Guillaume Depardieu (Jonathan Vogel)
Guillaume Jean Maxime Antoine Depardieu (ur. 7 kwietnia 1971 roku w Bougival, zm. 13 października 2008 w Garches) - francuski aktor filmowy i telewizyjny.
Był starszym dzieckiem i jedynym synem aktora Gérarda Depardieu (ur. 1948) i aktorki Elisabeth Guignot (ur. 1941). Miał młodszą siostrę Julie (ur. 1973).
Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w wieku trzech lat w filmie Nie taki zły (Pas si méchant que ça, 1974). Jako nastolatek pił, rozrabiał i brał narkotyki. Trafił do aresztu po raz pierwszy w wieku 15 lat. W młodości otwarcie przyznawał, że nienawidzi swojego ojca. Paradoksalnie jednak właśnie jemu zawdzięcza aktorską karierę. Zadebiutował rolą młodego Marina Maraisa u boku ojca w biograficznym dramacie muzycznym Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde, 1991) i zdobył nominację do nagrody Césara za najbardziej obiecujący debiut. Kolejną nominację w tej samej kategorii otrzymał za postać zagubionego chłopaka, którego przygarnia pod swoje skrzydła zawodowy morderca w średnim wieku i zaczyna trenować w sztuce zabijania w komedii kryminalnej Czuły cel (Cible émouvante, 1993).
W 1995 roku, po wypadku motocyklowym, przeszedł 17 operacji. W szpitalu uległ zakażeniu szpitalnemu gronkowcem, co skończyło się amputacją nogi. W czarnej komedii Nowicjusze (Les Apprentis, 1995) za postać Freda został uhonorowany nagrodą Césara. Wypadek, rehabilitacja i załamanie, jakie przeszedł po amputacji, zmieniły jego życie. W 1996 roku w Paryżu odebrał nagrodę im. Jeana Gabina. Nieco później wystąpił już z protezą w komedii kryminalnej Kłamczucha (...Comme elle respire, 1998) jako niefortunny porywacz, który udaje wielbiciela starszej pani. Rola młodego pisarza Pierre'a, który pragnie zdemaskować wielkie kłamstwa w melodramacie Pola X (1999) przyniosła mu nagrodę na festiwalu filmowym w Gijón.
Komponował muzykę (podczas rehabilitacji odkrył ponoć, że to jego powołanie), ale również czynnie działał w założonym przez siebie stowarzyszeniu pacjentów poszkodowanych przez lekarzy. 30 grudnia 1999 roku ożenił się z Elise Ventre. W styczniu 2001 urodziła się ich córka Louise. W 2003 roku wdał się w awanturę, podczas której zaczął strzelać na ulicy. Nikogo nie zranił, ale został skazany na dziewięć miesięcy więzienia za napaść i nielegalne posiadanie broni, jednak po nocy spędzonej w areszcie wyszedł za kaucją (5 tysięcy euro).
Zmarł 13 października 2008 w szpitalu w Garches na przedmieściach Paryża. Przyczyną śmierci było zapalenie płuc, którego aktor nabawił się w Rumunii, podczas kręcenia filmu L'enfance d'Icaire.
(materiały dystrybutora)
Filmografia:
2009 - Prawdziwa miłość (Au voleur), reż. Sarah Leonor
Dzieciństwo Ikara (The Way Beyond), reż. Alexandre Iordachescu
2008 - Lovebirds, reż. Christine Dory
O wojnie (De la guerre), reż. Bertrand Bonello
Stella, reż. Sylvie Verheyde
Wersal (Versailles), reż. Pierre Schoeller
2007 - Blindfolded (Les yeux bandés), reż. Thomas Lilti
La France, reż. Serge Bozon
Nie dotykać siekiery (Ne touchez pas la hache), reż. Jacques Rivette
2006 - Célibataires, reż. Jean-Michel Verner
2004 - Process, reż. Christian Leigh
2003 - Aptekarz (Le Pharmacien de garde), reż. Jean Veber
2002 - Once upon an Angel (Peau d'ange), reż. Vincent Perez
Kochaj ojca (Aime ton pere), reż. Jacob Berger
Like an Airplane (Comme un avion), reż. Marie-France Pisier
2000 - Miłość, prozac i inne dziwne rzeczy (Amor, curiosidad, prozak y dudas), reż. Miguel Santesmases
Elle et lui au 14?me étage, reż. Sophie Blondy
1999 - Pola X, reż. Leos Carax
1998 - Kłamczucha (...Comme elle respire), reż. Pierre Salvadori
1997 - Marta (Marthe), reż. Jean-Loup Hubert
Alliance cherche doigt, reż. Jean-Pierre Mocky
1995 - Praktykanci (Les Apprentis), reż. Pierre Salvadori
1993 - Czuły cel (Cible émouvante), reż. Pierre Salvadori
1991 - Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde), reż. Alain Corneau
