słuchem), jak wykorzystać zmysły innych ludzi, a nawet zwierząt. Jego nieugiętą postawę charakteryzuje niezależność osądu i niepodporządkowanie się schematom poznawczym. Przy tym każdy sposób zdobycia informacji o otoczeniu uważa za dobry. Jest mistrzem echolokacji, ale nie przeszkadza mu to posiadać ultradźwiękowego gadżetu do mierzenia odległości.
