"Fantastyczny Pan Lis": REŻYSERIA

"Praca nad takim projektem jest cięższa niż przy fabule. Bardzo żmudna; trzeba pracować nad jak najdrobniejszymi detalami. Musiałem podejmować setki decyzji; zapadały niemal przy każdej kolejnej klatce. Żeby to wszystko ogarnąć non-stop wysyłałem i odbierałem e-maile. Panował totalny chaos, ale miałem wspaniałą ekipę i udało nam się zrealizować taki film o jakim marzyłem." - mówi reżyser.

"Bez przerwy kontaktowaliśmy się z Wesem, żeby mógł nadzorować prace nad filmem. Wysyłaliśmy mu masę e-mali, do których załączaliśmy nawet pojedyncze klatki filmu. Praca nad taką animacją jest ciężka i żmudna; niełatwo kontrolować prace, które nie zawsze przebiegają bezproblemowo. Na szczęście byliśmy w stałym kontakcie i udawało się podejmować decyzje dotyczące poszczególnych ujęć." - mówi Abbate.

"Codziennie przed północą dostawałem na maila sprawozdanie z kolejnego dnia zdjęć. Dokładnie je czytałem, a potem odsyłałem do Londynu swoje uwagi. Ekipa się z nimi zapoznawała, a potem kontaktowała ze mną, żeby omówić dalszy plan działania. Po ustaleniu go zabierała się do pracy, a potem znów wysyłała mi efekty pracy. Kontakt był częsty i owocny." - mówi Anderson.

Do każdej ze scen powstawał storyboard, nad którym pracowali nie tylko storyboardziści, ale i sam Anderson. Dzięki temu reżyser mógł omawiać z Gustafsonem i Waringiem dalsze etapy pracy.

Anderson kręcił też filmiki zwane LAV - live action video. "Sam w nich występował demonstrując jak wyobraża sobie dane sceny." - tłumaczy Abbate. "Oglądając je mieliśmy lepszy obraz tego o czym myśli Wes. Jeśli chodziło o scenę, w której występuje kilku bohaterów, Wes po kolei odgrywał każdego z nich. Animatorzy podłapywali gesty, wyrazy twarzy i tego typu istotne detale."

Animatorzy potwierdzają, że LAV były nieocenione. "Wes odgrywał nie tylko gesty i mimikę, ale także ton głosu. Jego wskazówki były bardzo szczegółowe i pomocne. Zadbał o to, by prezentować nam jak najdrobniejsze detale. Animatorów zawsze kusi dodawanie czegoś od siebie; podkreślanie gestów lub mimiki. Wes był nieugięty; nalegał, żeby trzymać się tego co przedstawił na filmikach. Bohaterowie animacji są zazwyczaj bardzo ekspresyjni, ale Wes miał nowatorskie podejście." - mówi Waring.

Ekipa zaprosiła do współpracy Matta Kitcata i Ruperta "Fisha" Fishwicka - twórców systemu FishKat. "Dostęp do systemu można uzyskać nawet z innego kraju. FishKat był dla nas zbawienny, bo nie było z nami reżysera, a przecież musieliśmy wiedzieć czy aprobuje efekty naszej pracy. Jednym kliknięciem wysyłaliśmy mu zdjęcia ujęć, a on niezależnie od tego czy był w akurat w Memphis czy w Paryżu informował nas co o tym myśli. Wystarczy dostęp do komputera i niezłe łącze. Podczas pracy nad tym filmem powstawało 120 gigabajtów danych dziennie; w sumie 18,5 terabajtów materiału." - mówi Kitcat.

Powstał nietypowy film kręcony techniką animacji poklatkowej, który wpisuje się w kanon pozostałych filmów Wesa Andersona. "Wes kręcił go tak jak film fabularny co dało ciekawy i nowatorski efekt. To jego pierwszy film animowany; bardzo się cieszył, że go realizuje. Film jest bardzo andersonowski; zazwyczaj emocje bohaterów animacji odczytuje z twarzy, ale Wes wolał postawić na język ciała. To ciekawe posunięcie." - mówi Abbate.

Felicity Dahl jest przekonana, że Roaldowi podobałby się ten film: "Oglądając go nabrałam przekonania, że byłby zachwycony. Oczyma wyobraźni widziałam jak się uśmiecha. Gdy tylko obejrzałam film wysłałam Wesowi e-maila. Napisałam mu, że nakręcił arcydzieło, które zaparło mi dech w piersiach.