HARRISON FORD (Jack Stanfield)
W trakcie swojej kariery stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów współczesnego kina. Wystąpił w 38 filmach fabularnych, wśród których każdy z 11 zarobił ponad 100 milionów dolarów. Dzięki rolom w takich przebojach kinowych jak Gwiezdne wojny i Indiana Jones, Ścigany, Air Force One i Czas patriotów, dla kinomanów na całym świecie stał się uosobieniem typowego amerykańskiego bohatera.
Nominowany do Oskara i Złotego Globu za rolę w thrillerze Świadek (1985), Ford otrzymał nominacje do Złotego Globu również za swoje kreacje w Sabrinie (1995), Ściganym (1993) i Wybrzeżu moskitów (1986). Krajowe Stowarzyszenie Właścicieli Kin /The National Association of Theatre Owners/ wybrało go Gwiazdą Stulecia w 1994. W 1988 People wskazało na niego jako na „Najseksowniejszego Żyjącego Mężczyznę” i w tym samym roku otrzymał nagrodę People’s Choice dla Ulubionego Aktora Filmowego. W 1999 uzyskał nagrodę People’s Choice jako Ulubiony Aktor Wszechczasów, a w roku 2000 powtórnie wskazano na niego jako na Ulubionego Aktora Filmowego. W tym samym roku otrzymał też prestiżową nagrodę Amerykańskiego Instytutu Filmowego za Dorobek Życia. W 2002 Golden Globes uhonorowało go nagrodą imienia Cecila B. DeMille za Dorobek Życia.
Urodzony w Chicago, Ford ukończył Ripon College w Wisconsin, a następnie udał się do Los Angeles z zamiarem zostania aktorem. Na początek Columbia Pictures zatrudniło go jako aktora kontraktowego, dając mu szansę zadebiutowania w kryminale Spryciarz Ed (1966). Po maleńkiej rólce w filmie Getting Straight (1970), postanowił, że kwestie finansowe nie będą więcej decydowały o jego karierze. Czekając na odpowiednią rolę, zaczął zarabiać na życie jako stolarz.
W roku 1973, po trzyletniej nieobecności na ekranie, George Lucas obsadził Forda w American Graffiti. W następnym roku otrzymał ważną rolę drugoplanową w Rozmowie Francisa Forda Coppoli, a po niej Stanley Kramer obsadził go w telewizyjnej produkcji Judgment: The Court Martial of Lt. William Calley.
Ford powrócił na ekrany kinowe w 1977 r., kiedy Lucas powierzył mu rolę niepokornego pilota statku kosmicznego Hana Solo w Gwiezdnych wojnach - filmie, który stał się największym przebojem kasowym wszechczasów i uczynił nazwisko Forda rozpoznawalnym na całym świecie. Następnie Ford wystąpił w Hanover Street (1978) i The Frisco Kid (1979), a także w Czasie apokalipsy (1979) oraz More American Graffiti (1979), zanim Steven Spielberg zaproponował mu odegranie nieustraszonego poszukiwacza przygód Indiany Jonesa w Poszukiwaczach zaginionej arki (1981), filmie, który stał się kolejnym fenomenem kasowym z udziałem Forda.
Między kręceniem dalszych części Gwiezdnych wojen - Imperium kontratakuje (1980) i Powrót Jedi (1983) oraz kontynuacji Poszukiwaczy zaginionej arki - Indiana Jones (1984) i Indiana Jones i ostatnia krucjata (1989), Ford wystąpił w wielu innych znaczących filmach. W Łowcy androidów (1982) zagrał policjanta w nihilistycznej przyszłości Los Angeles. Zyskał uznanie krytyków i nominację do Oskara za rolę policjanta w maleńkiej osadzie Amiszów w filmie Świadek (1985). Potem Ford stworzył postać ekscentrycznego i idealistycznego wynalazcy w Wybrzeżu moskitów (1986). We Frantic (1988) zagrał bohatera w stylu Hitchcocka, by dopiero w Pracującej dziewczynie (1988) pokazać swoje szczególne predyspozycje do romantycznych komedii.
W Uznanym za niewinnego (1990) wcielił się w postać oskarżonego o morderstwo prawnika, w Odnaleźć siebie zagrał aroganckiego businessmena przechodzącego przemianę pod wpływem bandyckiego postrzału (1991), bohaterskiego byłego agenta CIA Jacka Ryana w Czasie patriotów (1992) i Stanie zagrożenia (1994), lekarza niesłusznie oskarżonego o zamordowanie żony w Ściganym (1993), niezwykle zaangażowanego policjanta w Zdradzie (1997) oraz prezydenta Jamesa Marshalla w Air Force One (1997). Wystąpił też w nowej wersji Sabriny (1995) w roli granej wcześniej przez Humphreya Bogarta.
Wśród najnowszych osiągnięć Forda wymienić należy komedię romantyczną Sześć dni, siedem nocy (1998), dramat romantyczny Zagubione serca (1999) oraz thriller Co kryje prawda (2000). W 2002 na ekrany wszedł K-19 reżyserowany przez Kathryn Bigelow, w którym wystąpił także Liam Neeson. W czerwcu 2003 r. Ron Shelton zakończył prace nad filmem Wydział zabójstw, Hollywood, gdzie Ford zagrał u boku Josha Hartnetta.
Przywiązujący dużą wagę do problemów środowiska naturalnego, Ford działa aktywnie w kilku grupach zajmujących się tą problematyką. Jest członkiem zarządu Conservation International. 155 hektarów należącej do niego ziemi w Jackson, w stanie Wyoming podarował Jackson Hole Land Trust z przeznaczeniem na rezerwat przyrody.
Wśród ostatnio przyznanych mu nagród znajdziemy: nagrodę Heart of the City przyznaną przez City Harvest za walkę z głodem, NRDC – Forces for Nature, nagrodę fundacji Lindbergha za dbałość o zachowanie równowagi między technologią a środowiskiem, nagrodę Distinguished Humanitarian od B’nai B’rith za pracę na rzecz środowiska, nagrodę World Stunt, nagrodę za Dorobek Życia /Lifetime Achievement Award/ od Laguna Playhouse oraz gwiazdę, która 30 maja 2003 r. uwieczniła jego nazwisko w Hollywoodzkim Bulwarze Gwiazd.
PAUL BETTANY (Bill Cox)
O ile aktor brytyjskiego pochodzenia jest dobrze znany widowni europejskiej dzięki rolom filmowym, teatralnym i telewizyjnym, publiczność amerykańska poznała go dopiero jako zabawnego giermka Chaucera w Opowieści rycerza, gdzie wystąpił u boku Heath Ledger. Za tę kreację otrzymał nagrodę Londyńskich Krytyków Filmowych dla najlepszego aktora drugoplanowego, a pismo Daily Variety umieściło jego nazwisko na liście dziesięciu najlepszych aktorów 2001 r.
Jako absolwent londyńskiego Drama Centre, gdzie otrzymał klasyczne wykształcenie sceniczne, Bettany zadebiutował na deskach West Endu w sztuce Pan inspektor przyszedł w reżyserii Stephena Daldry’ego (Godziny, Billy Elliot). Zanim nakręcił swój pierwszy film Bent, przez jeden sezon występował dla Royal Shakespeare Company w takich sztukach jak Ryszard III, Romeo i Julia i Juliusz Cezar.
Bettany powrócił następnie na scenę, by zagrać w Love and Understanding wystawianej w londyńskim Bush Theatre, a później w Longwharf Theatre w Connecticut. Dzięki roli w tym przedstawieniu otrzymał dalsze propozycje z brytyjskiej telewizji, gdzie zagrał między innymi w Killer Net Lyndy La Plante’s oraz Coming Home, gdzie wystąpił wraz z Peterem O’Toole’m.
W Royal Court Theatre Bettany zagrał w sztuce One More Wasted Year oraz Stranger’s House przed nakręceniem swojego drugiego filmu The Land Girls w reżyserii Davida Lelanda, w którym partnerowały mu Catherine McCormack i Rachel Weisz. Jego kolejnym filmem był After the Rain.
W realizowanej przez stację TNT ekranizacji David Copperfield w reżyserii Petera Medaka wcielił się w rolę Steerfortha, występując u boku Sally Field i Michaela Richardsa. Kolejne lata przyniosły więcej ról filmowych, w tym w Klubie samobójców, gdzie zagrali także Jonathan Pryce i David Morrissey.
Za rolę w najnowszym filmie Paula McGuigana Gangster No.1 stowarzyszenie Brytyjskich Twórców Niezależnych i Londyńscy Krytycy Filmowi uhonorowali Bettany’ego nagrodą za najlepszy debiut. Obok Bettany’ego wystąpili w tym filmie Malcolm McDowell, David Thewlis i Saffron Burrows.
Następnie Bettany zagrał rolę wyimaginowanego współlokatora u boku Russella Crowe’a, Eda Harrisa i Jennifera Connelly’ego w uhonorowanym nagrodą Akademii Pięknym umyśle w reżyserii Rona Howarda. Za swoją kreację otrzymał nagrodę Londyńskich Krytyków Filmowych dla Najlepszego Aktora Brytyjskiego.
Kolejnym filmem Bettany’ego był Pan i władca: Na krańcu świata, gdzie wraz z Russellem Crowem zagrał pod kierunkiem Petera Weira. W tej adaptacji powieści Patricka O’Briana, Bettany wciela się w postać lekarza okrętowego, Stephena Maturina, pierwszego naturalisty i najlepszego przyjaciela kapitana Jacka Aubreya (Crowe). Za tę kreację pismo Evening Standard wskazało go jako Najlepszego Aktora Brytyjskiego, zaś Londyńscy Krytycy Filmowi przyznali mu nagrodę za najlepszą rolę drugoplanową, wymieniając także The Heart of Me. Rola w Panie i władcy: Na krańcu świata oraz Dogville przyniosła Bettany’emu również wyróżnienie Elle Style dla Najlepszego Aktora. Otrzymał także nominację BAFTA do nagrody dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego oraz nominację w tej samej kategorii Londyńskich Krytyków Filmowych za rolę w Panu i władcy: Na krańcu świata.
Ostatnio na ekranie mogliśmy oglądać Bettany’ego w niezależnych produkcjach The Heart of Me i The Reckoning. W The Heart of Me, Bettany wystąpił wraz z Heleną Bonham Carter i Olivią Williams pod kierunkiem Thaddeusa O’Sullivana w historii opowiadającej o małżeństwie, w którym mąż nawiązuje romans z siostrą swojej żony.
Bettany wystąpił także Dogville Larsa Von Triera, gdzie partnerowały mu Nicole Kidman i Stellan Skarsgard oraz u boku Kirsten Dunst w Wimbledonie reżyserowanym przez Richarda Loncraine’a.
Bettany zakończył właśnie zdjęcia do gorąco oczekiwanej adaptacji Kodu Da Vinci w reżyserii Rona Howarda i wyprodukowanej przez Imagine Films, której premierę zapowiedziano na 31 marca 2006 r.
VIRGINIA MADSEN (Beth Stanfield)
Chłodna klasyczna piękność z burzą blond loków i niezwykłym talentem dramatycznym jest jedną z najbardziej wszechstronnych i wyjątkowych aktorek Hollywoodu. Jej rola w nominowanych do Oskara i Złotego Globu Bezdrożach zebrała doskonałe recenzje. Uhonorowana nagrodą Independent Spirit aktorka wystąpiła w wielu filmach u boku największych sław, stając się jedną z najbardziej poszukiwanych amerykańskich aktorek. Wystąpiła wraz z Meryl Streep i Kevinem Klinem w komedii A Prairie Home Companion, z Billym Bobem Thorntonem w komedii Astronaut Farmer, a także w opartym na faktach filmie In the Shadow of Wings. Tytuły można by mnożyć, a to zaledwie początek kariery Madsen, której każda nowa rola przysparza blasku i sławy hollywoodzkiej gwiazdy.
Jej dorobek wydaje się być równie różnorodny i eklektyczny jak postacie, w które się wciela. Madsen wystąpiła z Mattem Damonem w Zaklinaczu deszczu Francisa Forda Coppoli; w Duchach Mississippi Roba Reinera u boku Aleca Baldwina, Whoopi Goldberg i Jamesa Woodsa; z Kasi Lemmons w kultowym Candyman; w Nieśmiertelnym 2 z Seanem Connerym; w Hot Spot Dennisa Hoppera; w zrealizowanym przez HBO Long Gone i Diunie Davida Lyncha. Zagrała też wiele epizodów w powszechnie uznanym serialu telewizyjnym NBC American Dreams. Madsen wystąpiła też w niezależnej produkcji W cieniu legendy z Johnem Mahoneyem oraz w American Guno, gdzie jej partnerem był zdobywca nagrody Akademii, James Coburn.
Po zagraniu w Firewall, Madsen wystąpiła pod kierunkiem legendarnego Roberta Altmana w A Prairie Home Companion, adaptacji audycji radiowej Garrisona Keillora, w towarzystwie Meryl Streep, Lily Tomlin, Kevina Kline’a, Lindsaya Lohan, Tommy’ego Lee Jonesa, Woody’ego Harrelsona i Johna C. Reilly’ego. W chwili obecnej wraz z Billy’m Bobem Thorntonem kręci w Nowym Meksyku The Astronaut Farmer, opowieść o ekscentrycznym farmerze, który marzy o lotach kosmicznych i postanawia skonstruować w swojej stodole rakietę. Madsen otrzymała w tym filmie rolę żony Thorntona, Audie, która wbrew wszystkiemu wierzy, że marzenie jej męża może się spełnić. W obsadzie znajdziemy też nazwiska między innymi Bruce’a Derna i Bruce’a Willisa. Z Nowego Meksyku Madsen uda się do Afryki na plan In the Shadow of Wings w reżyserii Arthura Seidelmana, gdzie powierzono jej rolę amerykańskiego chirurga plastycznego, której rodzina ginie w katastrofie lotniczej w czasie spędzanych w Kenii wakacji.
Urodzona w Illinois, Madsen dorastała na północnych obrzeżach Chicago. Jej ojciec był strażakiem, a matka filmowcem, zdobywczynią nagrody Emmy. Jako dziecko uwielbiała oglądać czarno-białe, nieme filmy. Madsen nie potrzebowała wiele czasu, by z nieśmiałej nastolatki zmienić się we wschodzącą gwiazdę ekranu.
Madsen skazana była na gwiazdorstwo, jako że jej talent i determinacja szybo zaczęły przynosić owoce. Kiedy sławny reżyser David Lynch zobaczył podrzucone na jego biurko polaroidowe zdjęcie Madsen, natychmiast zdecydował się obsadzić ją w Diunie. Zaraz potem Madsen otrzymała rolę w pierwszym filmie „komputerowym” Electric Dreams.
Kiedy Madsen zaszła w ciążę ze swoim ówczesnym partnerem Antonio Sabato Jr. przerwała na pewien czas pracę, by zająć się wychowaniem dziecka. Dopiero, kiedy Jack poszedł do przedszkola, Madsen pomyślała o powrocie do filmu. Dowiedziawszy się o jej zamiarach, Francis Ford Coppola zaprosił Madsen na zdjęcia próbne do swojego najnowszego projektu, filmowej wersji prawniczego thrillera Johna Grishama Zaklinacz deszczu – ta rola znów nadała tempo przerwanej na krótki czas karierze. Laury, jakie zebrała za rolę Mai w Bezdrożach, oraz czekające ją kolejne projekty filmowe, jasno pokazują, że decyzja o przerwaniu pracy na rzecz rodziny nie zaszkodziła w niczym w karierze tej ambitnej aktorki.
Po powrocie do pracy Madsen z uśmiechem stawia czoła kolejnym wyzwaniom. Potrafi pogodzić wymagającą pracę z wychowaniem syna i nie stracić przy tym głowy. Madsen chętnie podejmuje nowe wyzwania i cieszy się życiem. Nawet przy tym morderczym tempie życia, jakie prowadzi, znajduje czas na siłownię, zajęcia spinningu i pilates.
MARY LYNN RAJSKUB (Janet Stone)
Dała się poznać jako wszechstronna i dynamiczna aktorka/pisarka/artystka, tworząc wiele wybitnych kreacji telewizyjnych i filmowych, a także biorąc udział w głośnych przedsięwzięciach artystycznych.
Już piąty sezon możemy oglądać Rajskub w niezwykle popularnym serialu telewizji Fox 24 godziny. Jako geniusz informatyczny Chloe O’Brian zjednała sobie wielu wiernych i zagorzałych fanów. W dzisiejszych niepewnych czasach naznaczonych konfliktami i licznymi zagrożeniami, stworzona przez Rajskub postać przyczyniła się do przyznania serialowi nominacji do nagrody Emmy 2005, zaś pismo Entertainment Weekly umieściło nazwisko aktorki na liście „najgorętszych aktorów” w roku 2005.
Wśród filmów, w których wystąpiła Rajskub, znajdziemy takie tytuły jak Legalna blondynka 2, Dziewczyna z Alabamy, Stary, gdzie moja bryka?, Opowiadanie i Ostra jazda. Rajskub zagrała też siostrę Adama Sandlera w Lewym sercowym Paula Thomasa Andersona, a ostatnio mogliśmy zobaczyć ją w Mysterious Skin Gregga Arakiego.
Po przyjeździe do Los Angeles, Rajskub otrzymała rolę w cieszącym się dużym uznaniem krytyków komediowym serialu HBO Mr. Show with Bob and David reżyserowanym przez Davida Crossa i Boba Odenkirka. Wkrótce potem przeszła do emitowanego przez tę samą sieć Larry Sanders Show. Następnie Rajskub pokazała się w nakręconym przez WB The Army Show oraz w The Downer Channel, krótkim serialu wyprodukowanym przez Steve’ego Martina dla NBC. Zagrała też niewielkie epizody w Diabli nadali, News Radio, Sekrety Weroniki oraz Dzień dobry Miami i wielu innych produkcjach. W 2004 r. CBS nakręciło z jej udziałem nową wersję Helter Skelter.
Rajskub odkryła swój talent dramatyczny w szkole artystycznej, w której uczyła się malarstwa. Jej pierwszy monodram zebrał entuzjastyczne recenzje. Od tego momentu zaczęła rozwijać swoje zdolności aktorskie. Obecnie mieszka w Venice, w Kalifornii.
ROBERT PATRICK (Gary Mitchell)
Weteran ekranu o stalowo-szarych oczach przykuwa uwagę widzów swoją swobodną i pewną grą.
Patrick ukończył właśnie zdjęcia do filmu Spacer po linie w reżyserii Jamesa Mangolda, gdzie występuje obok Joaquina Phoenixa jako ojciec Johnny’ego Casha.
W telewizji otrzymał ostatnio główną rolę Toma Ryana, dowódcy oddziału, w serialu CBS The Unit, planowanym do letniej emisji.
Widzowie pamiętają go jako Johna Doggetta z ostatnich dwóch sezonów kultowego już Archiwum X, ale w dorobku Patricka znajduje się znacznie więcej ważnych ról telewizyjnych i filmowych. Najbardziej znana jest jego kreacja T-1000 w kasowym przeboju Terminator 2: Dzień sądu. Zdobył uznanie krytyków za rolę w drugiej serii nadawanej przez HBO Rodziny Soprano. Wśród innych filmów z jego udziałem znajdziemy takie tytuły jak Ladder 49, gdzie wystąpił u boku Johna Travolty i Joaquina Phoenixa; Aniołki Charlie’go: Zawrotna szybkość; Mali agenci, gdzie zagrał z Antoniem Banderasem; Rącze konie reżyserowane przez Billy’ego Boba Thorntona, który zatrudnił do tego filmu także Matta Damona; Oni; Od zmierzchu do świtu; Texas Blood; Copland, w którym zagrali również Sylvester Stallone i Robert De Niro; Eye See You, również z rolą Stallona; Pogrzeb w Teksasie; oraz film kina niezależnego Siła przebaczenia, w którym zobaczymy także Diane Keaton, Diane Lane i Sama Sheparda.
Inne filmy, w których możemy go oglądać to Rosewood (ukłon w stronę Johna Singletona), Striptease z Demi Moore, Fire In the Sky, Znak smoka, Decoy, The Last Gasp oraz Hong Kong ‘97. Zagrał też niewielkie epizody w serialu The Outer Limits, Wtyczce, filmie zrealizowanym przez TNT oraz serialu CBS Elvis, w którym wciela się w postać ojca Elvisa.
Urodzony w mieście Marietta w stanie Georgia, Patrick przejawiał w młodości wybitny talent atletyczny, jednak w szkole średniej po kilku zajęciach kółka dramatycznego postanowił poświęcić się aktorstwu. W 1984 r. wyjechał do Hollywood, gdzie otrzymał rolę w beatnikowej sztuce Go. Dzięki tej sztuce został zauważony przez reżysera Rogera Cormana. Patrick doskonale zna wszystkie tajniki branży filmowej i kiedy nie pracuje akurat nad rolą, zajmuje się produkcją filmów.
Mieszka w Los Angeles z żoną Barbarą i dwójką dzieci.
ROBERT FORSTER (Harry Romano)
Kiedy znawcy twierdzą, że sama nominacja do nagrody Akademii jest równie ważna, jak jej otrzymanie, muszą mieć na myśli Rola Maxa Cherry’ego w Jackie Brown Quentina Tarantino okazała się przełomowa dla kariery Forstera, zyskując mu uznanie krytyków oraz nominację do Oskara dla najlepszego aktora drugoplanowego. Było to zasłużone ukoronowanie pracy rozpoczętej niemal 40 lat wcześniej, które raz jeszcze uczyniło go aktorem cenionym i poszukiwanym.
Od chwili, kiedy po raz pierwszy zagrał w filmie Jackie Brown w towarzystwie Samuela L. Jacksona, Pama Griera i Roberta De Niro – Forster stworzył wiele kreacji zarówno telewizyjnych, jak i kinowych, występując nie tylko u znanych reżyserów, ale też w produkcjach niezależnych. W 2005 r., oprócz Firewall, Forster zagrał w trzech innych filmach: D-War, filmie fantasy opartym na koreańskiej legendzie oraz Wild Seven i Rise. Inne tytuły z jego udziałem to Przeklęta Wesa Cravena, Grand Theft Parsons, gdzie występuje też Johnny Knoxville, a także Przekręt doskonały, Magiczne buty oraz Aniołki Charliego: Zawrotna szybkość. Ogromne uznanie krytyków zdobyły kreacje stworzone przez Forstera w filmach Lakeboat Davida Mameta, w reżyserii Joe Mantegna i Diamentowym człowieku, gdzie zagrał u boku Donnie Wahlberg.
Na małym ekranie mogliśmy oglądać Forstera w zeszłym roku w filmie telewizji CBS The Hunt for the BTK Killer, jak również w emitowanym przez stację TNT The Grid; w produkcji filmowej HBO Niezwyciężony, w której zagrał też sam reżyser filmu John Leguizamo; amerykańskim obrazie Morderstwo w Greenwich; filmie telewizji CBS TV Like Mother Like Son: The Strange Story of Sante and Kenny Kimes, u boku Mary Tyler Moore. Do seriali telewizyjnych powrócił w 2002 r., występując gościnnie w roli ojca Petera Facinelliego w Fastlane. Od tamtej pory mogliśmy też oglądać go u boku Carla Gugino w serialu telewizji ABC Karen Sisco.
Po Jackie Brown, Forster zagrał w produkcjach niezależnych: Outside Ozona, Drzewie życia, The Magic of Marciano u boku Nastassji Kinski, oraz we Wściekłości, tutaj wraz z całą plejadą gwiazd takich, jak Joan Allen, Gary Sinise czy Andre Braugher; a także w nowej wersji Psychozy Alfreda Hitchcocka, reżyserowanej przez Gusa Van Santa i telewizyjnej wersji Okna na podwórze, z Christopherem Reevem. Ostatnio Forster zagrał we współczesnym obrazie czarnego kina Roads to Riches wraz z Rose McGowan i nowoczesnym westernie Samotny bohater. W 1999 r. został obsadzony w filmie science-fiction Supernova, gdzie partnerowali mu Angela Bassetti i James Spader oraz nagrał dla Dove Audio płytę, na której czyta bestseller Hit Man.
Forster po raz pierwszy pojawił się na scenie w sztuce reżyserowanej przez Johna Hustona W zwierciadle złotego oka u boku Marlona Brando i Elizabeth Taylor. Tuż potem w 1968 r. w stworzył świetną kreację w filmie Chłodnym okiem. Forster wystąpił też w wielu serialach telewizyjnych, między innymi w Banyon.
Forster liczył na to, że pewnego dnia młody, rzutki reżyser obeznany z jego dorobkiem aktorskim stworzy rolę specjalnie dla niego. Nie przewidział tylko, że pewnego dnia aż dwóch filmowców przedstawi mu taką właśnie propozycję. Jednym z nich był Quentin Tarantino, który myślał o nim już przy kręceniu dwóch poprzednich filmów, by wreszcie stworzyć rolę Maxa Cherry’ego specjalnie dla Forstera. Drugim okazał się Brytyjczyk Paul Chart, który napisał z myślą o Forsterze rolę Dr. Jake’a Nymana w filmie grozy American Perfekt po starannym zapoznaniu się z jego dotychczasowym dorobkiem. W tym filmie Forsterowi towarzyszą Amanda Plummer, David Thewlis i Paul Sorvino.
Urodzony w Rochester, w stanie Nowy Jork, Forster po raz pierwszy wystąpił jako aktor na deskach lokalnego teatru, by w 1964 przeprowadzić się do Nowego Jorku i zadebiutować na Broadwayu w sztuce dla dwóch aktorów Mrs. Dally Has a Lover. Na scenie można go było zobaczyć także w takich sztukach jak Tramwaj zwany pożądaniem, Szklana menażeria oraz Dwunastu gniewnych ludzi, The Sea Horse, a także Lot nad kukułczym gniazdem.
W swoje długiej karierze Forster stworzył wiele ważnych ról w licznych niezależnych produkcjach, przy czym warto przypomnieć takie tytuły, jak Ojciec chrzestny nie żyje, Stunts, Lawina, Alligator oraz The Delta Force.
Przed nakręceniem Karen Sisco, Forster zagrał w trzech serialach: Banyon, Nakia oraz Once a Hero, jak również w licznych filmach telewizyjnych w tym w Death Squad, Standing Tall, The Clone, a także w wyróżnionym nagrodą Emmy odcinku Policyjnej historii.
W 1986 zajął się zarówno reżyserią jak i produkcją filmu Hollywood Harry, komedii kryminalnej, w której wystąpił wraz ze swoją wówczas czternastoletnią córką Kate. W trakcie swej długiej kariery zorganizował również aktorskie warsztaty teatralne, których zakres rozszerzył następnie o tematykę motywowania i skutecznej rozmowy. (www.robertforster.com)
ALAN ARKIN (Arlin Forester)
Przez wiele lat uznawany był za aktora niezwykle utalentowanego i wszechstronnego, umiejącego odnaleźć się na dużym i małym ekranie, a także na scenie teatralnej. Urodzony w Nowym Jorku, Arkin zadebiutował w Chicagowskim teatrze rewiowym Second City. Praca ta doprowadziła go na Broadway, gdzie otrzymał główną rolę w sztuce Carla Reinera Enter Laughing, za którą został wyróżniony nagrodą Tony. W następnym roku znów wystąpił na Broadwayu w przedstawieniu LUV Murraya Schisgala, które stało się wielkim przebojem tego sezonu. W 1998 r. w Promenade Theatre reżyserował i współtworzył razem z Elaine May sztukę „Power Plays”, w której również zagrał.
Pierwszą sztuką samodzielnie wyreżyserowaną przez Arkina było Eh?, wystawione w teatrze Circle in the Square z udziałem Dustina Hoffmana. Tuż potem otrzymał nagrodę Obie za reżyserię dramatu Jules’a Feiffera Little Murders, po czym wystawił jego kolejną sztukę The White House Murder Case. Sztuki były pokazywane z powodzeniem przez kilka kolejnych sezonów. W następnych latach Arkin wyreżyserował jeszcze The Sunshine Boys na Broadwayu, Rubbers and Yanks Three w American Place Theater, Joan of Lorraine w teatrze Hartmana w Stamfordzie, The Sorrows of Stephen w Burt Reynolds Theatre z udziałem swego syna Adama oraz Room Service w Roundabout w Nowym Jorku.
Za swoją pierwszą rolę filmową w The Russians Are Coming, The Russians Are Coming otrzymał Złoty Glob dla Najlepszego Aktora i nominację do Oskara. Po raz drugi został nominowany do Oskara za rolę w filmie Serce to samotny myśliwy, która przyniosła Arkinowi również nagrodę Krytyków Nowojorskich. Zagrał też w takich filmach jak: Paragraf-22, Little Murders (który również reżyserował), Joshua: Then and Now, Teściowie, Edward Nożycoręki, Havana, Glengarry Glen Ross, Four Days in September, Matka Noc, Slumsy Beverly Hills, Gattaca, Steal Big, Steal Little, Jakub Kłamca, Grosse Pointe Blank, Ulubieńcy Ameryki, Trzynaście rozmów o tym samym, Czekając na cud oraz The Novice.
Arkin był reżyserem i scenarzystą dwóch krótkich filmów T.G.I.F. i People Soup. Pierwszy z nich otworzył Nowojorski Festiwal Filmowy, zaś drugi otrzymał nominację do Oskara w kategorii filmów krótkometrażowych. W ostatnim czasie Arkin pracował przy filmie animowanym Bee Movie, którego scenarzystą i reżyserem był Jerry Seinfeld oraz Little Miss Sunshine reżyserowanym przez Jonathana Daytona i Valerie Faris.
Arkin wystąpił w bardzo chwalonym serialu produkcji A&E 100 Centre Street, którego scenarzystą i reżyserem był Sidney Lumet. Dwie inne kreacje telewizyjne Arkina w The Pentagon Papers dla sieci FX oraz w Escape From Sobibor przyniosły mu nominacje do nagrody Emmy. Wystąpił gościnnie w roli ojca swojego prawdziwego syna Adama Arkina w Chicago Hope, za co po raz kolejny został nominowany do nagrody Emmy. Zagrał też w Varian’s War kanału Showtime. Ostatnio można go było zobaczyć obok Antonio Banderasa w reżyserowanym przez Bruce’a Beresforda filmie Pancho Villa we własnej osobie.
Arkin wyreżyserował telewizyjną adaptację broadwayowskiej sztuki Twigs z Carol Burnett oraz The Visitor z Jeffem Danielsem, Swoozie Kurtzem i Julie Haggerty, sztukę obsypaną licznymi nagrodami międzynarodowych gremiów.
Kiedy nie jest akurat pochłonięty pracą aktorską bądź reżyserską, Arkin oddaje się muzyce i pisaniu. Jest autorem sześciu książek wydanych przez Harper/Collins, zaś jego ostatni tytuł przeznaczony dla dzieci Cassie Loves Beethoven ukazał się nakładem wydawnictwa Hyperion. Wcześniejsza powieść Arkina The Lemming Condition, wielokrotnie wznawiana, została uhonorowana nagrodą Księgarzy Amerykańskich poprzez umieszczenie jej na liście White House Library.
