BRIAN DE PALMA (REŻYSER)
Jego talent objawia się zarówno w thrillerach („Sisters”, „Obsession”, „Ubranie mordercy”, „Świadek mimo woli”, „Oczy węża”), filmach akcji („Mission impossible”), policyjnych dramatach („Człowiek z blizną”, „Nietykalni”, „Życie Carlita”), filmach fantasy („Carrie”, „Upiór z raju”) jak również filmach wojennych, komediach i obrazach science fiction.
Urodził się w Newarku w stanie New Jersey 11 września 1940 roku. Wychowywał się w Filadelfii, gdzie jego ojciec pracował jako chirurg ortopeda. Młody De Palma zainteresował się fizyką , która zaczął studiować na Uniwersytecie Columbia. Szybko jednak zmienił kierunek i zaczął studiowac teatr a później dostał się na wydział filmowy. W 1960 roku zrobił swoją pierwsza fabułę „Icarus”. Później nakręcił „6601224, The Story of an IBM Card” i „Wotan’s Wake”, za który zdobył liczne nagrody.
Podczas studiów w Sarah Lawrence College, nakręcił pierwszą długometrażową fabułę „Murder a la Mod”- wyszukany thriller z hitchcockowskim rodowodem. Antyrządowa gorączka lat 60. umożliwiła mu nakręcenie kilku satyrycznych komedii: „Greetings” (Srebrny Niedźwiedź na Festiwalu Filmowym w Berlinie) i „Cześć mamo!”, które wyniosło go na szczyt młodych amerykańskich reżyserów.
Wielkie hollywoodzkie wytwórnie zaczęły zwracać na niego uwagę, ale dopiero jego niezależna skromna produkcja „Sisters” była jego pierwszym dużym sukcesem. Zrywając z raczej improwizatorskim stylem wcześniejszych produkcji , udowodnił tym samym, że jego talent scenarzysty, zdolnośc budowania konstrukcji , koncepcja i rytm są podobne do tych, jakie charakteryzują najlepszych hollywoodzkich reżyserów.
Dwa lata po pierwszym sukcesie, De Palma zrealizował muzyczny thriller „Upiór z raju”, który zdobył Grand Prize na Festiwalu Filmowym Avioraz w 1975 roku. W 1976 roku wraz z Paulem Schraderem napisał i wyreżyserował film „Obsession” – romantyczny thriller z Cliffem Richardsonem i Genevieve Bujold w rolach głównych. Potem pojawiła się „Carrie”, która pociągnęła za soba międzynarodowe uznanie i nominacje do Oscara dla Sissy Spacek i Piper Laurie. Film, w którym grali także Nancy Allen, John Travolta i Amy Irving, pozostaje jedną z najznakomitszych adaptacji prozy Stephena Kinga. Osławiona scena końcowa filmu, tak samo jak kilka innych, przeszło do historii kina i doczekało się wielu imitacji.
W 1977 roku De Palma nakręcił „Furię” – film szpiegowski, łączący ze sobą elementy zagadki i politycznej fikcji. Wystapili w nim Kirk Douglas, John Cassavetes i Amy Irving. W 1978 roku nakręcił „Home Movies” – semibiograficzną komedię z udziałem Kirka Douglasa i Nancy Allen oraz kolegów ze studiów w Sarah Lawrence. W 1980 roku powrócił do suspensu obrazem „Ubranie mordercy” z Michaelem Cainem, Nancy Allen, Angie Dickinson w rolach głównych. Pózniej zabrał się za napisanie scenariusza na podstawie którego wyreżyserował film „Blow out”, który poruszał dwa główne tematy jego filmowej twórczości: wojeryzm i manipulację.
W 1982 roku Brian De Palma wyreżyserował na podstawie scenariusza Oliviera Stone’a dziwaczny i pełen przemocy remake „Człowieka z blizną”, w którym zagrali Al. Pacino i Michelle Pfeiffer. W 1984 roku zrobił „Świadka mimo woli”, który był przełomowym wydarzeniem w karierze Melanie Griffith. Opuszczając na chwilę główny nurt swej twórczości , który uczynił go sławnym, De Palma wyreżyserował „Nietykalnych” – wielką spektakularną sagę o prohibicji. Grający w niej Sean Connery zdobył Oscara, a Kevin Costner i Andy Garcia dołączyli do grona największych gwiazd Ameryki. W 1989 roku wyreżyserował „Ofiary wojny” z Michaelem J. Foxem i Seanem Pennem w rolach głównych. W 1990 roku zekranizował satyryczną powieść Toma Wolfa zatytułowaną „Targowisko próżności”,w której zagrali Tom Hanks, Melanie Griffith i Bruce Willis. W 1992 roku powrócił do thrillerów filmem „Raising Cain”, w którym zagrali John Lithgow i Lolita Davidovich. Nastepnie Al. Pacino wystąpił u niego w „Życiu Carlita”. W 1996 roku obsadził Toma Cruise’a, Jona Voighta, Emmanuelle Beart i Jeana Reno w „Mission impossible”, będacym hołdem dla telewizyjnej serii. Film był międzynarodowym sukcesem. Nastepnie De Palma nakręcił „Oczy węża” z Nicolasem Cagem i Garym Sinisem, a także swój pierwszy projekt science fiction „Misja na Marsa”, w którym zagrali Gary Sinise, Tim Robbins, Don Cheadle i Connie Nelson.
Filmografia:
1965 – THE WEDDING PARTY – współscenarzysta, współproducent i współreżyser (razem z Wilfordem Leachem i Cynthią Munroe)
1968 – MURDER A LA MOD – reżyseria, scenariusz, montaż
1968 – GREETINGS – współscenarzysta, montaż
1970 – DIONYSUS IN ’69 - współproducent, zdjęcia, montaż, współreżyser (wraz z Robertem Fiore i Brucem Rubinem)
1970 – CZEŚĆ MAMO! (Hi Mom) - reżyser, współscenarzysta
1972 – GET TO KNOW YOUR RABBIT - reżyseria
1973 – SISTERS - reżyser, współscenarzysta
1974 – UPIÓR Z RAJU (Phantom of the Paradise) – reżyseria
1976 – OBSESSION - reżyser, współscenarzysta
1976 – CARRIE – reżyseria
1977 – FURIA (The Fury) – reżyseria
1980 – HOME MOVIE – reżyser, współproducent
1980 – UBRANIE MORDERCY (Dressed to kill) – reżyseria, scenariusz
1981 – BLOW OUT – reżyseria, scenariusz
1983– CZŁOWIEK Z BLIZNˇ (Scarface) – reżyseria
1984– ŚWIADEK MIMO WOLI (Body double) – reżyser, współscenarzysta, producent
1986– WAŻNIAKI (Wise guys) – reżyseria
1987 - NIETYKALNI (The Untouchables) – reżyseria
1989– OFIARY WOJNY (Casualties of war) – reżyseria
1990 - TARGOWISKO PRÓŻNOŚCI (The Bonfire of the Vanities) – reżyseria
1992 - RAISING CAIN – reżyseria i scenariusz
1993 - ŻYCIE CARLITA (Carlito’s Way) – reżyseria
1996- MISSION: IMPOSSIBLE – reżyseria
1998 - OCZY WĘŻA (Snake Eyes) – reżyser, producent
2000 - MISJA NA MARSA (Mission to Mars) – reżyseria
2002 - FEMME FATALE - reżyseria
Filmy krótkometrażowe i dokumenty:
1960– ICARUS
1961- 6601224, THE STORY OF AN IBM CARD
1962– WOTAN’S WAKE
1964 – JENNIFER
1964 - MOD
1965 – BRIDGE THAT GAP
1966 – SHOW ME A STRONG TOWN AND I’LL SHOW YOU A STRONG BANK
1966 – THE RESPONSIVE EYE
THIERRY ARBOGAST (ZDJĘCIA)
Czuje się komfortowo pracując zarówno przy intymnych romansach, stylizowanych thrillerach, filmach historycznych czy lirycznych przygodówkach. Pracował z Lucem Besson przy „Nikicie”, „Leonie Zawodowcu”, „Piątym elemencie” i „Joannie D’Arc”. Robił zdjęcia dla Andre Techina: „I don’t kiss” i „Moja ulubiona pora roku”, dla Jean-Paula Rappeneau „Horseman on the roof”, dla Patrice’a Leconte’a „Śmieszność”, dla Mathieu Kassovitza „Purpurowe rzeki”, dla Nicka Cassavetesa „Jak jej nie kochać” i Gillesa Mimouni „The Apartment” – poświęconym zresztą twórczości i stylowi Briana De Palmy. Za „Horseman on the roof” i „Piąty element” został nagrodzony Cezarem. W 1997 roku na festiwalu w Cannes za zdjęcia do „Jak jej nie kochać” nagrodzono go nagrodą komisji technicznej.
ANNE PRITCHARD (SCENOGRAF)
Zdobywczyni 5 nagród Genie w Kanadzie. Współpracowała z wieloma znanymi reżyserami, takimi jak: Brian De Palma („Oczy węża”), Louis Malle („Atlantic City”), Paul Schrader („Prywatne piekło”), a także z kanadyjskimi twórcami, takimi jak: Ted Kotcheff („The Apprenticeship of Duddy Kravitz”, „Scoop”, „Joshua then and now”), Norman Jewison („Best friends”), Paul Almond („Act of the Heart”), Yves Simoneau („Perfectly normal”), Francis Mankiewicz („The Revolving Doors”), Stuart Cooper („The Disappearance”).
Pracowała także przy wielu filmach telewizyjnych i mini serialach.
OLIVIER BERIOT (KOSTIUMY)
Absolwent paryskiej akademii Haute Couture. Jego dziełem były kostiumy do takich filmów jak „Pret-a-Porter” Roberta Altmana, „Joanna D’Arc” Luca Bessona. Później stworzył kostiumy do takich filmów jak: „Serial Killer”, „The Dancer”, „Le Libertin”, „Absolutely Fabulous”. Jego dziełem sa także kostiumy do kilku przedstawień baletowych: „Caprice Rebel”, „Don Juan” a także dramatycznych przedstawień: „Les Droles”, „Les Adventures de Paco Goliard” Oliviera Py’a.
RYUICHI SAKAMOTO (MUZYKA)
Eksperymentował z różnymi rodzajami muzyki, technikami, stylami i językami: rockiem, muzyką orkiestrową, techno itd. Współpracował z wieloma znanymi artystami, muzykami, pisarzami, filozofami i filmowcami. Byli wśród nich m.in.: David Bowie, David Byrne, Iggy Pop, Robbie Robertson, William Burroughs, William Gibson, Jacques Derrida, Bernardo Bertolucci, Oliver Stone, Pedro Almodovar, Brian De Palma.
Skomponował muzykę i zagrał w „Furyo” Nagisy Oshimy. Zdobył kilka nagród za muzykę do „Ostatniego cesarza” Bernardo Bertolucciego: Oscara, Złotego Globa, nagrody krytyków z Nowego Jorku i Los Angeles. Skomponował także muzykę do 2 innych filmów Bertolucciego: „The Sheltering Sky” i „Małego Buddy”, jak również do „Wysokich obcasów” Pedro Almodovara, mini serii „Wild Palms” Olivera Stone’a, „Love is the Devil” Johna Maybury’ego i „Oczy węża” Briana De Palmy.
Urodził się w Tokio w 1952 roku. Zaczął grać na pianinie w wieku 3 lat, a komponować kiedy miał zaledwie 10. Grał w kilku zespołach jazzowych, potem studiował na wydziale kompozytorskicm na uniwersytecie w Tokio i szybko zyskał uznanie jako muzyk studyjny i aranżer. Był założycielem Yellow Magic Orchestra wraz Yukihiro Takahashi i Haruomi Hosono, która w latach 80. królowała na japońskiej scenie muzycznej. Grupa zaprzestała działania w 1983 roku, Sakamoto wydał wtedy kilka solowych albumów, z sukcesem łącząc eksperymentalną muzykę elektroniczną z tradycyjnymi dźwiękami kultury japońskiej. Stał się gwiazdą numer 1 japońskiego rocka i współpracował z takimi międzynarodowymi gwiazdami jak: Thomas Dolby, David Sylvian, perkusista Manu Katche czy gitarzysta zespołu Weather Report, Victor Bailey.
Oprócz „Furyo” zagrał także w „Ostatnim cesarzu”, w wideoklipie Madonny do piosenki „Rain”, i w „New Rose Hotel” Abla Ferrary, gdzie wystąpił u boku Christophera Walkena i Willema Dafoe.
