"Dzikie Safari 3D: Południowoafrykańska przygoda": KRÓTKA HISTORIA TRÓJWYMIARU
Dzikie Safari 3D to niezwykły trójwymiarowy, wciągający film o najbardziej niebezpiecznych zwierzętach Afryki Południowej. Poniżej przedstawiono pokrótce technologię 3D.
W 1838 r. Charles Wheatsone, opierając się na pochodzących z epoki renesansu teoriach perspektywy, skonstruował pierwszą przeglądarkę steroskopową. Wynalazek złożony z wielu ustawionych pod kątem luster zawierał dwa odrębne rysunki: jeden dla prawego i jeden dla lewego oka. W momencie oglądania obydwu rysunków w tym samym czasie przyrząd Wheatstona dawał dwuwymiarowy obraz.
Wynalazek zapoczątkował nową erę w fotografii ruchomej i tradycyjnej. Technologia 3D wykorzystuje fakt, że każde oko widzi przedmioty pod innym kątem. Jeżeli patrzymy na obraz najpierw jednym, a potem drugim okiem, wydaje nam się, że przedmiot zmienia swoje ustawienie. Przy otwartych obu oczach obrazy z każdego z nich zlewają się w mózgu. Połączenie tych dwóch obrazów sprawia, że widzimy steroskopowo, co umożliwia naszemu mózgowi rozpoznanie głębi i odległości. Proces jest powielany w filmie poprzez wykorzystanie zamiast oczu dwóch obiektywów. Obiektywy kamery 3D są umieszczane w odległości odpowiadającej odległości między oczami człowieka. Ta odległość jest zazwyczaj nazywana ogniskową i wynosi do 6,5 cm.
Przy projekcji filmu 3D, na ekranie wyświetla się równocześnie dwa odrębne obrazy, odpowiadające perspektywie lewego i prawego oka. Jeżeli nie mamy specjalnych okularów wydaje nam się, że widzimy podwójnie. Soczewki w specjalnych okularach korygują efekt dzięki specjalnemu filtrowi, który blokuje obraz z drugiego oka. W ten sposób oko widzi tylko jeden obraz. Mózg postrzega zlanie się dwóch odrębnych obrazów jako jeden obraz trójwymiarowy.
Istnieje kilka technik wykorzystywanych do projekcji podwójnych obrazów przy wyświetlaniu filmu 3D. Nie wszystkie wymagają wykorzystania dwóch projektorów. Anaglify pozwalają wyświetlać dwa odrębne obrazy z jednej taśmy filmowej. Jeden obraz ma powłokę zieloną (lub niebieską), drugi czerwoną. Widzowie otrzymują okulary, których jedna soczewka jest zielona (lub niebieska) a druga czerwona. Zielona soczewka wyklucza czerwony obraz na ekranie, a czerwona zielony (lub niebieski), Mózg postrzega oba odrębne obrazy jako jeden czarno-biały obraz trójwymiarowy. Dla uzyskania koloru w trójwymiarze obrazy dla lewego i prawego oka muszą być oddzielone. Przed pojawieniem się wielkich kin trójwymiarowych, wykorzystujących dwa odrębne zsynchronizowane projektory, wykorzystywano metodę umieszczającą kadry 35 mm w różnych konfiguracjach: jednego nad lub pod drugim albo obu obok siebie.
