Julie Taymor (reżyser)
Julie Taymor, reżyser teatralna, operowa i filmowa, debiutowała w tej roli w filmie pełnometrażowym w 1999 r., realizując film Tytus Andronicus (Titus) z Anthony Hopkinsem i Jessicą Lange. Scenariusz filmu (autorstwa Julie Taymor) powstał w oparciu o dramat Szekspira Tytus Andronicus i został opublikowany jako ilustrowana książka przez wydawnictwo Newmarket Press.
Taymor otrzymała szereg nagród za musical Król Lew (The Lion King), wystawiony w 1997r. w New Amsterdam Theater. Wyróżniono ją wówczas m.in. dwiema nagrodami Tony za najlepszą reżyserię musicalu i za jej oryginalne kostiumy, była ponadto współprojektantką masek i marionetek oraz autorką dodatkowych tekstów piosenek do Króla Lwa, wystawionego także w Londynie, Toronto, Los Angeles oraz w Japonii i Niemczech. W 2000 r. Taymor reżyserowała na Broadwayu sztukę The Green Bird Carlo Gozziego, której pierwsza produkcja miała miejsce w 1996 r. w wykonaniu Theatre For a New Audience w The New Victory Theater (przedstawienia w La Jolla Playhouse).
Zrealizowane przez Taymor, oryginalne dzieło wizualno-muzyczno-teatralne Juan Darién: A Carnical Mass, wystawione w Vivian Beaumont Theater w Lincoln Center w 1996 r. zyskało pięć nominacji do nagród Tony, w tym w kategorii najlepszej reżyserii. Wznawiając Juana Darién sztukę po raz pierwszy wyprodukowaną przez Music Theater Group w 1988 r., Taymor wystąpiła nie tylko w roli reżysera, lecz także projektanta kostiumów i współautora (wraz z kompozytorem Elliotem Goldenthalem). Dzieło wyróżnione zostało wieloma nagrodami, m.in. dwiema Obie i doczekało się prezentacji na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Edynburgu oraz na innych festiwalach we Francji, w Jerozolimie i w Montrealu, a następnie wystawiane było przez dłuższy czas w San Francisco.
We wrześniu 1995 r. Taymor wyreżyserowała Latającego Holendra Richarda Wagnera dla Los Angeles Music Center, zrealizowanego w koprodukcji z Houston Grand Opera. Salome Richarda Straussa reżyserowała na zaproszenie Opery Kirowskiej w Rosji, Niemczech i Izraelu – operę wystawiono pod batutą Walerija Giergiewa. W czerwcu 1993 r. na festiwalu Maggio Musicale we Florencji wystawiony został w jej reżyserii Czarodziejski flet W.A. Mozarta pod batutą Zubina Mehty.
Debiutem reżyserskim Julie Taymor w dziedzinie opery był w 1992 r. Król Edyp Igora Strawińskiego, zrealizowany w Japonii dla orkiestry Saito Kinen, pod batutą Seiji Ozawy. W roli Edypa wystąpił Philip Langridge, a w roli Jokasty Jessye Norman. Film, nakręcony przez Taymor z wystawienia tej opery, miał swoją premierę na festiwalu filmowym Sundance, a następnie gdzie otrzymał nagrodę Jury na Festiwalu Filmów o Sztuce w Montrealu. W 1993 r. został wyemitowany przez stacje telewizyjne wielu krajów, zdobywając nagrodę Emmy, a w 1994 r. podsumowaniem jego sukcesu stała się nagroda International Classical Music Award za najlepszą produkcję w dziedzinie opery.
Pierwszy film Taymor, Fool’s Fire, nie tylko przez nią reżyserowany, ale i adaptowany na podstawie opowiadania Edgara Allana Poe Hop Frog, został wyprodukowany przez American Playhouse i miał premierę na festiwalu filmowym Sundance, a następnie wyemitowany został przez stację PBS w marcu 1992 r. Nagrodzono go wyróżnieniem „Best Drama” na Międzynarodowym Festiwalu Electronic Cinema w Tokio.
W 1994 r. sceniczne przedstawienie Tytusa Andronicusa Szekspira wystawione zostało przez off-broadwayowy Theatre For a New Audience. Dorobek reżyserski Taymor uzupełniają: Burza (Tfana na Amerykańskim Festiwalu Szekspirowskim w Stratford), Poskromienie złośnicy, The transposed heads (na podstawie noweli Tomasza Manna, współprodukowane przez American Musical Theater Festival i The Lincoln Center) oraz Liberty’s Taken, oryginalny musical, którego współautorami byli David Suehsdorf i Elliot Goldenthal.
Podczas pobytu na stypendium Watsona w Indonezji, w latach 1975-79, Taymor założyła trupę maskowo-taneczną Teatr Loh, międzynarodowy zespół złożony z aktorów, muzyków, tancerzy i kukiełkarzy z Jawy, Bali, Sundy, Francji, Niemiec i Stanów Zjednoczonych. Zespół ten odbył tournée po całej Indonezji, wystawiając dwa oryginalne przedstawienia: Way of Snow i Tirai (później prezentowane także w USA).
W 1991 r. Taymor otrzymała stypendium MacArthura, zwane „dla geniuszy”, a oprócz tego stypendium Guggenheima; została też laureatką dwóch nagród OBIE, pierwszej Dorocznej Nagrody Dorothy B. Chandler w dziedzinie teatru, oraz, w 1990 r., Brandeis Creative Arts Award. Ostatnio ukazało się drugie, rozszerzone i poprawione wydanie ilustrowanej książki, poświęconej jej karierze twórczej, pt. Julie Taymor: Playing With Fire – Theater, Opera, Film (wyd. Abrams). Napisaną przez nią książkę The Lion King: Prode Rock on Broadway, opublikowało wydawnictwo Hyperion. Jesienią 1999 r. w Wexner Center for the Arts w Ohio otwarta została retrospektywna wystawa, dokumentująca 25 lat pracy twórczej Julie Taymor, następnie przewieziona do National Museum of Women in the Arts w Waszyngtonie i do Field Museum w Chicago.
Obecnie Taymor współpracuje z Elliotem Goldenthalem przy produkcji oryginalnej opery Grendel, której premiera ma się odbyć w 2005 r. w Operze Los Angeles, a kolejne przedstawienia na Lincoln Center Festival. Ponadto, na jesieni 2004 r., będzie reżyserowała nowe wystawienie Czarodziejskiego fletu w nowojorskiej Metropolitan Opera.
Sarah Green (producent)
Ostatnia produkcja zrealizowana przez Green, Girlfight z 2000 roku, została nagrodzona w kategorii Najlepszej Reżyserii i na równi z innym filmem wyróżniona Wielką Nagrodą Jury na festiwalu Sundance, nagrodą w kategorii Najlepszy Film i Najlepsza Rola Żeńska na festiwalu filmowym w Deauville, Prix de la Jeunesse w Cannes i nagrodą the Open Palm na IFP Gotham Awards. Green wyprodukowała Girlfight wspólnie z Maggie Renzi i Marthą Griffin, angażując debiutującą autorkę scenariusza i reżyser Karyn Kusamę. W tym samym roku na ekranach pojawiła się dosadna, złośliwa komedia State and Main, przy której Green po raz piąty współpracowała jako producent ze scenarzystą i reżyserem Davidem Mametem. W filmie, opowiadającym o środowisku biznesu filmowego, wystąpili Alec Baldwin, Charles Durning, Phillip Seymour Hoffman, Patti LuPone, William H. Macy, Sarah Jessica Parker, David Palmer, Rebecca Pidgeon i Julia Stiles.
Jay Polstein (producent)
Jay Polstein pracuje w studio Maverick Films w Los Angeles. Obecnie pracuje nad filmem My Sassy Girl, realizowanym przez DreamWorks (jest to remake przebojowej, koreańskiej komedii romantycznej o młodzieńcu pechowo zakochanym w dziewczynie załamanej po niedawnym rozstaniu). Równocześnie Polstein zajmuje się produkcją dla New Line Cinema innej komedii romantycznej, Even Steven, z udziałem piosenkarki Faith Hill – historii intryg dwóch uwodzicielek, dawniej związanych ze sobą, a teraz łączących swe siły, by zorganizować dla ich byłego chłopaka randkę marzeń, a następnie bezlitośnie go pogrążyć. Pracuje też nad filmem Underdog, realizowanym dla Disneya w oparciu o komiks z lat 60-tych. Będzie to opowieść o niepozornym piesku, który po przypadkowym napiciu się eksperymentalnego eliksiru zmienia się w niepokonanego pogromcę złoczyńców. Polstein produkuje ten film razem z Rogerem Birnbaumem i Gary Barberem ze Spyglass Entertainment.
Nancy Hardin (producent)
Nancy Hardin korzystając z wieloletniego doświadczenia z pracy w studiach filmowych oraz jako agent literacki i wydawca w Nowym Jorku, obecnie zajmuje się produkcją filmów pełnometrażowych, w tym animowanych, oraz telewizyjnych. Jako samodzielny wydawca w oficynach New American Library, Pocket Books w ramach Simon & Schuster oraz Bantam Books, zainicjowała i zrealizowała pomysł wydania wielu książek związanych z filmem. Następnie w Los Angeles została szefem działu literatury w Ziegler and Associates, wreszcie, jako wiceprezes działu produkcji w Paramount Pictures, nadzorowała realizację takich filmów, jak Grease, Foul Play i Little Darlings.
Lizz Speed (producent)
Po zrobieniu dyplomu na kalifornijskim uniwersytecie Berkeley w 1988 r. Lizz Speed przeniosła się do Los Angeles, gdzie w Paramount Pictures została asystentką Sherry Lansing i Stanleya Lansinga (znanych z filmu Fatalne Zauroczenie (Fatal Attraction)). Następnie, jako szef działu kreatywnego w Columbia Pictures, pracowała przy filmach Boys In The Hood, Przebudzenie (Awakenings) i The League of Their Own. Wkrótce później otrzymała stanowisko szefa działu rozwoju u producenta Scotta Rudina (praca nad Searching For Bobby Fischer).
Rodrigo Prieto (zdjęcia)
Prieto zyskał uznanie krytyków swoimi zdjęciami do filmu Amores Perros, wyróżnionym Nagrodą Krytyki w kategorii Najlepszy Film na festiwalu filmowym w Cannes w 2000 r. W tym samym roku nagrodzony został Złotą Żabą za najlepsze zdjęcia na festiwalu Camerimage, a w rok później Srebrnym Arielem w tej samej kategorii i za ten sam film.
Prieto, operator urodzony w Meksyku, wcześniej już dwukrotnie otrzymał Srebrnego Ariela, za zdjęcia do filmów Un Embrujo i Sobrenatural, a także nagrodę za najlepsze zdjęcia do pierwszego z tych filmów na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastian, i do drugiego z nich, na Festiwalu Filmowym Cartagena Colombia oraz Diosa De Plata. Jego dorobek operatorski w filmach anglojęzycznych obejmuje m.in. Original Sin, Ricky Six, 8. Mila Curtisa Hansona i The 25th Hour Spike’a Lee.
Julie Weiss (kostiumy)
Weiss pracowała przy realizacji wielu filmów pełnometrażowych, m.in. The Gift, Get Carter, American Beauty, A Simple Plan, Fear and Loathing in Las Vegas, The Edge, Marvin’s Room, Searching For Bobby Fischer, It Could Happen To You, Honeymoon in Vegas, Steel Magnolias, Tequila Sunrise, F/X oraz Testament. Za swoją pracę przy filmie 12 Monkeys otrzymała nominację do nagrody amerykańskiej Akademii Filmowej.
W dziedzinie filmu telewizyjnego Weiss dwukrotnie zdobyła Emmy Awards za kostiumy do filmów A Woman of Independent Means i The Dollmaker, a nominację do Emmy za Evergreen, The Elephant Man (Człowiek Słoń) i Little Gloria, Happy at Last. Jej największe sukcesy w teatrze to nominacja do nagrody Tony za The Elephant Man i nagroda Dramalogue za 50/60 Vision, a dorobek twórczy uzupełnia praca przy MacBeth w Circle in the Square i the Mark Taper Forum, Bandido, Ghetto, Tales From Hollywood, The Killing of Jablonski, Conjuring an Event i Billy the Kid.
Oprócz pracy w kinie, telewizji i teatrze Weiss wykładała w szkole teatralnej przy Uniwersytecie Stanford. Ma stopień magistra sztuki filmowej Uniwersytetu Brandeis
i B.A. Uniwersytetu kalifornijskiego w Berkeley.
Elliot Goldenthal (muzyka)
Kompozytor Elliot Goldenthal pisze muzykę dla orkiestry, teatru, opery, baletu i filmu. Jest laureatem dwóch nominacji do Oscara i dwóch do nagrody Golden Globe za partytury do filmów Wywiad z wampirem (Interview With The Vampire) oraz Michael Collins, nominacje do nagród muzycznych Grammy za A Time to Kill i Batman Forever oraz trzy nominacje do Nagrody Chicagowskich Krytyków Filmowych za Heat, Michael Collins i Chłopak rzeźnika (The Butcher Boy). W 1998 r. Goldenthal otrzymał prestiżową nagrodę Krytyków Filmowych z Los Angeles za najlepszą muzykę oryginalną do filmu Neila Jordana Chłopak rzeźnika.
Do ważniejszych dzieł Goldenthala w dziedzinie muzyki poważnej należą: Shadow Play Scherzo, zamówione na uroczysty jubileusz 70 urodzin Leaonarda Bernsteina oraz napisane na wielką orkiestrę symfoniczną i chór Fire, Water, Paper: A Vietnam Oratorio, zamówione przez Pacific Symphony Orchestra na obchody 20 rocznicy zakończenia wojny w Wietnamie, które prezentowano następnie podczas specjalnego tournée Bostońskiej Orkiestry Symfonicznej pod batutą Seizi Ozawy. Płytę z nagraniem oratorium, z solowymi partiami wiolonczeli w wykonaniu Yo Yo Ma, wydała wytwórnia Sony Classical.
