Za wspaniałą pracę przy filmie należy docenić scenografa Waldemara Kalinowskiego, który przez chwilę pojawia się w „Hawanie – mieście utraconym” na ekranie w roli Juana Manuela Fangio – kierowcy samochodów wyścigowych – oraz zdobywczynię Oskara za kostiumy do filmu „Titanic”, Deborah L. Scott. Budżet „Hawany- miasta utraconego” wynosił 9,5 miliona dolarów, a można odnieść wrażenie, jakby był co najmniej dziesięciokrotnie większy. Kalinowski i Scott mieli w tym swój wielki udział. Kalinowski stworzył klub El Tropico w budynku, który służy na co dzień jako centrum konferencyjne. Natomiast Deborah Scott ubrała ogromną ilość aktorów i statystów w kostiumy odpowiednie dla historycznego czasu filmu, tworząc atmosferę nienagannej elegancji. Chociażby w scenach rozgrywających się w El Tropico. Widzowie w nocnym klubie wyglądają niemal równie spektakularnie jak tancerze i muzycy na scenie.
„Hawana- miasto utracone” rozpoczyna się i zamyka sceną w której pokazany jest ubrany na biało trębacz, Alfredo „Chocolate” Armenteros, grający niegdyś z legendarnym Benym Morem. Ale jeszcze ważniejsza jest scena, w której tuż przed ponownym pojawieniem się trębacza, Fico ogląda stare filmy z Kuby, a w tle słychać wiersz Jose Martiego – wspaniałego dziewiętnastowiecznego kubańskiego poety i działacza narodowo - niepodległościowego. Marti jest kwintesencją Kuby, podziwianym zarówno przez zwolenników prawicy jak i lewicy. Poprowadził walkę o niepodległość Kuby przeciw Hiszpanom i oddał życie za tę sprawę.
Tom poezji Martiego zatytułowany „Versos Sencillos” wyraża tęsknotę do kubańskiej tożsamości, ale też potrzebę zachowania ludzkich uczuć w czasach walki. Kiedy Fico przyjeżdża z Hawany do Nowego Jorku, widzimy przez krótką chwilę pomnik Jose Martiego na koniu. Statua ta stoi w Central Parku. Nie przez przypadek w scenie, w której uchodźca Fico ogląda filmy z Kuby, to poezja Martiego pozwala mu się wyzwolić. Fico dosłownie wchodzi w film, który ogląda i napawa się muzyką i wszystkim tym, czym jest dla niego Kuba.
