John King, autor powieści, która jest kanwą dla scenariusza, dorastał na przedmieściach Londynu i pierwsze dziesięć lat po ukończeniu szkoły poświęcił pogłębianiu swych zainteresowań w piciu, piłce nożnej i muzyce. Potem zaczął podróżować. Zwiedził Azję, Związek Radziecki, USA i Australię. Jako pisarz wypłynął w połowie lat 90-tych. Napisał sześć powieści: „The Prison House”, „The Footbal Factory”, „Headhunters”, „England Away”, „Human Punk” i „White Trash”; oraz wiele opowiadań. Aktualnie pracuje nad siódmą powieścią, “Skinheads”, nagrywa album z The Ruts i publikuje swój fikcyjny dziennik. Jako pasje wymienia: piwo, pikantne curry, głośną muzykę, podróże i krytykowanie futbolu, a jako źródła pisarskiej inspiracji: The Clash, Sex Pistols, Davida Bowie, George’a Orwella, Alana Sillitoe, Charlesa Bukowskiego, Jacka Kerouca i Jacka Londona.
„Jego powieści to nie tylko doskonała proza, ale i ważny dokument społeczny.”
Paul Howard, Sunday Times
“Dziko autentyczna relacja piłkarskiej chuliganerii.”
Blah Blah Blah
Wydana w 1996 roku powieść "The Footbal Factory" wzbudziła uznanie krytyki i odniosła sukces na rynku. Jest to studium epidemii piłkarskiego chuligaństwa w kulturze brytyjskiej, utrzymane w szczerym i wyważonym tonie, które wzbudziło falę dyskusji i krytyk w całej Anglii.
„Przeczytawszy powieść wiedziałem, że zarówno z kulturalnego, jak kinematograficznego punktu widzenia jak najbardziej zasługuje ona na sfilmowanie – mówi producent Allan Niblo – Autor uchwycił całą prawdę o futbolowej subkulturze lepiej niż jakikolwiek inny pisarz, jakiego znam. Aby to oddać, musieliśmy znaleźć reżysera, który nie tylko znałby to tło społeczne, ale i potrafił przenieść je na ekran.”
Drugi z producentów James Richardson dodaje: „Wiedzieliśmy, że Nick Love jest młodym, bardzo zdolnym reżyserem, a po obejrzeniu jego pierwszego filmu „Goodbye, Charlie Bright” zrozumieliśmy, że będzie idealny. Jego talent do odmalowywania zjawisk współczesnej Brytanii miał się okazać kluczowym elementem w osiągnięciu maksymalnej autentyczności.”
Sam reżyser wspomina: „Próbowałem kupić prawa do ekranizacji powieści, ale powiedziano mi, że zostały już sprzedane, więc gdy Alan i James zwrócili się do mnie z propozycją reżyserowania jej, natychmiast się zgodziłem.”
Nick Love wykorzystał własną znajomość piłkarskiego świata, by sportretować różne typy kibiców i ich podejście do agresji. By pokazać też obraz młodszego pokolenia wprowadził do scenariusza postać Zeberdee. „Chciałem pokazać, jak obecnie powstają ekipy, jak werbują młodych członków i jak działa ich hierarchia. Chciałem pokazać przemoc widzianą oczami czterech pokoleń. Kandydat na wodza, Tommy Johnson, to dwudziesto-parolatek. Billy Bright ma około czterdziestki i za szybkie pięści. Zeberdee nie ma jeszcze 20 lat, reprezentuje nową rasę drani. Wreszcie Farrell, po siedemdziesiątce, który walczył w II wojnie światowej i nie wierzy w przemoc.”
